Akşın

kırk

Bana seçimler hep zor gelmiştir ama bazı net seçimlerim vardır. Kimseye seçim yaptırmak istemem ama bunu kendim için yapmalıyım.

Ya birlikte olmayı seçecek beraber mutlu olacağız ya da arkasını dönüp gidecek tek başıma mutlu olacağım.

Birisi beni seçmedi diye karalar bağlayamam, buna zaten alışığım. Üzülürüm evet ama bunu içimde yaşarım.

Gözlerimiz ayrılmamıştı hâlâ, güzel gözleri hâlâ gözlerimde. Yaptığı seçim bu basit bakışmaları bile bitirebilir.

"Ben seni seviyorum Akşın. Birlikte olmak istiyorum ama yanında büyüdüğüm aileye şerefsizlik yapıyormuş gibi hissediyorum."

Omuzlarıma dokundu, gözlerime daha derin bakmaya başladı.

"Yıllarca bana baktılar, yanımda oldular ve ben onların kızına yan gözle bakıyorum."

"Ben anladım seni Barlas merak etme."

Omuzlarımdaki ellerini ittim.

"Net bir şekilde iki seçenek sundum sana. Tercihini söylediklerinle belirttin. Çıkabilirsin, odamdan da hayatımdan da."

Başını iki yana salladı.

"Akşın yapma bunu bize."

"Ben bir şey yapmıyorum Barlas, senin seçimin bunu yapıyor."

Yüzüne baktım belkide son kez böyle bakıyorum.

"Beni sevdiğini söyle yada dön arkanı git dedim. Beni sevdiğini söylüyorsun ve bahanelerin ardına saklanıyorsun."

"Akşın-"

"Bahanelerin yüzünden beni sevdiğine inanmıyorum. Ortada hiçbir şey yokken daha iyiydi böyle korkakça davranmıyordun."

Söylediklerim ağır geldi sanırım, yutkunuşunu gördüm. Arkasını dönüp yüzünü sıvazladı ve bir anda tekrar bana doğru dönüp yüksek sesle konuşmaya başladı.

"Seni seviyorum! Ne olacaksa olsun amına koyayım! Şerefsiz olsamda senden vazgeçmiyorum, kim ne derse desin!"

Tamam sakin oluyoruz. Böyle ani bir çıkış beklemiyordum.

Barlas hızla bana yaklaşıp ellerimi tuttu. Önce dudaklarına götürüp iki elimin üzerine de birer öpücük koydu.

"Akşın, seni kaybetmek istemiyorum."

Kollarımı boynuna doladım. Beklemeden o da belime sarıldı.

"Seni seviyorum Barlas. Sadece hayatımda korkak birisini istemiyorum. Korkaktan kastım, bahanelerin ardına sığınıp hemen vazgeçen biri."

Saçlarımı öpüp derin bir nefes çekti ciğerlerine.

"Özür dilerim, ne olursa olsun sen istemediğin taktirde seni bırakmayacağım."

Boynuna kafamı yaslayıp huzurla gözlerimi kapadım. Seviyorum işte.

Çok basit bir eylem aslında sevmek, onu zorlaştıran insanlar. Bazı insanlar hak etmiyorlar sevgiyi bazıları ise hak etmelerine rağmen ufacık bir sevgi kırıntısı bile göremiyor.

Bende görmüyor, bilmiyordum sevgiyi. Bir anda Bozdağ ailesi girdi hayatıma ve ben sevilmeyi öğrendim. Şimdi sevginin bir farklı boyutunu öğreniyorum, sevgim aşka yoğuruluyor bu da Barlas sayesinde.

"Akşın, sevgilimsin değil mi?"

Sevgili miyiz? Evet öyleyiz. Birbirimizi sevdiğimizi söyledik ve konuştuk, uzatmaya gerek yok. Başımla onayladım.

"Barlas, ben kimseden saklamak istemiyorum. Aileme söyleyeceğim ilişkimizi."

"Birlikte söyleyelim."

Başımı salladım ve daha sıkı sarıldım. Sarılmamızı bölen bahçeden gelen araba sesleri oldu. Barlas hemen benden ayrılıp yüzüme baktı. Alnıma öpücük kondurup kapıya doğru ilerlemeye başladı.

"Babanlara yakalanmak istemem. Seni seviyorum."

Cümlesi biter bitmez hemen odadan çıktı. Bende daha fazla ayakta kalmak istemediğim için odanın ışığını kapatıp yatağıma uzandım.

Hiç bir şey düşünmeden huzurla gözlerimi kapattım. Her şey güzel olacak inanıyorum.

merhaba!!
kısa bir bölüm oldu farkındayım ama bu kadar oldu.

iki bölümdür Barlas'ı baya düşürdüm gibi oldu ama bilmiyorum bir anda böyle sahneler yazdım.
içinizde Barlas'ı sevmeyenler varmış öğrenmiş oldum. aslında belki Barlas'ı hikayeden men edebilirdim ama yok çok isteyerek Barlas'ı yazmıştım, ondan başkasını Akşın'la yapamam.
Elimizdekiyle yetineceğiz.

Sizi seviyorum. Bunu içimden gelerek, gerçekten söylüyorum. Hepiniz bana iyi geliyorsunuz ve ben sizi seviyorum.
Umarım hepiniz mutlusunuzdur ya da bir şekilde mutlu olursunuz.