Akşın

yirmi yedi

Geçmiş neden hep karşımıza çıkar? Ben herşeyi unutmaya hazırdım oysa ki. Neden tam mutluyum derken karşıma çıkıyor bunlar.

Okuldayım, sadece beden olarak yani. Sabah Barlas beni okula getirirken yol kenarında bir mekanda onları gördüm. Çok mutluydular ailecek kahvaltı ediyorlardı. Her ay yaparlardı böyle bir etkinlik. Çalıştığım için onlara katılmadığımda bir şey hissetmiyordum.

Ya da kendimi kandırıyordum. İş yerine gidip çalışırken acaba neler yapıyorlar diye düşünmekten kafayı yiyordum.

Ufacık mutluluğu bana çok görmüşlerdi. Şimdi her ne kadar sevildiğimi hissetsem de içimde burukluk vardı.

"Akşın, hadi gel kantine inelim."

Beyza'ya dönüp başımla onayladım. Hareket etmek sanırım iyi gelecektir. Yerimden kalkıp kapıya yöneldim, bu sırada Beyza da yanıma gelmişti.

Sınıftan çıktığımızda karşıdan gelen Yiğit bizi karşıladı. Beyza elini saçına atarken buklelerini düzeltiyordu. İstemsizce onun bu haline gülümsedim.

"Kızlar nereye?"

"Kantine gideceğiz."

Benim konuşmama gerek kalmamıştı.

"İyi, bende tam kantine gidecektim sizle geliyorum."

Beyza ve Yiğit önden sohbet ederek gidiyordu bende arkalarından ilerliyordum.

Ne kadar takmak istemesem de sabah gördüklerim moralimi düşüyordu.

Kantine girdiğimizde Yiğit; Beyza ve beni bir masaya oturtup kendisinin bir şeyler alacağını söyledi.

"Belki özeldir diye sormak istemiyordum ama çok durgunsun neyin var Akşın?"

Beyza'nın bir anda konuşması ve soru sormasıyla afalladım. Ne cevap verecektim? Hemen her şeyi anlatamam ki ben.

"Boşver."

"İşleri iyi gitmiyordur, çok takılma canım."

Kulaklarımı tırmalayan ses masanın dibinden geliyordu. Geçen kavga ettiğimiz kızdı, adı neydi? Hatırladım Büşra.

"Ne saçmalıyorsun yine?"

Umursamazca sormuştum bunu gerçekten uğraşmak istemiyorum.

"Beyza, hatırlıyor musun ilk başta seninle takılmaması için uyarmıştım onu."

Gözlerini bendenalıp Beyza'ya çevirdi.

"Aslında seni uyarmak gerekiyormuş. Geç kalmış olsam da şimdi söyleyeyim, bu torbacıdan uzak dur. Senin için söylüyorum tatlım."

Sakin kal Akşın, uğraşma.

"Ne saçmalıyorsun?"

"Duydun Beyza, inanmak ne kadar zor olsada öyle. Diğer okulundakilerden duydum."

Sakin ol. Sinirlenmen eline bir şey geçirmez.

Beyza kocaman gözlerle bana bakarken ben sadece Büşra'ya bakıyordum. Sonra arkada duran Yiğit'i gördüm. Elindekilerle öylece duruyordu.

Onlarda benden uzaklaşacak. Yıllar sonra arkadaşım var sanarken onlarda elimden kayıp gidcekler.

Elimi masaya vurup ayağa kalktım. Büşra yerinde sıçradı. Sert bakışlarım ondayken yürüdüm.

Korkarak geri adım attı. Ufacık bir tebessüm ettim. Korkacaksa böyle şeyler yapmamalı.

"Korkuyorsan oynamayacaksın prenses."