tiptoe. // tomlinson

k ı r k i k i.

  Dişim yanağımın içini ezerken saatlere geçmemesi için yalvarabilirdim. Yemekhanede öylece önümde dokunulmamış yemekle oturuyordum. Karnın aç gel, demişti. Sırf ona inat yemek istiyordum ama midemde sancılar vardı sanki. Beni evine çağırmıştı. Ve bunu anlatacak hiç kimsem yoktu. Sapığıma ihtiyaç duyduğum gerçeği suratımı daha beter astırıyordu. Ona kaygısızca tüm olanları anlatabiliyordum. Ama şimdi.. Her şeyi batırmıştım.

Yanıma tabağını koyan canlı varlığa baktım. Bu geçen gün sohbet edemediğim kişiydi. Alex.

  "Selam!" dedi bana güzel bir gülümseme gönderirken. Görmeyeli pek değişmemişti. Aynı kumral saç, aynı yeşil göz ve aynı selamlama.

  "Selam." dedim yemeğimi didiklerken.

  "Canın bir şeye mi sıkıldı?" Meraklı görünüyordu.

  "Önemsiz." dedim.

  Evet öğretmenim beni evine çağırmıştı. Gerçekten önemsizdi.

  "Pekâlâ. Benimle istediğin zaman konuşabilirsin." dediğinde onu onaylarcasına kafamı salladım.

  "Cumartesi Richard'ın partisine geliyor musun?" diye sordu.

  "Bilmem." dedim. Bu tür partiler beni sıkardı. Ve pekte umrumda olmazdı.

  "Gelmelisin! Çok eğleneceğiz. İstersen seni evinden alabilirim." derken onu düzgünce dinlemiyordum bile.

  "Tamam olabilir." dedim ve masadan kalktım.

  Eve gelip duş almam ve hazırlanmam ışık hızına yetişebilirdi. Çünkü geç kalmak üzereydim. Son saat resmimi bitirmeye uğraşırken zamanın nasıl aktığını kavrayamamış ve bir saat daha fazladan okulda kalmıştım. Ne aptaldım ama! Şimdi ise saçımı özensizce örüp sabah bana verdiği kağıdı arıyordum. Sonunda bulduğumda supralarımı ayağıma geçirip koşarak yazdığı adrese vardım. Çok uzak değildi sadece üç sokak aşağıdaydı. Ve ben bu kadar koşmanın ardından küçük apartmanın üçünce katına çıktım. Kalbim yerinden çıkar gibi çılgınca atarken önüne önlüğü takmış hocam beni gülümseyerek karşıladı ve "Evime hoş geldin Liana!" diyerek beni içeri girdirdi. Ve kapıyı arkamdan kapattı.

   Sanırım şimdi Tomlinsonla tam anlamıyla yalnız kaldığım andı.

. . .