သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္
ေသြးမေတာ္သားမစပ္တဲ့ညီကိုေတြ
တစ္စက္တစ္စက္ႏွင့္႐ြာက်လာေသာ
မိုးေရစက္ေတြက အတိတ္ကဒဏ္ရာေတြကို
အစေဖာ္ေနျပန္သည္။
ခႏၶာကိုယ္ငယ္သည္တစ္စက္စက္တုန္ခိုက္ေနသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္
လက္ေကာက္ဝတ္ကဒဏ္ရာေလးက
တစ္ဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလ်က္။
စို႐ႊဲ႐ႊဲဆံပင္ေလးကိုဆြဲဖြရင္
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သည္။
''ေတာက္!ရာသီဥတုေတာင္ေစာင့္ခ်ိဳးမေျပဘူး''
႐ြာခ်ေနေသာမိုးပင္
မိုးတိမ္ၾကားေျပးဝင္ရေတာ့မယ္ပုံ။
မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြေၾကာင့္အလိုမက်တဲ့စိတ္ကိုအဆက္မျပတ္႐ြာေနသည့္မိုးစက္မ်ားေပၚသို႔ ပုံေအာလိုက္သည္။
ေမ့ပစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြက
တစ္ပုံတစ္ေအာႀကီး။ ဘယ္သူေၾကာင့္လဲေမး။.Park Jiminေၾကာင့္လို႔ဘဲျပန္ေျဖမိမွာ။
သိပ္ေပ်ာ့ညံခဲ့တာ။
သိပ္တုံးအခဲ့တာ။
သိပ္ကိုယုံၾကည္ခဲ့တာ။
''Jimin..ဒါေလးလုပ္ေပးပါဦး''
''ငါတို႔ေရခ်ိဳးခန္းထဲအဝတ္ေတြေလွ်ာ္ေပးပါဦး''
''စာၿပီးမွလုပ္..ပန္းကန္ေတြလာေဆးစမ္း''
သိပ္မြန္းၾကပ္ခဲ့တဲ့ေန႕ရက္ေတြ။
စာနာစိတ္။နားလည္းေပးနိုင္မႈ ကင္းမဲ့လြန္းတဲ့လူသားေတြနဲ႕ အေဝးဆုံးကိုေျပးထြက္လာတဲ့
ထိုညကလည္း ဒီလိုဘဲ.မိုးစက္ေတြကတစ္ေျဖာက္ေျဖာက္။
ဦးတည္ရာမဲ့ေျပးလႊားရင္း ေခ်ာလဲက်ကာ
ပြန္းပဲ့သြားေသာဒူးေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း
ကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္အားရပါးရေအာ္ငိုခဲ့တယ္။
မ်က္စိစုံမွိတ္ကာေအာ္ငိုေနရင္း
ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီးအမဲေလးႏွင့္အုပ္မိုးေပးခဲ့ေသာသူမက အာ႐ုဏ္ဦးေနထြက္ျပဴလာသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးေလးေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ Jimimအတြက္
သူမက အလင္းေရာင္ေလးျဖစ္ေပးခဲ့တယ္။
ေမေမ့ဘဝကရိုးရွင္းသည္။
သဘာဝအလွေလးေတြကိုခံစားရင္း
ဓာတ္ပုံေလးေတြတစ္ျဖတ္ျဖတ္ရိုတ္တက္တာ။.သိပ္ကိုေအးခ်မ္းခဲ့တဲ့ေမေမရယ္ပါ။
CZYTASZ
FREEDONE _မောင့်လိပ်ပြာငယ်(completed)
Fanfictionလွှတ်မြောက်ခွင့်ပေးပါ။ ဒီအချစ်တွေကနေ မုန်းလှပါပြီ။ သိပ်ကိုပင်ပန်းလှပြီမို့လွှတ်မြောက်ခွင့်ပေးပါတော့....။ လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးပါ။ ဒီအခ်စ္ေတြကေန မုန္းလွပါၿပီ။ သိပ္ကိုပင္ပန္းလွၿပီမို႔လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးပါေတာ့....။
