නුඹ හා

02

Phn එක ඔබලා ඔබලා නිදා ගන්නකොට පාන්දර තුනයි .අම්මා ඇවිත් හතට ඇවිත් මාව අවදි කරා.

සුපුරුදු පරිදි මගේ දෛයිනික වැඩ රාජකාරි පටන් ගත්තා . වෙන මොකද්ද phn එක ඔබන එක තමයි .මැසේජ් මොකුත් නෑ කියලා දැන දැනත් ගිහින් වට්සප් එකේ බැලුවේ බැරි වෙලාවත් මැසේජ් ඇවිල්ලා නොටිෆිකේශන් ඇවිත් නැද්ද කියන සැකේට .ඔය සැකේ හැමදාම මට ආවත් වැඩක් නෑ ඇත්තටම මැසේජ් නෑ .ඊට පස්සෙ fb එකටයි .වට්පැඩ් එකටයි , pinterest එකටයි අරකටයි මේකටයි ට්‍රැවල් කර කර ඉන්නවා.අන්තිමට බලනකොට දවස අන්තිමේ පෝන් යූසේජ් එක පැය 18 ක් .පහුවදා උදේට ඇස් දෙක ඇරගන්නේ බොහොම අමාරුවෙන් .

හොද mood එකින් හිටිය කාලයක් මට මතක නෑ . මන් කිව්වෙ හිනා වෙලා සතුටින් හිටපු කාලයක් .දවසට ඕනේ නම් උපරිම වචන දහයක් නැත්තන් දොලහක් මගෙ කටින් පිටවෙයි. ඒවත් උපරිම තනි වචනෙට සීමා කරන්න මන් පුරුදු වෙලා.කටින් වචන පිට නොවුනට , මගෙ මනස නම් විනාඩියට වචන කීයක් කියෝනවද කියලා මන් දන්නෙත් නෑ .ඒක මහ වදයක් මොකද ඒ ඔක්කොම හරිම අදුරු සිතුවිලි.

"තනිකම පට්ට බන් "

" හුදකලාවත් කලාවක් බන් " fb post share වූණාට හුදකලාව තනිකම කියන්නේ තනිකර කරුමයක් කියලා විභාගේ ඉවර වෙලා ගෙව්න මේ තනි මාසෙට මං ඕනාවටත් හොදට තේරුම් ගත්තා.

උබට එහෙම ජීවිතේ තනිකම කරුමයක් කියලා feel වෙලා නැත්තන් සතුටු වෙයන් .

ඒකෙ රග දන්නෙ ඇත්තටම තනි වෙච්ච මනුස්සයා.

කරුමයක් නොවී තියෙයි ඈ වචනයක් කතා කරන්න මනුස්සයෙක් නැතුව .බස්සෙක් වගේ කාමරේ අස්සට රිංගගෙන මනස්ගාත හිත හිත ඉන්නකොට.යාලුවොන්ගෙනුත් පුලුවන් තරන් ඈත් වෙලා ඉදපන් කියලා මගේ මනස හැමතිස්සෙම වගේ මට විදාන දුන්නේ උන් කෝල් එකක් ගත්තත් මට කතා කරන්න කිසි ආසාවක් නොදැනෙනකොට.

හ්ම්ම් ..මහන්සී

එපා වෙනවා

කම්මැලි

ගොඩක් වෙලාවට මට දැනෙන්නෙ දැන් ඔච්චරයි.

ඉදලා හිටලා එයාව මතක් නොවෙනවා මත් නෙවේ.