10
ျပန္ေရာက္ၿပီးကထဲက ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္သည္မွာ မနက္မိုးလင္းမွ နိုးေတာ့သည္။ ေဆးထိုးထားတာေရာ ေဆးေသာက္ထားတာေရာေၾကာင့္ထင္သည္ မေန႔ကထက္ေတာ့သိသိသာသာေနလို႔ေကာင္းေန၏။ ေဆး႐ုံကအျပန္ ကားေပၚသို႔တင္မက ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အခန္းထဲထိ Damien ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ခ်ီေခၚလာေပးတာ ျပန္ေတြးမိေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ဖ်န္းခနဲ ပူတက္လာသည္။
ဆိုေတာ့မွ Damien ကို ေဝ့ဝဲ ရွာမိသည္။ နိုးတဝက္ အိပ္တဝက္ျဖစ္ေနစဥ္အေနအထားမွာေတာ့ နဖူးေပၚ ေရပတ္ဝတ္တင္ေပးေနတာကို ဝိုးတဝါးမွတ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့.. အဲ ၿပီးေတာ့
ေဆး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ငုံ႔ၾကည့္ကာ မ်က္လုံးအစုံျပဴးက်ယ္သြားရသည္။
"Damien!"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မိုရာေဆး ဘယ္နားနာလို႔လဲ"
ကုန္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုင္ၿပီး တံခါးဖြင့္ဝင္လာသည့္ Damien က လန့္သြားဟန္ျဖင့္ေမးသည္။ အကၤ်ီရင္ဘတ္စေလးကိုစုကိုင္ထားသည့္ ေဆး က ငိုမဲ့မဲ့ေလး။ ညကဝတ္အိပ္ထားသည့္အဝတ္အစားေတြနဲ႔မတူတဲ့ အသစ္တစ္စုံက ေဆး ကိုယ္ေပၚမွာ အခန့္သားေနရာယူထားသည္ေလ။
"ကၽြန္.. ကၽြန္ေတာ့္ အဝတ္ေတြ.."
"အာ.. မင္း ညက ေခၽြးေတြတအားထြက္ေနလို႔ အေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္လဲေပးထားတာေလ အားနာဖို႔မလိုဘူး"
"ဘာ!"
"အဲ့ေလာက္ႀကီးေအာ္ေနတာ ေနေကာင္းသြားလို႔လား"
မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္တၾကဳတ္ျဖင့္ နဖူးကိုလာစမ္းေတာ့ ေဆးကိုယ္ေလး ဆတ္ခနဲတုန္သည္။ ထိုလူကေတာ့ သူဘာမွမလုပ္ထားဟန္ ေအးေဆးသာရွိ၏။ ေယာက္်ားခ်င္းပဲကြာ ဘာျဖစ္လဲ ဟု အားတင္းရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ရွက္ေသြးေတြက တရိပ္ရိပ္ ဒီဂရီတက္ေနသည္။ ေယာက္်ားခ်င္းဆိုေပမယ့္လည္း ဒါႀကီးက ဦးခန္းဝါသိုးထိန္းေလ !
ရပါတယ္ေလ underwear ထိေတာ့မလဲေပးထားေလာက္ပါဘူး။
႐ုတ္တရက္သတိရကာ ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးေလးကိုအနည္းငယ္ ဟၿပီး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။
