21
မေန႔ညကထဲကေကာင္းစြာအိပ္မေပ်ာ္ပဲ မနက္အေစာမွာျပန္နိုးကာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို ဇယ္စက္သလိုလုပ္ေနလိုက္သည္။ ဦးေဒါင္းဖန္ဝါ ႏွင့္လည္း ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းထားေသးသည္။ လူႀကီးေတြၾကား ဘယ္လိုျပႆနာရွိေနမွန္းမသိေပမယ့္ မိုရာေဆးကိုေတာ့လုံးဝ ကြာရွင္းမေပးနိုင္။
တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္းေျပာတတ္သည့္ အေဖ့ကို တစ္ခါမွမလြန္ဆန္ဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရေတာ့မည္။ အခုခ်ိန္မွာ ႐ုံးခန္းေနရာ ကိစၥထက္ ဒီကိစၥကသာ သူ႔အတြက္ပိုအေရးႀကီးေန၏။
"Damien.. Damien လို႔.."
Damien လပ္ေတာ့ပ္ မ်က္ႏွာျပင္ ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ အေတြးေတြဘယ္ေလာက္ နစ္ေျမာေနမိသည္မသိ မိုရာေဆးက လက္ေမာင္းကို လွုပ္လိုက္မွသတိဝင္သည္။ မိုရာေဆးကိုေတာ့ စိတ္ပူမွာစိုးလို႔ ဒီကိစၥေတြ ဘာမွေျပာမထားရေသး။ ၾကည္လင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးက လတစ္စင္းလို ဝင္းပေန၏။ နဖူးေပၚ ကပိုကယိုဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ သပ္ေပးမိသည္။
"စိတ္ညစ္စရာရွိလို႔လား မေန႔ကလည္းတစ္ေနကုန္မ်က္ႏွာမၾကည္ဘူး ၊ အခုလည္း မနက္အေစာႀကီး မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ေနျပန္ၿပီ"
သိပ္တည္ၿငိမ္ ၿပီး အမူအရာနည္းသည့္ Damien ၏ မ်က္ႏွာအေနအထားကို ဖတ္တတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိုရာေဆးကို Damien သေဘာက်စြာ ျပဳံးၾကည့္မိသည္။
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ကိုယ္အလုပ္ကိစၥရွိလို႔။ ဗိုက္ဆာရင္ မနက္စာသြားစားႏွင့္ေလ"
"Damien ေခါင္းအုံးလာယူတာပါ ေနပူလွမ္းေပးမလို႔။ ခုတေလာ ဇက္ေၾကာတက္တယ္ဆို ။ တီစိမ္းကေျပာတယ္ ဇက္ေၾကာတက္ရင္ေခါင္းအုံးေနလွမ္းေပးရတယ္တဲ့"
"ဟုတ္လား"
ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံးထဲမွ Damien ၏ ေခါင္းအုံးကိုသာေရြးယူကာ ေဆးက အနားျပန္လာရပ္သည္။
"ထပ္ၿပီး ငိုင္မေနနဲ႔ေတာ့ ေရေႏြးေတြ မေအးခင္ ေသာက္လိုက္ပါဦး။ ၿပီးရင္ မနက္စာစားဖို႔ဆင္းခဲ့ေတာ့ေနာ္ ။ စီးကရက္ေတြလည္းခါတိုင္းထက္ပိုေသာက္ေနတယ္မို႔လား လိုက္ေျပာေနရတာတကယ္ပဲ ေမာတယ္ "
