İnsan kendine yetebilir mi?
Eğer yalnız olmaya alışıksa gayet yetebilir ama değilse zaman alır.
İmkansız değil, yapılabilir şeyler.
Zor olan kalabalığın içinde yalnız kalmaya zorlanmak, kendine yetebilmeye zorlanmak.
Ben Akşın, sadece Akşın. Kalaba...
Bir insan heyecandan ölebilir mi? Sanırım ben öleceğim.
Elimi tutuyordu, elimde onun sıcaklığını hissedebiliyorum. Gözlerime bakışından bahsedemem bile o kadar anlamlı bakıyor ki nasıl anlatırım bilmiyorum.
"Yeri mi, zamanı mı bilmiyorum ama seninle bir şey konuşmak istiyorum Akşın."
Yutkunamadım. Ne konuşabiliriz ki. Alık alık suratına baktığımı fark edince kısık sesimle cevap verdim.
"Konuşalım."
Sakin ol Akşın, kalbin dursun istemezsin değil mi?
"Nasıl söyleyeceğimi cidden bilmiyorum Akşın."
"Barlas gerilmeye başladım. Bir anda söyle sende kurtul bende kurtulayım."
Başını salladı, bir süre gözlerime baktı. Ellerimdeki sıcaklık uzaklaştı. Kalbim normal atışına geri dönmeye başladı.
"Boşver."
Bir şey dememe kalmadan arkasını dönüp hızla odadan çıktı.
Neler oluyor cidden anlamıyorum.
Ellerime baktım önce, az önce onun tuttuğu ellerime. Bir elimi kalbime götürdüm. Az önceki gibi atmıyordu.
~~
"Anne, Barlas'ı gördün mü?"
Annem arkasını dönüp bana baktı.
"Hayır bebeğim, bir şey mi oldu?"
"Hayır, sormam gerekenler vardı."
"Dışarıda kapının önünde olabilir, yada abinlerin yanında olabilir."
Annemin yanağını öpüp teşekkür ettim. Önce dışarı bakacaktım eğer orada değilse abimlerin yanına bakacaktım. Abimlerin yanındaysa rahat rahat çağıramazdım.
Sabah beni orada öylece bırakınca düşünmekten uyuyamamıştım bile. Ne söyleyeceği ciddi anlamda kafamı yoruyordu.
Dışarı baktığımda bir kaç korumanın başı bana döndü ve o sırada sağ çaprazımda ileride duran Barlas'ı gördüm.
Korumalar kısa bir baş selamı verip Barlas'ın yanına gittim. Yanındaki korumaların başı bana dönünce Barlas'ta arkasına dönüp bana baktı.
"Barlas iki dakika benimle gelir misin?"
Başını sallayıp yürümeye başladı bende onunla birlikte yürüyordum. Konağın yan sokağına girince durdu ve duvara yaslandı bende hemen önünde durdum.
"Dinliyorum."
"Sabah bana ne söyleyecektin?"
"Boşver demiştim."
Çok durgundu. Çok boş konuşuyor benimle. İstemeden bir şey mi yaptım acaba.
"Barlas, istemeden bir şey mi yaptım?"
Gözlerine bakamamıyordum, kendimi kötü hissediyordum.
"Hayır."
Kafamı eğdim, gözlerim doldu. Neden böyle oldum. Ben şuan kendimi anlayamıyorum. Daha fazla burada kalmak istemiyorum.
Arkamı dönmüş gidecekken Barlas elimi tutup beni kendine çekti. Kollarını bedenime satarken ben hareket etmedim ama yaşlar akmaya başladı.
"Ağlama lütfen."
Daha çok ağladım.
"Akşın yapma bana bunu lütfen."
"Sana ne yaptım neden soğuk davranıyorsun."
Kafamı öptü.
"Seninle alakalı değil ben yapmamam gereken bir şey yaptım."
Kafamı kaldırıp yüzüne baktım.
"Ne yaptın?"
Önce gözlerime baktı. Yine anlamlı baktı. Böyle bakması kalbimi hızlandırdı tekrar. Sonra sarıldığımızı hatırladım, sıcaklığını hissettim. Yutkunup nefeslendi.
"Sana kapılmaya başladım."
Doğru mu duydum.
"Ne?"
"Doğru olmadığının farkındayım ama kendime engel olamadım. Senden hoşlanıyorum."
Derince yutkundum. Nasıl yani o da benden mi hoşlanıyor?
Üzgünce gözlerime bakıp benden ayrılmaya başladı. Dururmuyum daha sıkı sarıldım. Başımı göğsüne yaslayıp itirafımı yaptım.
"Bende senden hoşlanıyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Barlas
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
