Mecz życia

Rozdział 29.

Niby każdy wiedział, jaka bywała Julka, lecz wszyscy łudzili się, że nikomu nie zrobi już nigdy przykrości. Gdy taką wiedzę posiadała także Iga, za wszelką cenę pilnowała by się bardziej z Aleksandrem. Chociaż zachowywali się jak "normalna" para, od tamtego feralnego "wypadku", nikt o nich w mediach nie wspominał. Oni także unikali rozgłosu, nie zamieszczając żadnych wspólnych zdjęć w serwisach społecznościowych.

Wszystko zmieniło się tego nieszczęsnego poranka, kiedy Iga obudziła się w pokoju Olka, czując ciężar mężczyzny na swoim ciele. Musiała przyznać, że wyglądał słodko - rozwalony na całym łóżku, z otwartymi ustami, potarganymi włosami i w dodatku przygniatając ją swoim nagim torsem. Bez słowa ucałowała go w czoło i próbowała się wydostać z objęć, lecz to wszystko było na darmo. Był po prostu dla niej za ciężki. Dotknęła więc jego ramienia i najpierw delikatnie szarpnęła, leczy gdy to nie dawało zamierzonego efektu, wkładała w to coraz więcej siły. Jej hrabia w końcu się obudził, ziewając przeraźliwie prosto w jej twarz, a następnie głośno mlasnął i otworzył oczy.

- Dzień dobry - powiedział

- Dzień doby, kochanie - wypaliła szybko - Czy mógłbyś ze mnie zejść?

- Nie - odparł i znów położył głowę na jej klatce piersiowej, udając naprawdę twardy sen

- Olek, proszę... - jęknęła - Nie wiem, która jest godzina i czy już nie jestem spóźniona na uczelnię...

- Wszystko pod kontrolą - mruknął od niechcenia i zarzucił rękę przez całe jej ciało.

Było w tym geście tyle miłości i czułości, dlatego, ogarnięta błogością chwili, nie miała w sobie tyle uporu by wstać z łóżka. Podniosła lekko głowę, aby ucałować ponownie Olka w czoło i znów upadła na poduszkę.

- Pocałunek w czoło to symbol troski - wymamrotał - Chciałabyś zatroszczyć się o mój żołądek i zrobić mi śniadanie?

- A to ty nie powinieneś mnie ugościć? - prychnęła teatralnie

- Mój dom jest twoim domem - przejął szybko pałeczkę

- I mam tak chodzić po kuchni w tej piżamie i robić ci śniadanie? Przecież na dole może być twój tata.

- Gdybyś była bez piżamy, mógłbym się martwić o sąsiadów - wyszczerzył w jej kierunku swoje białe zęby, a następnie złożył na jej ustach mokrego całusa

- Z troski o ciebie proszę, abyś umył zęby - zaśmiała się i jednym ruchem zrzuciła go ze swojego ciała na drugą połowę łóżka.

- Ej! - zaprotestował - To był cios poniżej pasa

- Cóż - wzruszyła ramionami, podnosząc się z łóżka - Zdarza się. - rzuciła na koniec i wyszła z pokoju.

Szybkim ruchem zbiegła na dół po schodach i zobaczyła dantejskie sceny rozgrywające się w kuchni i w salonie po wczorajszym karcianym wieczorze. Przełknęła mocno ślinę i złapała się ściany, aby nie upaść z wrażenia. O żadnym śniadaniu nie mogło być mowy, dopóki nie ogarnie w domu.

Lekko załamana podeszła do zlewu i zaczęła zmywać wszystko to, co było w jej zasięgu. Gdy miejsca na suszarce już nie starczyło, rozłożyła na blatach grube ścierki i tam układała umyte naczynia. Przez ponad pół godziny wykonała niemałą wystawkę, dlatego ostrożnie odeszła od kuchni, by przypadkiem niczego nie strącić.

W salonie czekały na nią jeszcze okruchy na podłodze. Szukała zatem po różnych pomieszczeniach szczotki, a gdy w końcu wpadła w jej ręce, wzięła także mopa. Po kolejnych 30 minutach wszystko już lśniło, a ona w spokoju mogła zająć się śniadaniem. Nie starała się być dość wymagająca, przez ciągle patrzenie na zegarek i uświadomienie sobie, że ma coraz mniej czasu, by znaleźć się na uczelni.