Akşın

yirmi dokuz

Birilerinin arkanda olup seni desteklediğini bilmek o kadar kıymetli ki. Bunun yokluğunu yaşamadan kıymetini anlamak zor.

Abimin göğsünde uyuduktan sonra beni yatağına taşımış. İkimiz birlikte bir süre uyduk az çok hatırlıyorum ama şuan yanımda yoktu. Uzaktan sesini duyuyordum.

Yataktan kalkıp kapıya doğru ilerlediğimde sesi daha net gelmeye ve anlaşılmaya başladı.

"Aslanım ne yapıyorsan yap ama o kız bir daha Akşın'ın ismini ağzına alamasın hatta düşünemesin bile. Kendimi çok net anlattığımı düşünüyorum, bundan sonrası sana kalmış. Her şeyden haberdar olacağım."

"Merak etme abi her şeyi halledeceğim."

Barlas ile konuşuyordu. Konu neydi, neden benden bahsediyorlardı? Kapıyı açıp dışarı çıktım. Esnerken elimle ağzımı kapattım, gözlerimi açtığımda abim ve Barlas'ın gülümseyerek bana baktığını gördüm.

Ufak bir tebessüm edip takmadan abime döndüm.

"Neden kalktın abi?"

"İşim vardı güzelim. Şimdi geliyordum bende yanına zaten."

Başımı salladım. Ne konuştuklarını sormayacaktım, umrumda değil.

Barlas'a kafamı eğip selam verdim ve arkamı dönüp kapıya uzandım tam bu sırada annemin sesi duyuldu.

"Burada mısınız çocuklar bende yemeğe çağıracaktım. Barlas sende geliyorsun."

Cevap beklemeden hızla merdivenleri geri indi. Annemin arkasından gülümseyip abimlere döndüm.

"Hadi gidelim."

Ben önde ikisi arkada merdivenlerden inip yemek masasının olduğu yere geçtik. Arat abim ve Atakan abimi görmem ile ikisine doğru gidip aynı anda sarıldım.

"Abilerim! Özledim sizi!"

Arat abim Atakan abimi ittirip tek başına kollarını bana doladı. Saçlarımı öpüp koklarken sesini işittim.

"Bende seni özledim, abisin güzeli!"

Sarılmamıza dayanamayan Atakan abim Arat abimi sertçe itip ondan oluşan boşluğa kendini yerleşrirdi.

"Akşın'ım, abin sana kurban olsun!"

Bunu şiveli söylemişti ve istemsiz kıkırdadım. Kafasını geri çekip benim gülen suratıma baktı.

"Sen benim şiveme mi güldün?"

"Komikti."

"Babaannem daha komik sakın ona gülme alınır kadın."

Babaanne mi? Akraba mı? Sevmezler ki beni.

"Konuyu açtığın iyi oldu Atakan. Kızım gel bakalım yanıma."

Babamın yanına gittim ve çaprazında olan sandalyeye oturdum. Annemde karşımda oturuyordu. Abimler ve Barlas'ta yerleşince ufaktan yemeğe başladık ve babam konuşmaya başladı.

"Babaannen ve deden seni görmeyi çok istiyorlar. Buraya gelmek istiyorlar ama yaşlı oldukları için uzun yolculuk yapmak onlar için sıkıntılı oluyor. Bu yüzden Mardin'e gitmemiz gerekiyor."

Ağzına attığı lokmayı çiğnerken bende dediklerini düşünüyordum. Tamam beni görmek istemeleri çok normal ama ya istedikleri gibi birisi değilsem ve beni ezerlerse.

Onlardan nefret ediyorum. En ufak şey yüzünden kimsenin beni sevmeyeceklerini beynime kazıdıkları için onlardan nefret ediyorum.

Hayatımın her döneminde hep böyle düşündüğüm için arkadaşım olmadı, yapmadım. Bundan sonrada kolay kolay değişmez.