Mecz życia

Rozdział 26.

Od dawna nie czuła się tak szczęśliwa jak tego dnia. Zadzwoniła uprzednio do pracy, że dzisiaj nie może się pojawić. Nie chciała podawać konkretnego powodu, lecz gdy szef naciskał o co chodzi, spojrzała zalotnie na Olka, który siedział przy jej biurku i lustrował ją wzrokiem, odparła wówczas:

- Sprawy prywatne

- Ale jutro będziesz?

Rzuciła ponownie wzrokiem na ukochanego i uśmiechnęła się do telefonu.

- Jutro powinnam być... Do widzenia. - wrzuciła telefon do torebki i bez wahania usiadła na kolanach Olka, oplatając dłonie wokół jego karku.

- Czyli mamy teraz cały dzień dla siebie? - mruknął, muskając jej szyję pocałunkami

- Yhy... - przytaknęła - Tylko musimy być incognito, aby nikt nas nie zauważył - uśmiechnęła się

- Będziemy uważać.

Pocałował ją czule w czoło i wyszli razem z akademika, trzymając się za ręce.

- Gdzie mnie zabierasz? - zapytała, kiedy otworzył jej drzwi do samochodu

- Niespodzianka.

Aleksander usiadł za kierownicą i włączył radio.

Miły tak dla mnie twój cygara dym

W ciemnym szkle coś na dnie

I stary film

Miejski szyk i na żel włosy w tył

Taki styl taki styl

- Podgłoś - poprosiła

- Kolejny ulubiony utwór? - zapytał, opierając prawą dłoń na jej kolanie

- Może.. może... - uśmiechnęła się uwodzicielsko - Ale konkretnie chodzi mi o ten fragment

A ja cię lubię

Aż za bardzo przez to myślę już o ślubie

O ślubie już

I mam nadzieję że ty też

Mnie chcesz

Pachniesz jak wiosenny bez

Tak lubię cię lubię cię jak

Na zabój tak

Spojrzeli na siebie porozumiewawczo, gdy Olek ścisnął mocniej dłoń dziewczyny i przywiódł ją do swoich warg.

- Jesteś pewny? - zapytała z nutą wątpliwości w głosie

- Czego? Że cię kocham? Przecież to oczywiste.

- Że będziemy razem aż do śmierci, że już nigdy nie będziesz z żadną inną dziewczyną... - powiedziała półgłosem

- Iga? Boisz się czegoś? - spojrzał na nią uważnie

- Nie, tylko tak po prostu...

- Po prostu to zawiesiłaś mi wysoką poprzeczkę przy płci przeciwnej - uśmiechnął się - Więc żadna nie będzie nigdy równać się z tobą... No chyba że nasza córka

Iga spojrzała na niego z lekkim zawstydzeniem.

- Ile chciałbyś mieć dzieci? - zapytała