9
တစ္ခ်ိန္လုံးမေအာင္ျမင္တဲ့ ထမင္းသုပ္ဟာ အားမာန္ေက်းဇူးနဲ႔မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။ သူက ထမင္းအိုးေလာက္သာ ေကာင္းေကာင္းတည္တတ္ၿပီး တစ္ခါတေလ ေပ်ာ့ တစ္ခါတေလ မာ တတ္ေသးတာ။
ေဘးတြင္ သူေၾကာ္ထား၍ တစ္ျခမ္းတူးေနေသာၾကက္သားေၾကာ္ႏွင့္ ဆလပ္ရြက္ေတြပုံလိုက္သည္။ သိပ္ၿပီး ၾကည့္မေကာင္းလွေပမယ့္ စားမရတဲ့အထိေတာ့မျဖစ္တာေတာ္ေသးသည္ဆိုရမည္။ ထမင္းသုပ္ပန္းကန္ကိုၾကည့္ကာေခၽြးျပန္ေနရင္း စိတ္က တိုလာရသည္။
အဓိပၸါယ္မရွိ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ကေလးကလားေတြ ေလၽွာက္လုပ္ေနမိမွန္းမသိ။ ျပန္ေရာက္ကထဲက အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး သူမွာေကၽြးတာေတြကို လုံးဝမစားပဲ ဆႏၵျပေနတဲ့ လူဆိုးေကာင္ေလး ဆာေသလည္းေအးတာပဲ။ ပစ္ပစ္ခါခါေတြးေနေပမယ့္ လက္ကေတာ့ ထမင္းသုပ္ပန္းကန္ယူကာ မိုရာေဆးအခန္းဆီ ေရာက္ေနမိၿပီ။
ေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္ကာ အခန္းတံခါးကို ခပ္ဆဆ ေခါက္လိုက္သည္။ ဘာမွျပန္မေၿဖ ၊ တံခါးလည္းမဖြင့္ပုံေထာက္ရင္ စိတ္ေကာက္ေနတုန္းျဖစ္မည္။ တစ္ခြန္းမက်န္ျပန္ခံေျပာတာကို ဆုံးမဖို႔လိုေနေပမယ့္ အရင္ဆုံးေတာ့ ထမင္းေကၽြးရမည္မဟုတ္လား။ ေလာ့မခ်ထားတာေၾကာင့္ တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလၽွာ္ ထားၿပီးပုံရသည့္ မိုရာေဆးက ဆံပင္ေတြပင္ စိုထိုင္းထိုင္းအေနအထားရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး သူ႔အိပ္ရာေပၚမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေနသည္။
ကပိုကရို ဆံပင္ ေလးေတြႏွင့္ ေဘးတိုက္ျမင္ေနရသည့္ ရဲေစြ႕ေနေသာ ပါးျပင္ေလးေတြကထိေတြ႕ပစ္ခ်င္စရာ။ ဒီလိုပုံစံေလးျမင္ေတာ့ သူတို႔ စစေတြ႕တုန္းကအျဖစ္ကို သတိရမိသည္။
_____
"ဟိုေလ ဒီက ကိုကိုရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးလို႔ရနိုင္မလား"
ကုမၸဏီအနီးက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေအးေအးလူလူေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း ေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည့္ ေျခေထာက္ေလးတစ္စုံ။ ႏွင္းဆီနီေတြျဖန့္ခင္းထားသလိုရွက္ေသြးေတြရဲေနသည့္ပါးျပင္ေလးႏွင့္ ရႊန္းစိုေနသည့္မ်က္ဝန္းေတြက တစ္သက္မေမ့ခ်င္စရာ။ အႏွီခ်စ္စရာေကာင္ေလးက မ်က္လုံးေလးေတြေကြးက်သည္အထိျပဳံးရင္းေျပာေနသည္မို႔ ေဘးကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွမရွိတာေသခ်ာမွ ကိုယ့္ကိုေျပာေနမွန္း အတည္ျပဳလိုက္ရသည္။
