MARKETÇİ'NİN OĞLU

🍀FİNAL🌈

"Taehyung!"

"Efendim hayatım?"

"Hadi gel artık."

"Unuttuğum bir şey var mı diye bakıyorum canım. Bekle lütfen, hemen geleceğim."

"Meleğim unuttuğun bir şey yok, bunu sen de biliyorsun."

"Off! Tamam geldim..."

Taehyung, bel çantasını kontrol ederek dış kapıya gelmiş ve ayakkabılarını giyerken, Seokjin'e bakarak konuşmaya başlamıştı.

"Alt tarafı babam çağırdı yani evimize gideceğiz. Sanırsın konsere gideceğiz ona geç kalıyoruz! Biraz sakin ol."

"Meleğim babam çağırdığı için heyecan yaptım zaten. Bir de babam da bizimle geldiği için daha da heyecan yaptım. Lütfen beni germe!"

Taehyung ayakkabılarını giyip, Seokjin'i yavaşça duvara yasladıktan sonra, güzel dudaklarından öpmüş ve el ele tutuşarak, birlikte arabaya doğru yürümeye başlamışlardı.

"Sakin ol hayatım. Sadece ailecek birkaç gün vakit geçireceğiz, sonra da geri döneceğiz."

"Biliyorum... Ama insan yine de sakin kalamıyor meleğim."

Seokjin, şoför koltuğuna geçip oturduğu sırada, Taehyung'da arka koltuğa oturmuş ve yolculukları nihayet başlamıştı.

"Baba sen daha önce Daegu'ya gittin mi?"

"Birkaç kez Seokjin'in annesi için gitmek zorunda kalmıştım. Ama gidip gezme fırsatım hiç olmadı."

"Olsun baba, ben seni gezdiririm."

"Ben ne olacağım?"

"Sen de babamla gezersin hayatım."

"Ah! Sattınız yani beni?"

"Taehyung oğlum isterse eğer, o da olur yavrum."

"Bakıyorum da Taehyung oğlunu çok seviyorsun?"

"Artık o benim birtanecik oğlum. Hayatımıza girdikten sonra, her şey onun sayesinde daha da anlamlı oldu. Tabi seveceğim."

Taehyung ön koltukta oturan Sungjin babasına doğru dolu gözleriyle birlikte bakarak gülümserken, Taehyung'un bu halini fark eden Seokjin'de, dolan gözleriyle birlikte konuşmaya başlamıştı.

"Tamam babacığım. En çok onu sev. Benlik sorun yok."

Sungjin gülerek etrafına bakmaya devam ederken, Taehyung ise telefonundaki notlar kısmını açarak yazı yazmaya başlamıştı.

"Sevilmenin gerçekten çok güzel bir duygu olduğunu artık daha iyi anlıyorum... Kendi ailemden sonra, sevdiğim adamın babasından işittiklerim, gerçekten kalbime dokundu. Onlar sayesinde, kendimi her zamankinden daha mutlu ve huzurlu hissediyorum. Kalbimde sevdiğim adamın izleri varken, bir de bunun üzerine yeni izler eklendiği için, kendimden daha mutlu bir insan olduğunu zannetmiyorum... Bazen durup; 'Hayatımda onlar yokken ne yapıyordum?' diye düşünüyorum... Sonra da çok garip cevaplar ile karşılaşıyorum. Şimdi ise; 'Onlar hayatımın bir parçası iken ben ne yapabilirim?' diye düşünüyorum... Cevabı ise çok basit; Beni mutlu eden insanları ne olursa olsun her zaman mutlu etmek, onları düşünmek, kalplerini kırmamak ve her zaman çok sevmek... Artık cevabım basit. Çünkü artık içim sadece huzurla dolu... Ve kendim gibi sevdiklerimi de her zaman mutlu ve huzurlu etmeye çalışacağım. Benim güzel ailem, siz hiç merak etmeyin. Benim dünyama çiçekler açtıran hepinizi, kara bulutlar dağıldıktan sonra oluşan, o güzel gökkuşağı gibi renklendireceğim..."