ေနာက္ဆုံးေတာ့Park Jiminကိုျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ
ပတ္ဝန္းက်င္သည္အရင္ျမင္ဖူးေနက်မည္သည့္ေနရာႏွင့္မွမတူဘဲမွိုင္းအုံ႕အုံ႕ျဖစ္ေနသည္။
မည္သည့္ကလာမွန္းမသိသည့္စိမ္းသက္သက္အေငြ႕သက္မ်ားကလည္းေနရာအႏွံ႕။
မသိရင္သရဲကားေတြထဲကမ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႕အုပ္ၿပီး
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြၾကားကေနခိုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့scenceေတြလို။
ဘယ္ေနရာကေနဘယ္လိုအရာမ်ိဳးထြက္လာမလဲဆိုတာရင္ခုန္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနရသလို။
ထိုကဲ့သို႔ေသာပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးရဲ႕အလယ္တည့္တည့္တြင္တည္ရွိေနသူကPark Jimin။
တစ္ကိုယ္လုံးေဇာေခြၽး ေတြျပန္ေနမိသည္။
ဒါဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးလဲ။
ဘာလိုေမေမ့အသံကိုေနရာအႏွံ႕ကၾကားေနရတာလဲ။
ထပ္ခါထပ္ခါ"Jimin..သား''ဆိုေသာအသံကို
အရပ္မ်က္ႏွာေပါင္းစုံကေနၾကားေနရသည္။
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုကုပ္လိုက္ရင္း
လက္သီးေလးကိုတင္းတင္းစုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္
တိုးျငင္းလွေသာအသံေလးျဖင္္အားယူေမးလိုက္သည္။
''ေမ..ေမ..လား''
အသံသည္တုန္ရီေနသည္။
သူလုံးဝကိုေၾကာက္လန႔္ေနပါသည္။
မိုးညေတြကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းလာေပမဲ့သူမေၾကာက္ခဲ့။
studioႀကီးသည္ေမေမ့ရင္ခြင္သကဲ့သို႔ႏြေးေထြးမႈသိပ္ကိုေပးသည္။
သို႔ေသာ္အခုျမင္ေနရေသာေနရာသည္
သိပ္ေျခာက္ျခားစရာ။
လူေတြႏွင့္ကမၻာျခားထားကာ
တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တည္ေဆာက္ေပးထားတဲ့ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္သီးသန႔္ကမၻာငယ္လိုမ်ိဳး။
ယွက္...ယွက္
ဝွီးးးးးး
သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားအခ်င္းခ်င္းရိုတ္ခတ္ေနမႈေၾကာင့္တစ္ယွက္ယွက္ႏွင့္လူ႕အသည္းကိုခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ေျခာက္လန႔္ေနသည္။
ေလျပင္းတစ္ခ်က္သည္ေက်ာျပင္ကိုေအးခနဲ။
ႏွလုံးသားေလးသည္ရွိန္းခနဲ။
ၾကက္သီးမ်ားသည္စိမ့္ခနဲ႕ေထာင္တက္လာသည္။
႐ုတ္တရက္ဆန္စြာJiminေရွ႕ကိုက်ေရာက္လာေသာ
အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္အရာတစ္ခု။
လူသားလား...ဒါမွမဟုတ္...။
VOCÊ ESTÁ LENDO
FREEDONE _မောင့်လိပ်ပြာငယ်(completed)
Fanficလွှတ်မြောက်ခွင့်ပေးပါ။ ဒီအချစ်တွေကနေ မုန်းလှပါပြီ။ သိပ်ကိုပင်ပန်းလှပြီမို့လွှတ်မြောက်ခွင့်ပေးပါတော့....။ လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးပါ။ ဒီအခ်စ္ေတြကေန မုန္းလွပါၿပီ။ သိပ္ကိုပင္ပန္းလွၿပီမို႔လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးပါေတာ့....။
