11
မနက္ေစာေစာမွာ ညက တစ္ညလုံးျပင္ထားေသာ luggageကို ဆြဲၿပီး Damien ၏ အခန္း ေရွ႕တြင္ရပ္သည္။ တစ္ညလုံးျပင္ထားရသည္ဆိုေသာ္လည္း အထဲတြင္အဝတ္ ႏွစ္စုံသာပါ၏။ မာန္ကိုတင္းရင္း အသက္ဝဝရွူကာ တံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။
ဒီလူႀကီးနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔ ႀကိဳးလည္းမႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ ၊ ရွိေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္းထုတ္မျပခ်င္ေတာ့ပါ။ မုန္းတယ္.. မုန္းတာပဲသိသည္။ ညက တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ ပဲလူးလွိမ့္ရင္းမိုးလင္းသြားရေသာ္လည္း သူကေတာ့ ႏြယ္ ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ဘာမွေတာင္ေျဖရွင္းေဖာ္မရပဲ အိပ္နိုင္ေသးသည္တဲ့လား။
တကယ္ဆိုမခ်စ္ပဲယူထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဆး ဟာ သူ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ပဲမို႔လား ။ စိတ္ဆိုးတာျဖစ္သင့္ပါတယ္ေလ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ေၿခ ေပးေနဆဲမွာခ်က္ခ်င္းပြင့္လာတဲ့တံခါးနဲ႔ အတူ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းလ်က္ ေရစက္ေတြ တြဲခိုေနသည့္ Damien ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ခ်ပ္ကပ္ေနေသာ ဝမ္းဗိုက္တြင္ ၾကည့္ေကာင္းလွေသာ ႂကြက္သားအတုံးေလးေတြနဲ႔အတူ ၊ တဘက္ျဖင့္ ေရစိုေနသည့္ဆံပင္ေတြကိုသုတ္ေနတာေၾကာင့္ လက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြအေျမႇာင္းလိုက္ျမင္ေနရပုံက ျမႇဴဆြယ္ခ်င္ေနသလို။
"အားး"
႐ုတ္တရက္ ဒိုင္းခနဲခုန္သြားေသာရင္ဘတ္နဲ႔အတူ လန့္ေအာ္လိုက္မိေတာ့ Damien က မ်က္ခုံးေတြကို လွလွပပ ပင့္သည္။
"အဲ့ေလာက္လန့္စရာလား"
"မ မလန့္ပါဘူး ဘယ္သူကလန့္လို႔လဲ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္ေနၿပီ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆို"
"ေနေကာင္းၿပီမို႔လို႔လား"
"အမ်ားႀကီး သက္သာေနပါၿပီ"
"တကယ္ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
ဘာျဖစ္လို႔ျပန္မွာလဲလို႔ေတာ့ ေမးဖို႔မတတ္ဘူးထင္ပါ၏။ ေဆး ရဲ့မေက်နပ္မွု ဒီဂရီေတြက တရိပ္ရိပ္တက္လာရသည္။
"ျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ Damien လည္း အခ်စ္ဦးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ရတာေပါ့"
"အခ်စ္ဦးနဲ႔ေပ်ာ္ခ်င္မွေတာ့ မင္းကိုယူခဲ့မလား"
"ဘာေျပာတယ္ အခ်စ္ဦးဆိုတာ တကယ္မရွိဘူးလို႔ေျပာရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
