8 🦋 ( Zawgyi)

57 7 0
                                    

ေနာက္ဆုံးေတာ့Park Jiminကိုျန္ရွာေတြ႕ခဲ့ပီ

ပတ္ဝန္းက်င္သည္အရင္ျမင္ဖူးေနက်မည္သည့္ေနရာႏွင့္မွမတူဘဲမွိုင္းအုံ႕အုံ႕ျဖစ္ေနသည္။
မည္သည့္ကလာမွန္းမသိသည့္စိမ္းသက္သက္အေငြ႕သက္မ်ားကလည္းေနရာအႏွံ႕။

မသိရင္သရဲကားေတြထဲကမ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႕အုပ္ၿပီး
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြၾကားကေနခိုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့scenceေတြလို။
ဘယ္ေနရာကေနဘယ္လိုအရာမ်ိဳးထြက္လာမလဲဆိုတာရင္ခုန္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနရသလို။

ထိုကဲ့သို႔ေသာပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးရဲ႕အလယ္တည့္တည့္တြင္တည္ရွိေနသူကPark Jimin။
တစ္ကိုယ္လုံးေဇာေခြၽး ေတြျပန္ေနမိသည္။
ဒါဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးလဲ။
ဘာလိုေမေမ့အသံကိုေနရာအႏွံ႕ကၾကားေနရတာလဲ။

ထပ္ခါထပ္ခါ"Jimin..သား''ဆိုေသာအသံကို
အရပ္မ်က္ႏွာေပါင္းစုံကေနၾကားေနရသည္။
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုကုပ္လိုက္ရင္း
လက္သီးေလးကိုတင္းတင္းစုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္
တိုးျငင္းလွေသာအသံေလးျဖင္္အားယူေမးလိုက္သည္။

''ေမ..ေမ..လား''

အသံသည္တုန္ရီေနသည္။
သူလုံးဝကိုေၾကာက္လန႔္ေနပါသည္။
မိုးညေတြကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းလာေပမဲ့သူမေၾကာက္ခဲ့။
studioႀကီးသည္ေမေမ့ရင္ခြင္သကဲ့သို႔ႏြေးေထြးမႈသိပ္ကိုေပးသည္။

သို႔ေသာ္အခုျမင္ေနရေသာေနရာသည္
သိပ္ေျခာက္ျခားစရာ။
လူေတြႏွင့္ကမၻာျခားထားကာ
တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တည္ေဆာက္ေပးထားတဲ့ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္သီးသန႔္ကမၻာငယ္လိုမ်ိဳး။

ယွက္...ယွက္
ဝွီးးးးးး

သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားအခ်င္းခ်င္းရိုတ္ခတ္ေနမႈေၾကာင့္တစ္ယွက္ယွက္ႏွင့္လူ႕အသည္းကိုခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ေျခာက္လန႔္ေနသည္။
ေလျပင္းတစ္ခ်က္သည္ေက်ာျပင္ကိုေအးခနဲ။
ႏွလုံးသားေလးသည္ရွိန္းခနဲ။
ၾကက္သီးမ်ားသည္စိမ့္ခနဲ႕ေထာင္တက္လာသည္။

႐ုတ္တရက္ဆန္စြာJiminေရွ႕ကိုက်ေရာက္လာေသာ
အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္အရာတစ္ခု။
လူသားလား...ဒါမွမဟုတ္...။

FREEDONE _မောင့်လိပ်ပြာငယ်(completed) Where stories live. Discover now