Conrad Series 2: The Preacher

WAKAS

This will be the end of the second installment of Conrad Series, The Preacher. Thank you so much for reading!

Warning | Matured content. 🔞

WAKAS:

              “Congratulations and best wishes.” I did my best to greet them after the ceremony.

I can’t imagine I attended her wedding; not only that, I am the preacher.

I kept my face calm; the smile remained on my lips, even though my heart squeezed and ripped inside my chest.

Hindi ko alam kung tama ba ’tong desisyon ko, dahil alam kong masasaktan ako. Ngunit alam ko rin na ito na lang din ang magagawa ko upang tulungan siya. I’m so desperate this time that I will take it even if I have to watch her marry another man.

I stared at my Mavis and noticed her paleness. Hindi ko lang siya nakita ng ilang araw ay pakiramdam ko ay ang laki na ng kaniyang ipinayat.

Is she okay?

Nawala ang pag-aalala ko nang tipid niya akong nginitian.

“Thank you, Father Rusinni.”

“Punta ho kayo sa reception, Father,” aya naman ni Lordgen sa akin, tinaasan ko siya ng kilay.

I felt suffocated as I watched Lordgen’s hand rest on her back. I can’t take this any longer. Kapag hindi pa ako umalis ay baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko.

Baka masampal ko siya ng bibliyang hawak ko.

So for the last time... I stared at my favorite amber eyes, my favorite color, my Mavis’ eyes.

I never imagined asking for help, but as I saw my Mavis walk down the aisle... I silently prayed, begged, and eventually accepted Him, the Savior, into my life.

If this is real and his plan for us—if this helps my Mavis’s life—then I am willing to take all the suffering.

She was walking down the aisle toward me, but it felt like she was walking away.

And when our gazes locked, I couldn't help but smile because I knew she could finally be happy.

I made the promise, but it will be fulfilled by someone else. Being with her is forbidden, but I am a sinner anyway.

Ilang beses ko naisip ang tagpong iyon sa mga taon ng aming relasyon. Ilang beses kong napaginipan at pinangarap nang palihim.

Ang pinagkaiba lang ay doon ay ako ang naghihintay sa kaniya at hindi ang magkakasal.

Tumalikod na ako habang kaya ko pa, sa bawat hakbang ng aking paa ay pasikip nang pasikip ang aking paghinga. Hindi pa man ako nakakalayo ay sumabog na ang malakas na hiyawan ng mga bisita.

Sa paglingon ko, nakita ko ang pagtumba ng katawan niya.

I’m scared, I’m so scared just thinking that I will lose her in this world.

Ayos lang sa akin na iwan niya ako at sumaya siya sa iba, mas makakaya ko ’yon, kaysa iwan niya ako at habang-buhay na hindi ko na siya makikita pa.

“Father Dracky?!”

Napangiti ako nang marinig ang tawag na ’yon. Sabi ko na ba’t hahanapin niya ako rito.

Iisang bata lang ang tumatawag sa akin no’n kaya alam ko na kahit hindi ako lumingon. Isinara ko ang aking binabasa at sinenyasan ang batang lalaki na mas lumapit sa akin. Kasalukuyan akong nasa duyan sa ilalim ng puno, kung saan ako madalas nagpapalipas ng hapon.