Chapter Thirty-one

708 12 1
                                    

Chapter Thirty-one

Childhood

Pumunta nga ako sa pribadong bahay ni Kuya Aldrich. I didn't call him again. I don't trust him anymore. Pinagkatiwalaan ko siya noong mga bata pa kami. But we grew up and we grew apart...

Tuluyan nang lumayo ang loob namin sa isa't. Lalo na pagkatapos ko siyang makilala pa at ang mga nakakatakot na kakayahan niya. And I became more scared that I never knew what he was thinking. Lalo na ngayon na pinapakialaman pa niya pati ang anak ko at dinadamay. Whatever he's planning or thinking, kapag pinahamak niya ang anak ko I won't have second thoughts of dragging him even to hell with me. Siguro nga ay may takot din ako sa kaniya pero ibang usapan na kapag nasali ang anak ko.

I infiltrated his house. It's one of his private properties in the country. Sa magkakapatid na Zachmann ay si Aldrich Zachmann ang talagang nagmana sa mag-asawang Zachmann as they said. He always made Mama and Papa proud of him. And his fighting and planning or thinking skills were exceptional. At halos wala rin siyang kinakatakutan. So I'm scared that he will do something to my son and he doesn't care if Adam's family will be involved.

Dumaan ako sa gilid ng malaking bahay. Naghanap ako ng pwede kong maging entrance. Hindi kailangang pintuan dahil pwede ring bintana and maging daanan ko. And when I found one tuloy-tuloy na akong pumasok sa loob ng mansyon.

I wasn't yet familiar inside this mansion. Nakapunta na ako rito dati at alam ko rin na isa ito sa mga bahay ni Kuya Aldrich na minsan na rin naming napuntahan noon, but I've never been here in the upper floors. I was greeted with many bedroom doors as I got in the hallway. Hindi ko alam kung nasaan dito ang anak ko o kung nasaan din si Kuya Aldrich. But I might just open each door...

"Aeva..."

Agad akong pinanindigan ng mga balahibo nang marinig ko ang malamig at nakakatakot na boses ni Kuya Aldrich sa likuran ko. Agad ko ring hinarap ang banda niya.

"Kuya Aldrich."

I had goosebumps when a smirk formed on his lips. "I was just about to check on Mikolos... Glad naabutan kita na nandito na sa second floor..." aniya.

I didn't speak yet. Mas binabantayan ko ang magiging kilos niya. The lights here in the hallways were dimmed and almost dark but we can see each other clearly. At kailangan kong maging handa para umatake.

"I was expecting you'd come. We talked over the phone, anyway. Pero hindi ko kumatok," He grinned like it's funny and he's being creepy... "Papapasukin naman kita sa bahay ko. Inaasahan nga kitang dumating, 'di ba? But, well, saan ka dumaan? Sa bintana ba? You passed through the balcony... I see."

"Kuya Aldrich, nasaan ang anak ko?" I asked him immediately. At hindi na ako nagpaliguy-ligoy pa. After all ang anak ko ang talagang ipinunta ko rito.

"You've really already lost your trust in me, Aeva."

Napatingin ako kay Kuya Aldrich. Sa mukha niya. I knew that he's being, or trying to be sarcastic... But I realized that I still saw some emotions that passed through his eyes and facial reaction even just for a very short while. As he was looking at me. Nanatili rin akong nakatingin sa kaniya.

"You really think I'd do something bad to your son? Ganoon na ba kasama ang tingin mo sa akin, Aeva? No. I may be a real bad person. But do you really think na ipapahamak ko ang anak ng kapatid ko?"

"We both know that we're not really siblings by blood, Kuya Aldrich." I said. I was also firm on where I stood. Standing there in front of him I know that even when he looked relaxed, I know that he can do dangerous things right after and respond quickly. Quicker than I can. But I'll also do my best, I will push myself to my limits if it's for my most precious son.

The Rozovsky Heirs 10: Adam Mikolos Rozovsky Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon