Mister Smile

CHAPTER 5: REVENGE IS MY FIRST NAME

Chapter 5: Revenge is my first name

"Yes!" malakas na sigaw ko sa kabilang linya. Kiniwento ko kasi kay Lera ang lahat ng mga nangyari kaninang dinner. I can't believe na nagagawa parin niya ang mga bagay na iyon kahit na nasa territory ko siya. Lanya kung wala lang talaga si Lola nang mga oras na iyon, ginulpi ko na siya. Grrr hanggang ngayon di parin nawawala ang inis ko sa sarili ko. I was so helpless, I can't help my self and I just can't help my self na mainis at kamuhian ang isang tulad niya. Sino ba siya ah? Walang jo! Buwisit!

Pagkatapos naming mag-usap ni Lera ay kaagad ko nang binaba ang tawag at nagpost sa wattpad ng ano ba naman? Siyempre hinaing at mga ka-shit-an ko sa buhay.

#ENTRY 38

TADHANA ba ang tawag dito? kung tadhana? Putang-ina! Hindi ako natutuwa! Ilang beses pa ba niya ako ipapahiya sa lahat ng mga tao sa paligid ko? Ang kapal ng mukha niya. Buwisit siya! Walang hiya! Grrrrr. Nakakainis! Gustuhin ko man alisin siya sa isip ko, di ko magawa? Kasi mukhang pati isip ko e pinasok na nang pesteng lalaking iyon. Mamatay na sana siya, ay 'wag! Hindi pa ako nakakahiganti! Pahihirapan ko pa siya, I will make sure na mag-susuffer siya habang nasa poder ko siya. I'll make his life miserable.

Itaga mo yan sa bato mo, @MrSmileWp.

Published!

Then I closed my laptop.

Kinaumagahan. As usual, sabay na naman kami ng buwisit na lalaking ito. Nilapitan ko siya, ngunit umiwas siya sa akin. Pero muli akong lumapit sa kanya, at siya na uling umiwas sa akin. Lanya? Ano bang problema ng lalaking ito? Naglalaro ba kami nang habul-habulan? Tumigil ako sa paglalakad, ngunit siya ay patuloy parin na naglakad. Nang mapansin kong masasagsaan siya ng kotse papadaan sa likuran niya. Dali-dali akong lumapit sa kanya, patakbo akong lumapit sa kanya at tinulak siya. Kapwa kami napadausdos sa may kalsada. Walang ibang nadaan ng minutong iyon. Ang awkward! Ang awkward ng posisyon naming dalawa. Naka-dapa ako sa dibdib niya at masyado... masyadong malapit ang mukha niya sa mukha ko. Sa sobrang inis ko ay sinampal ko siya. At tumayo, umiwas ng tingin sa kanya at inayos ang sarili ko. Nakakahiya! Ano bang pinag-gagawa ko?

"Hey, bitch! Ano bang problema mo?" tanong nito sa akin. Hinarap ko siya sabay hawi ng buhok ko.

"Anong problema ko?" balik kong tanong sa kanya.

"Wag mo akong sagutin ng isang tanong din, bobo!" anong sinabi niya?

"Hoy! Mr. Padullo," pasigaw ko pang tawag sa apelyedo

"Crecento ang pangalan ko!" pagta-tama pa niya, habang nakataas ang kaliwang kilay nitong makapal.

"Whatever! I'm not interested. First and foremost, hindi ako bobo kumpara sa iyo. At isa pa, hindi ka ba talaga marunong magpasalamat? I save you remember? If it wasn't me binuburol ka na ngayon!" sarkastikong wika ko sa kanya at sana ay tamaan siya sa mga sinabi ko buwisit siya.

"Sana nga e, namatay nalang ako," biglang lumungkot ang mukha niya. Tumalikod sa akin at kinuha ang bag nito at nagsimula na muling maglakad, ngunit huminto ito at muling humarap sa akin. Tinitigan ako nito nang napaka-talim.

"Masyado kang pakielamera," wika pa nito saka nagpatuloy na muli sa paglalakad palayo sa akin. Ano raw? Pakielamera? Buwisit! Edi sana hinayaan ko nalang siya na namatay. Edi sana hinayaan ko nalang siya nakaburol ngayon. Buwisit! Parang ako pa ang lumalabas na may problema't mali dito ah? Leche! Minsan na nga lang ako tumulong ganito pa? ang hirap talagang tumulong hays.