Marco!

16. Zabawę czas zacząć

- I tak to wszystko wyglądało. - mowię Veronice, jak zapadła decyzja o przeprowadzce, na co się śmieje. Stara sie wytrzymać i powstrzymać śmiech, ale średnio jej to wychodzi.

- Chłopak ma wyobraźnie. - wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem. Gdyby była obok, to dostałaby po głowie. - Ciekawi mnie, co będziesz msiała zrobić. On to może wszystko wymyślić. Przygotuj się.

- Wiem. Jest nieobliczalny. - przewróciłam oczami - Skoro jeżeli juz pytasz, to i tak nigdzie nnie wyjadę. - powiedziałam sarkastycznym tonem, ponieważ nie zadała mi pytania.

- Jak to nie?

- Nie bedę się wyprowadzać. Nie opuszczę swojego kraju, bo on ma taki kaprys. - zawiązałam ręce na piersiach.

- Tak szczerze to sądzę, że on i tak cię zmusi. Pojedziesz. Jestem tego pewna.- słyszę jej głos po drugiej słuchawce, ale nie skupiłam się na jej słowach.

- Kto ma kaprys? - wszedł powód, przez którego nie zwróciłam uwagę, co do mnie poiedziała Vi.

- Muszę kończyć - powiedziałam jej i od razu się rozłaczyłam, nie czekając na jej odpowiedź. Obróciłam głowę w jego kierunku. Ma ręcznik owinięty wokół bioder i jeszcze przemoczone włosy. Skanowałam jego ciało chyba za długo, poniewaź wleciał na jego twarzy ten specjalny uśmieszek.

- Jeśli coś chcesz, to wystarczy poprosić - chrypnął, po czym podszedł do mnie do łożka. Widzi, że mnie to nie bawi - Ktoś chyba nie ma humoru. Powinienem go chyba zmienić - Nachylił się, ale szybko wstałam. - Jak widzę to ty masz kaprys.

- Mowię jeszcze raz, żeby nie było - spoglądam na niego z góry ostrym wzrokiem - Ja nigdzie nie jadę.

Roześmiał się. Wstał, po czym podszedł do mnie tak, że nasze stopy się stykały. Chciałam odejść o krok, ale złapał mnie za talie, i przysunął do siebie

- Strach cię obleciał? - podniósł jedną brew, na co ja prychnęłam. - Powiedz m i to jeszcze raz.

- Nigdzie nie jadę - zacisnęłąm szczękę i starałam się, aby to wypowiedzieć najlepiej, jak potrafię - Rozumiesz?

- Przerabialismy to.  Wepchnęcię do tego samolotu. Polecisz. Zadbam o to. - walczył ze mną. Gdy zobaczyłam jego twarz pełną powagi to się ugięłam. Poczułam coś dziwnego, kiedy go takiego zobaczyłam. - Tak w ogóle to dzisiaj wyjeżdżamy. - miałam już się sprzeciwić, ale szybko zareagował i pocałował mnie usta. Co za cwaniak.

Chciałam się odsunać, ale on mi na to nie pozwalał i robił co chciał. Trzymał i całował mnie na siłę. Gdy coraz bardziej chciałam się wyrwać, to on napierał jeszcze bardziej.

- Ja zawsze wygrywam, rozumiesz?

***

Moje rzeczy już są w aucie, raczej część z nich. Mamy już jechać, ale nie ma tak łatwo. Widzę przez okno, jak wkładają rzeczy do jeszcze dwóch innych aut. Ochrona musi być. Jedzie z nami dziesięciu jego ludzi.

Usłyszałam moje imię. Woła mnie, że możemy już jechać. Natomiast ja mam inne plany. Wychodzę z tyłu na dwór i szukam innego budynku. Wchodzę do siłowni. Idę dalej przed siebie i kryję się za materacami.

Może i to dziecinne się ukrywać. Normalnie to wyszłabym z tego terenu, ale wokół ogrodzenia są jego ludzie.

Pov Marco

Wołam ją i nie odpowiada. Idę na górę do naszej sypialni. Mowię znowu jej imię, ale ciszej. Nie widzę jej więc wchodzę do łazienki. Nie ma. Wchodzę do garderoby. Nie ma.