The Rozovsky Heirs 10: Adam Mikolos Rozovsky

Chapter Twenty-one

Chapter Twenty-one

Mikos

Akala ko ganoon lang kadali ang ipamigay na lang ang anak ko. Pero nang marinig ko pa lang sa unang pagkakataon ang iyak niya, at makita at mahawakan ko siya sa unang beses ay umiyak na lang ako nang umiyak habang hawak ko na siya ngayon. Sobrang sakit pala. It was more harder than I thought it would be. That I ended not doing it at all.

Hindi ko pala kayang ipamigay o ipagkatiwala na lang sa iba ang anak ko. And I realized how weak I was. Despite being brought up in a cruel way, I somehow still ended up like this... Definitely not as strong as I was expected to be.

I kept on crying as I watched my newborn son in my arms now. I've never held someone or anything this gentle before. Dahil ngayon habang hawak ko ang anak ko pakiramdam ko ay ang gaan-gaan ng mga kamay ko na may hawak sa kaniya. Naghahalo ang mga nararamdaman ko sa kalooban ko na halos hindi ko pa maipalaiwanag kung ano ito.

"What will you name him?" Kuya Levi asked.

Sa Avila mansion lang ako nanganak. May pinatawag lang na doctor at nurse para sa akin sina Mama at Papa. Habang sinusubukan akong itago noon ni Kuya Levi kagaya ng pakiusap ko sa kaniya at natagpuan pa rin kami ni Kuya Aldrich. At first I got scared. Akala ko kung ano ang magagawa niya sa amin lalo na sa anak ko. But he just calmly told us na pinapauwi na ako nina Mama.

Kaya naman malaki na ang tiyan ko noon ay umuwi ako sa mga Zachmann. I remember that I was feeling scared but at the same time with the thought that they are still my family. As we were already on our way to the mansion. Pagdating naman ng mansyon ay una akong sinalubong ng kambal. Sumunod sina Mama at Papa.

At that time I thought that no matter what they still see me as family. Na kaya nila ako pinauwi ay dahil anak pa rin ang tingin nila sa akin at nag-aalala sila para sa akin.

But the thought was short-lived as soon as I learned the real reason why they took me in from the orphanage in the first place...

Nevertheless, they helped me... Pero hindi na maalis sa akin ang mga isipin sa nalaman...

"Are you sure about this decision, Analia?"

I first overheard Mama and Papa talking when I just came back to the mansion.

Papa calls Mama Analia, it's like a nickname from her name Ana Lucia. At may ganoon din sa pangalan ko na Aeva Analia. Ang pinangalan nila sa akin. Hindi ko sinasadyang marinig ko sila. Pababa ako sa unang palapag ng mansyon para pumunta sa kusina at kumain dahil parang nagugutom ako kahit pa halos kakakain lang din namin ng pananghalian kanina. Siguro ay dala pa rin ng pagbubuntis ko.

Nadaan ako sa kwarto nina Mama at Papa at bahagyang nakabukas ang pintuan kaya hindi sinasadyang narinig ko na ang pinag-uusapan nila...

"We need her, Frith. We need Aeva. Hindi pwedeng malaman ang tungkol kay Analia..." That was what Mama said.

At first I got confused. Hindi ko agad malaman kung sino ang tinutukoy... Pero may pakiramdam ako na hindi si Mama o ako ang tinutukoy na Analia... Pakiramdam ko kasi ay may iba pang tao silang pinag-uusapan gamit din ang pangalan na iyon...

"Mikos..." I answered Kuya Levi's question.

Ewan ko ba. Wala lang siguro akong maisip na iba... o ito lang din talaga ang gusto kong ipangalan sa anak ko. Basta ito na ang naisip ko at maganda naman. Tingin ko rin ay bagay sa anak ko...

"He's so cute... Awww..." Ate Asherina looked at my son in my arms adoringly.

Binalik ko lang din ang tingin ko sa anak ko. I was surrounded by my siblings after giving birth inside my large bedroom. Hindi rin ako makaidlip man lang pagkatapos kong manganak no matter if I'm also feeling tired from childbirth. Hindi ko maalis ang tingin ko sa anak ko at gusto ko na lang na pagmasdam ko siya.

Until the doctor told them to let me rest for now. Ayaw ko naman na mawala sa paningin ko ang anak ko. Kaya halos hindi ko pa hayaan ang sarili ko na magpahinga pagkatapos lang manganak. But they also reassured me that I can rest for a while and they will look after my child. I gave Kuya Levi a trusting look before I drifted off to sleep. Because after all childbirth was still no joke.

At habang natutulog ako ay napanaginipan ko pa si Adam. In my dream that seemed like a nightmare, I saw Adam there and he looked mad at me. It was not clear in my dream why he was angry at me, but when I woke up I thought that maybe in reality he's really indeed mad at me now for leaving his condo without any word...

I sighed. Pinunasan ko ang konting pawis sa noo ko nang magising. Before I got up from bed. Pumunta rin agad ang mga mata ko sa crib ni Mikos na nandoon na rin sa kwarto ko. Bumukas ang pintuan, Ate Asherina came to help me wash myself and get dressed dahil galing pa ako sa panganganak.

Pagkatapos nang malinis na ako ay nilapitan ko na ang anak ko at kinuha si Mikos sa crib niya. I'm glad that he's a healthy baby boy. I carried him gently up in my arms, at nilapit ko rin ang mukha niya sa pisngi ko para mas madama ko pa ang anak ko. He's soft and warm that it's giving me a nice feeling.

"You're a mother now, Aeva..." Ate Asherina smiled at me.

Pinikit ko lang ang mga mata ko at dinama pa ang anak ko sa mga bisig ko. Ayaw ko nang mawalay pa sa kaniya. Gusto ko sana na ganito na lang kami simula ngayon. Palaging magkasama. Nasabi ko na rin kay Kuya Levi ang pasya ko na hindi ko na ibibigay sa kahit na kanino ang anak ko.

I decided that I will raise this child. And no matter if I'm just alone. Gagawin ko ang lahat, kakayanin ko para sa anak ko. At basta magkasama lang kami. Pakiramdam ko ngayon kaya kong gawin ang kahit na ano.

My son gave me strength. Mikos made me realize that anything now can be possible as long as we're together. And now that I have him in my life. Because it's just different now. And I'm willing to do anything, to change for my child.

"Mama and Papa also seemed happy that we have a baby in our home now." Ate Asherina said smilingly.

Mula sa anak ko at nakaupo na ako ngayon muli sa kama ay nag-angat ako ng tingin sa kaniya.

I thought about what I heard from our parents last time. Until now it still bothers me. And I wonder if my siblings know about it as well. Ako lang ba ang hindi nakakaalam?

Dahil pakiramdam ko ay may tinatago sila sa akin. And until now I just didn't how to ask about it... or what to ask exactly...

Dahil pakiramdam lang din naman ito...

Hindi rin kasi ako sigurado...

Sa huli ay hinayaan ko na lang muna... even if it really bothers my mind all the time now. Dahil malakas ang pakiramdam ko na may kung ano pa talaga sa pamilya ng Zachmann na hindi ko pa nalalaman at pakiramdam ko ay kailangan ko ring malaman...

I thought that it wouldn't bother me this much if it's just nothing.

Pero hinayaan ko na lang muna at sinubukan walain sa isipan ko. Because I wanted to focus my attention on my child. Si Mikos ang pinakamahalaga sa akin ngayon.

So I stayed with my family the whole time when I was pregnant until I gave birth to Mikos. And months after giving birth to him, I went back to training...

I thought that malaki na ang utang na loob ko sa pamilya Zachmann. Simula pa noon hanggang ngayon. Kinupkop nila ako at pati na rin ang anak ko. And I thought that I should repay them...

Mama smiled after I received a new mission from her and Papa, and Kuya Aldrich. I thought that this was already who I am before everything happened after. Ganito na talaga ang buhay namin. Ganito kami pinalaki. At isipin ko man ang pagbabago... Ano nga ba ang ibang alam kong gawin bukod sa pagsunod lamang sa utos sa akin... at pagpatay para mabuhay...