Yağız Yerin Gökçeni

1.7

Duman - Ah

Gecenin bir vakti kendi kendime feels geçrimekten yoruldum, satır arası yorumlarda görüşelim.

1.7

21 Aralık 2022.

Bir Trabzonspor maçı.

Yanımda bir zamanlar abi bildiğim ama şu an nereye koyacağımı bilmesem de bana abi olmaktan çok uzak bir adam.

Geriye gitmem gerekiyordu sanırım diğer türlü yanımda elimi tutarak dudaklarında salak bir sırıtışla birlikte bana bakan Yağız'ı nasıl açıklayabilirdim ki ?

Bu sabah gözümü çalan telefonun sesi ile açmıştım, dersim öğleden sonraydı ve günlerdir stajla okul arasında yorulduğum için birkaç saat daha fazla uyumak istiyordum. Yağız'ın araması ile uykudan uyandırıldığımdan dolayı sinirliyken artı oalrak bir de  birkaç gündür de onu görmemenin siniri vardı üzerimde ben ona yavaş yavaş adımlarken ortadan yok olmuştu. Erkekler elde ettiğini anladığı an sizi cepte görür ve uzaklaşır, diye bir yazı okumuştum ve sürekli aklıma o gelmişti bu kısa sürede.

Aramasını yanıtlarken belki de son beklediğim şey bana akşama "Trabzonspor maçına Trabzon'a gidiyoruz ailenden izin alabilir misin ?" diye sormasıydı. Dalga geçtiğini düşünüyordum ama o son derece ciddiyken her ne kadar bu fikirden vazgeçirmeye çalışsam da beni dinlememişti. Ben de annemlere hayatımın ilk yalanını söylemiştim.

Ben annem ve babama Yağız için hayatımın en büyük yalanlarından birini söylemiştim ve kırk takla atarak gece Nur'da kalmak adına izin almıştım.

Yağız her şeyi ayarlamıştı, uçak ile Trabzon'a gelmiştik gece birde de geri dönmek için uçağımız vardı. Biri bana maç izlemek adına bir günlüğüne Karadeniz'e geleceğimi söyleseydi ona güler geçerdim ama durum şu an tam olarak buydu.

Birden sarı kart yiyen oyuncu ile Samsunspor taraftarlarından itiraz yükselmesi ile zihnimden çıkıp gerçek dünyaya döndüm."Şimdi sarı kart ne oluyor ?" diye sormamla Yağız'ın kaşları çatıldı.

"Ciddu misun sen da?"

"Ne bileyim ben Yağız!" diye sahte bir sinirle konuştuğumda çatık kaşları düzeldi ve ardından dudaklarında uzun süredir yerleşmiş olan o gülümseme geri geldi. Dolgun dudakları kıvrıldığında bile incelmiyordu. "Bir daha söyle bakayım!" derken avucunun içerisine olan elimi kendi eli ile  kaldırıp parmaklarımın üzerine bir öpücük kondurdu.Birazdan kendimi sahanın ortasına atacaktım.

Yetmiş dördüncü dakikada Samsunspor forvet değiştirmişti, tabii ben bunu anonslar sayesinde anlarken Yağız dikkatini tamamen maça vermiş arada elimin yüzünü baş parmağı ile okşayarak maçı seyrediyor arada küfrediyor arada heyecanla ayağa kalkıyor ardından geri oturuyordu.

Şu an Trabzonspor iki, Samsunpor sıfırdı. Yağız mutluydu, Trabzon taraftarı mutluydu ama anlayamadığım bir şekilde ben de mutluydum. Aileme yalan söyleyerek şehir değiştirmiş olmama rağmen göğsüm içerisinde bir kuş varmışçasına mutlulukla çarpıyordu. Normal şartlarda tedirginlikten dolayı kendimi diken üzerinde hissetmem gerekirdi.

Bir anda Yağız ile birlikte ayağa kalkıp "Gol." diye bağıran Trabzonspor taraftarı ile olduğum yerde adeta korkudan  sıçradım. Bağırışlar kulak ağrıtacak cinstenken Yağız bir anda  bana doğru eğilip çenemi ellerinin arasına alıp iki yanağıma da birer öpücük bıraktı.

Ben dondum ama o ne yaptığının farkında değil gibiydi, diğer tarafındaki adama da dönüp birbirleri ile sarıldıklarında gerçekten Yağız'ın anın büyüsüne kapılmış olduğunu anlamış oldum. Elim önce sağ ardından sol yanağıma gittiğinde onun ateş gibi dudaklarının varlığını hala hisseder gibiydim.