Ενα αξεχαστο καλοκαιρι..

40

Το επομενο πρωι ο κωνσταντινος σηκ θηκε απο νωρις.
Ετοιμασε πρωινο στην γυναικα του και ανεβηκε πανω για να την ξυπνησει.
"Μωρο μου.."
" μμ"
" γυναικα μου...ξυπνα.."της ειπε τρυφερα.
Εκεινη ανοιξε τα ματια της και ειδε το υπεροχο χαμογελο του κωνσταντινου.
"Καλημερα" ειπε γλυκα.
"Σηκω υπναρουυ!Εφερα πρωινο" της ειπε και της εδειξε τον δισκο.
Εκεινη ανασηκωθηκε και εβαλε τον δισκο στα ποδια της.
Εκεινος καθησε διπλα της.
"Μωρο μου..που λες να παμε μηνα του μελλιτος;"
"Εε βρε κωνσταντινε κατσε να γεννηθουν πρωτα τα παιδια σου!Κοντευω στον 10ο και ακομα να βγουνε."
Εκεινος γελασε.
"Ναι μην γελας!Με βασανιζουν τα παιδια σου να ξερεις!"
"Χαχχα..ετσι..να περνεις την κρυαδα απο τωρα.."
"Ναι ναι"ειπε και του δαγκωσε την μυτη
"Αου"βογγιξε εκεινος και αρχισε να την γαργαλαει και να την φιλαει παντου.
" κωνσταντινε μη..χαχαχχα..μη..πρεπει να παω τουαλετα.."τοτε την αφησε να παει στην τουαλετα και αρχισε να τρωει το πρωινο που ειχε αφησεκ η νεφελη.
"Κωνσταντινεε.." ακουστηκε μια ανησυχη φωνη απο το μπανιο
" ελα μωρο μου" ειπε αυτος χαλαρα..
"Εμμ..νομιζω..ξερεις δεν ειμαι σιγουρη αλλα πιστευω οτι..γενναω"
Εκεινος πνιγηκε και ανοιξε ορθανοιχτα τα ματια του.
"Τι-τι εννοεις;"προσπαθησε να πει ψιχρεμα.
"Κωνσταντινεε"βογγουσε απο τον πονο.
Εκεινος αρχισε να τρεχει πανικοβλητος.
Εβαλε ενα μπλουζακι πηρε την τσαντα και κατεβηκε τις σκαλες.
"Κωνσταντινε εγω γενναω οχι εσυ"φωναξε απο το ν πανω οροφο η νεφελη
Εκεινος ανεβηκε και την βοηθησε να κατεβει.
"Ελα μωρο μου ολα καλα θα πανε"της ψιθυρισε στο αφτι.
Εκεινη εγνεψε και μπηκε στο αμααξι.
Ο δρομος ειχε κινησει γι αυτο αρχισε να παιζει κορνες.Ευτυχως μετα απο 10 λεπτα ηταν ατην κλινικη.
Εβαλαν την νεφελη στο δωματιο τοκετου και ο κωνσταντινος εμεινε στην αναμονη.Θα τον ειδοποιουσαν στην τελεια διαστολη.
Μετα απο λιγη ωρα εμφανιστηκαν τα παιδια
"Τι συνεβει;πως παει;"
"Δεν ξερω ρε παιδια..δεν ξερω αργουν δεν αργουν;"
"Ελα ηρεμγσε"
...
Εχουν περασει δυο ωρες και κανεις δεν εχει βγει.
Ξαφνικα βγαινει απο το δωματιο μια νοσοκομα.
"Ο πατερας;"φωναζει.
"Εγωω"ετρεξε αμεσως ο κωνσταντινος.
"Τι γινεται νοσοκομα γιατι αργουν ετσι;"
"Κοιταξτε.Πρωτα βγαινει το αγορακι ομως υπαρχει καποιο προβλημα.Υπαρχει κινδυνος να τους χασουμε.θα σας ενημεερωνουμε ανα πασα ωρα και στιημη"πεταξε το φαρμακι κςι εφυγε.
"Οχι θεε μου"ειπε και ειχε γινει ενα κουβαρι.
Ολοι ετρεξαν κοντα του.
" θα τα καταφερουν."ειπε ψυχραιμα η θαλια.
...
Η ωρα περνουσε βασανηστικα.
Η νοσοκομα εκανε την εμφανιση της.
"Κυριε,εχουμε περασει τον κινδυνο.Η γυναικα σας εχει τελεια διαστολη!Μπορειτε να περασετε μεσα!"ειπε και ο κωνσταντινος αρχισε να φιλαει ολους τους φιλους του.
Μετα μπηκε μεσα στην γυναικα του.

"Μωρο μου"της ειπε και ετρεξε κοντα της.
"Κωνσταντινε"
"Σςς ολα καλα θα πανε"την αγκαλιασε.
"Λοιπον νεφελη λιγο εμεινε.
Αρχισε να σπρωχνεις"ειπε ηρεμα η γιατρος.
Εκεινη εκανε οτι της ειπε και μεσα σε λιγα λεπτα ακουστηκε το πρωτο κλαμα του πριγκιπα.
Ο κωνσταντινος την φιλησε στο κεφαλι και η γιατρος τον εβαλε στην αγκαλια της.
Μετα το πηραν για να το πληνουν.
"Ελα νεφελη..παμε στην πριγκιπισσα τωρα.Μια καλη και ολα τελειωσαν"
Εκεινη υπακουσε.
Εσπρωξε και ακουστηκε ενα ησυχο κλαμα.
Ηταν ο ομορφοτερος πονος που ειχε περασει ποτε.
Λιγα λεπτα αργοτερα εφεραν και τα δυο μωρα στους γονεις τους.
"Καλως ηρθατε μωρα μου!Ειμαι ο μπαμπας."ειπς τρυφερα ο κωνσταντινος.
Η νεφελη ειχε δακρυσει.
"Σ αγαπω"του λεει
" σ αγαπω" της απανταει
Μετα απο λιγο εβγαλαν τον κωνσταντινο εξω και πηραν τα μωρα για την θερμοκυτιδα.
Βγηκε εξω και ολοι ετρεξαν κοντα του.
"Τι εγινε;"
"Εχουμε δυο πανεμορφα μωρα!Εγινα πατερας?"ειπε και ολοι επεσαν πανω του.
Αγκαλιες φιλια ευχες κλαματα εδιναν και επερναν.
Μετα απο λιγη ωρα η νεφελη μεταφερθηκε στο δωματιο της και ολοι μπουκαραν μεσα κρατωντας σοκολατεε λουλουδια αρκουδακια.
Ετρεξαν και την αγκαλιασαν.
Η νοσοκομα μπηκε μεσα με τα δυο μωρα.
"Να μαστε "ειπε.
Ο κωνσταντινος αγκαλιασε την κορη του και η νεφελη τον γιο της.
Τραβηξαν και μια αναμνηστικη φωτογραφια.
Υστερα απο μερικες ωρες.εμειναν μομοι τους.
"Αν σας εχανα θα ειχα πεθανει και εγω"
Ειπε ψιθυριστα.
"Ηρεμησε μωρο μου!Ειμαστε γεροι εμεις"ειπε και κοιταξε τα μωρα της.
"Ειναι πανεμορφα δεν ειναι;"
"Ειναι μωρο μου!Ειναι"
Η μικρη ειχε ξανθα μαλλια πρασινα ματια καιεγαλα κοκκινα χειλια.Ηταν ιδια ο μπαμπας της.
Ο μικρος ειχε γαλαζοπρασινα ματια ξανθα μαλλια και χειλακια οπως η μαμα του.
Ηταν ευτυχισμενοι.
Πιο ευτυχισμενοι δεν ειχαν ξανα νιωσει τελικα..ειχαν τα δυο τους παιδακια.Τι αλλο να ζητουσαν;