Strength | Minsung

Ⅲ

Koca bir iki yıl olmuştu biriciğimden jisung dan ayrı kaldığım. öldümü yoksa yaşıyormu onu bile bilmiyordum.
İki yıl önce okula jisung'un gelmediğini fark etmiştim ilk başta hasta olduğu için gelmediğini düşünsem de iki hafta geçse bile jisung dahala okula gelmemişti ki benim bildiğim jisung asla devamsızlık yapmaz okulda kalmaktan çok korkardı.

En sonunda dayanamayıp evlerine gitme kararı almıştım. Evlerine vardığımda ise beni perişan bir halde olan jisung'un annesi açmıştı. Ona ne olduğunu sorduğum da jisung'un iki hafta dır eve gelmediğini söylemişti aradığını ulaşamadığını söylemiş ve önüm de jisung'u bul lütfen diyerek ağlamaya başlamıştı. Ben ise o an sadece jisung un annesine sarılmıştım elimden ne gelebilirdi ki.

Jisung'un annesini biraz teselli ettik den sonra eve gitmiş ve bol bol ağlamıştım ne yapmam gerektiğini bilmiyordum öylece kala kalmıştım.

Bir kaç gün sonra polisler hiç bir şey bulamamıştı. Ben ise en sonunda böylece oturmamam gerektiğini düşünüp polisler yapmış olsa bile jisung'un telefon sinyallerine bakmıştım okula çok ta uzak olmayan bir yerden geliyordu. Bilgisayarı kapattığım gibi sinyalin geldiği yere doğru koşmaya başlamıştım geldiğim de ise sadece yerde duran jisung'un telefonuydu.

Elime alıp telefonu incelemeye başladım ekranı biraz çatlasa da kullanılabilecek bir durumdaydı dı.
Telefonu cebime koyarak eve doğru geri yürümeye başladım. Telefonun üstünde ki tozları sildik ten sonra açtım. İlk girdiğim yer galeriydi kuzeniyle,annesiyle,abisiyle ve benimle olan fotoğrafları vardı. O zamanları çok özlüyordum yeniden onun kokusunu içime çekmek,sarılmak o kadar çok istiyordum ki keşke diyorum bazen keşke onu asla bırakmasaydım. Her zaman sevgili olsaydık bütün normal sevgililer gibi her zaman birbirimize iltifat etseydik.

Bunun olması için herşeyi yapmaya hazırdım nerde olursa olsun ben Han Jisung için herşeyi yapmaya hazırdım o benim herşeyim di ve ben herşeyim için herşeyi yapacaktım.

Ölü veya diri olsun onu gördüğüm de ne olursa olsun sarılacak ve eskiden beni neffesiz bırakan ama şimdi onlarsız nefes alamadığım o dudakları mutlaka öpecektim.

sevgimiz yarım kalacak belki ya da hiç buluşamıyacağız ama benim kalbim seni düşünerek hızlı atmaya devam edecek gibi duruyor.

Ben böyle düşünürken çoktan göz yaşlarım dökülmeye başlamıştı sanki göz yaşlarımla beraber jisung'ta gidiyor gibi hissediyordum.
Ben ağlarken kapı çalmıştı göz yaşlarımı aceleyle silmiş ve kapıyı açmıştım kapıda bana endişeyle bakan altı kişi vardı yani changbin,hyunjin,seungmin,chan,felix,jeongin
Bunlar benim yıllardır yanımda olan dostlarım dı ve yine yanımdaydılar. Bana endişeyle bakan hyunjin hemen yanıma gelmişti "Hey! Ne oldu minho?"
Hyunjin konuştuğu gibi ben daha çok ağlamaya başlamıştım. Herkes içeriye girmiş ve koltukta oturuyorduk ben ise hâla ağlıyordum. En sonunda kesik bir nefes alıp konuştum "jisung" beni konuştuğumu duyan chan de konuşmuştu "Ne olmuş jisunga minho" gözümden bir damla yaş daha süzülmüştü yine de konuşmaya başladım "jisung kaç gündür okula gelmeyince eve gittim annesi açtı jisung un günlerdir eve gelmediğini söyleyip ağlamaya başladı kayıp olduğunu söyledi" Herkes şok olmuş bir şekilde bakmaya başlamıştı sonrasında ise changbin konuştu.

"Peki ya polislere falan haber etmişler mi?" Konuşacak gücüm kalmayınca sadece baş salladım. Changbin de tekrar konuşmaya başladı "Peki ya bir iz falan yokmuymuş"
"Yok hiç bir şey bulamamışlar ben sadece telefonunu buldum kırılmış sanırım saldırıya uğradı"
Diyip tekrar ağlamaya başladım.
Seungmin ise hemen atılmıştı "Hey minho neden ağlıyorsun üzüldüğünü anlıyorum fakat ağlamak yerine çözümler bulmalıyız ağlama"
"Ne gibi çözümler"
"İlk öncelikle telefonundan tehtid almış mı diye bakarız mesela sonrasında jisung'un telefonunu bulduğun yere gider inceleriz jisung'u bulmak için herşeyi yapmalıyız"
Felix de hemen baş sallamış ve konuşmuştu
"Evet evet seungmin haklı sonuçta bizim de bir tecrübemiz var biliyorsun"
Gülümsemiş ve baş sallamıştım yaralarımı her zaman sarıyorlardı işte.