14
မိုရာေဆးတို႔အိမ္ေရွ႕တြင္ ၿငိမ့္ခနဲရပ္သြားေသာ ကားေလးေပၚမွ Damien ဆင္းလိုက္သည္။ ၿခံေစာင့္ေလးက မွတ္မိဟန္ျဖင့္ တံခါးကို အေျပးအလႊား လာဖြင့္ေပးတာေၾကာင့္ တန္းဝင္သြားလိုက္၏။
အမွန္ေတာ့ မလာခင္ထဲက မိုရာေဆး ဦးေလး ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးျဖစ္သည္။ အိမ္အေပါက္ဝတြင္ထြက္ႀကိဳေသာ ဦးေဒါင္းဖန္ဝါကို ေခါင္းညိတ္ကာႏွုတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ဦးေဒါင္းဖန္ဝါကဖိတ္ေခၚေသာေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
"မိုရာေဆးေရာ ဦးေဒါင္းဖန္ဝါ"
"တန္းေမးေတာ့တာပဲ အေမာေလးဘာေလးေျဖပါဦးလား"
"မလိုပါဘူး ေမာမွမေမာတာ"
"ဟားဟား အာဂ ပဲေဟ့"
ခါတိုင္းလိုပင္ တက္ႂကြေသာအမူအရာႏွင့္ ဦးေဒါင္းဖန္ဝါကို Damien ကမရယ္ မတည္ မ်က္ႏွာထား ျဖင့္သာၾကည့္ေန၏။
"ကဲ ေျပာအဲ့ေတာ့ အရွုံးေပးတာလား"
"ဘာကိုလဲ"
Damien က ေရွ႕တြင္လာခ်ေပးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ကို ႏွုတ္ခမ္းစြတ္႐ုံေသာက္ရင္းက ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"လက္ထပ္ထားတဲ့ကိစၥေလ"
Damien က ႏွုတ္ခမ္းေလးတြန့္႐ုံျပဳံး၏။
"ေဟာ္ ဘာျပဳံးတာလဲ"
"လက္ထပ္တဲ့ကိစၥကို လက္ခံလိုက္တာဟာ အစထဲက အေႂကြးေၾကာင့္မဟုတ္မွန္း ဦးေဒါင္းဖန္ဝါ သိမယ္ထင္ပါတယ္"
"ေျပာပါဦး"
"ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေတာင္ စည္းစိမ္တဝက္ ကိုႏွစ္ခါမစဥ္းစားပဲ အဆုံးရွုံးခံတဲ့ေကာင္ပါ ဦးေဒါင္းဖန္ဝါဆီတင္ေနတဲ့အေႂကြးက မ်ားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္ေတာ့လည္းမက္ေမာစရာမဟုတ္ဘူး"
ဦးေဒါင္းဖန္ဝါက မ်က္ခုံးပင့္လ်က္နားေထာင္ေန၏။
"ဒါေၾကာင့္ ဒီလက္ထပ္တဲ့ ကိစၥမွာ အရွုံး အနိုင္ ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔မွတ္ထားလိုက္ပါ"
"ဆိုလိုခ်င္တာက"
"နဂိုထဲက မိုရာေဆးကို ကြာရွင္းဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူး"
