Üvey Kardeş [Minsung] (Omegaverse)

Chapter4

Bana ilacını veren kadın bir yerlerden tanıdık geliyordu. Şu saatte yani saat 00:25 ken (yani 24:25 olarak düşünebilirsiniz ;)) aklımda dolanan bu sorulara sövmeye başladım. Bu saatte bana ilaç veren kadın ve ailesini düşünüyordum. Bu normal değildi.
Ama bulacaktım ulan. Kimdi bunlar??

Gae wol konusuna gelirsek. Evlat edinilmişti.. Tebrik etmekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Kaç senedir zorbalık yapmasına rağmen biliyordum ki onun da kendine göre kötü bir geçmişi vardı sonuçta o 12 yaşındayken buraya bırakıldı. Ben o zaman 10 yaşındaydım ve benim yetimhanedeki 10. Senemdi. Ben alışıktım ama o ailesi tarafından dövülerek buraya bırakılmıştı. Onu da anlıyorum sonuçta çocuk ailesinden ne görse onu yapar. Sanki ben çocuk değilmişim gibi böyle konuşuyorum, bu komik ama yaşıtlarıma göre biraz olgun olduğum doğrudur ahahahhhahhah. Aman ne komik.

Göz kapaklarım düşüncelerimle yavaş yavaş kapanıyordu. Ben de buna izin verdim.

.

"Oh Jisung uyanmışsın."sesiyle uyanmıştım. Ah doğru ya artık Gae wol yoktu. Dayakla uyandırılmayacaktım. Buna sevinmem mi lazım bilmiyorum ama içimde bir boşluk varmış gibi hissettiriyor. Kaç senelik zorbam sonuçta değil mi?

"Ah- Yuna sunbaenim. Sen miydin? Aslında uyanmamıştım ama sayende uyandım."dedim gülümserken. O da bana gülümsüyordu.

"Aman zaten bu gün çok işin var."dedi hala gülümsemeye devam ederken. Bana bakabilmek için yere oturmuştu, sonuçta bir ranzanın alt tarafında yatıyordum. Yavaş yavaş ayağa kalktı.
Ben de yatakta dikelerek gözlerimi ovuşturdum. Daha sonra birkaç göz açıp kapama alıştırması yaptıktan sonra sordum.

" "İşin var." derken?"dedim bir kaşımı kaldırmışken -tabi uyumaktan birbirine yapışmış gözlerimle ne kadar mümkünse-.

"Ah doğru ya."

Bana baktı. Onu büyük bir dikkatle izliyordum.

"Aman neyse boş ver. Çabuk gel benimle bir gün daha kahvaltıyı asacağız."

Konuyu değiştiriyordu. Bunu yemek yemeye başladığımızda sormak için aklımın bir köşesine yazdım.

"Güzel şeyler giyin ji."dedi ve çıktı Yuna sunbaenim. Ne garip bi ablaydı ama.

Siyah bir şort ve siyah, mor desenli bir kıyafet giydim. Ne özenecektim ya. Sanki süslenmeye çok da vaktim varmış gibi. Meşgul bir insan gibi görünmüyor olabilirim ama benim de bir sürü dersim var. Sonuçta daha yeni yeni 9. Sınıf oldum. Daha çoook şey öğrenmem lazım çok.

.

"Geldim Yuna sunbaenim."diyerek içeri girdiğimde Yuna başını telefonundan kaldırmıştı. Evet onun telefonu vardı çünkü onun bir ailesi vardı. Yetimhanedekilerin telefonu olması yasaktı. Hayat bize güzel değil mi amq.

"Ah hoş geldin Jisung. İlaçlarını aldın mı."dedi ve ben o sırada cebimdeki ilaçları hatırladım.

İşaret parmağımla masadaki suyu gösterdim.

"Elbette içebilirsin ji. Hadi gel çekinme. İstenmediği eve gelen kayınvalide gibisin. Gerçi onlar hiçbir şeyden çekinmiyorlar AHAHAHHAH.."

O ne demekti..

Yuna sunbaenim suratıma anlamamış bir şekilde bakarken konuşmaya başladı:
"Üzgünüm Jisung."

"Ne için?"onun yanlış bir şey dediğine ya da yaptığını düşünmesine mi neden olmuştum?

"Amaann- boş ver hadi yiyelim daha eşyalarını toplayacağız."

İlacı ağzıma attım. Masadaki suyu içtim -yani keşke burnumdan çıkmamış olsaydı,neyse en azından ilacı içmiştim.-

Dur- bi saniye. NE! BEN EVLAT MI EDİNİLMİŞTİM. Hayır istemiyorum. İstiyor muyum? Ben alıştım buraya. Zorbalarıma bile. Şu anda kendimi boşu boşuna ümitlendiriyordum belki. Lanet olsun yine yapmıştım, şimdi boş yere üzülecektim.

"Jisung?"

Gelen sesle düşüncelerimden sıyrıldım.
"Yuna sunbaenim. Sabahtandır şifreli bir şeyler söylüyor gibisin. Benim neden eşyalarımı toplamam gerekiyor?"

Yuna sunbaenim yine telefonda olan bakışlarını suratıma çevirmişti.

"Jisung, senin haberin yok mu?"

Haberim olsa neden sorayım diyip terslemek isterdim ama Yuna sunbaenim i seviyordum. Onu kırmak istemezdim.

"Yok sunbaenim?"

Gülümseyerek bana baktı. Ve sonunda istediğim şeyi duymama izin verdi.

"Dün sana ilaç veren aile seni evlat edindi."