İLK AŞK (Düzenleniyor)

31. Kanaryanın İlk Sınavı

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEKLERİNİZİ BEKLİYORUM ARKADAŞLAR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Her şey bir oyundu ve ben sadece oyuncağıydım. Gerçeklik şimdi acımasız yüzünü gösteriyordu."

Telefonun tiz sesi odada yankılandı. Ekrana göz attıktan sonra bakışlarını bana çevirdi. Keskin gözlerinde avını izleyen bir avcının sabırsızlığı vardı.

"Ellerini camadan düğümüyle bağladım," dedi soğukkanlı bir ifadeyle, "Bu düğümlerle kaçman imkânsız. Boşuna çabalama."

Bakışlarımda beklediği umutsuzluğu ona verdim. Gücüm kalmamıştı.

"Birazdan döneceğim kanarya," dedi, yaklaşarak gözlerime baktı, "Sonra da bu oyun sona erecek."

Ağzıma bandı geri taktı ve dışarı çıktı. Kapının kapanma sesi odada yankılandı. Kaç gündür devam eden işkencenin sonuna geldiğimi hissettim, ama bu sefer gerçek bir tehlikeyle karşı karşıyaydım. Bu defa hayali değil, somut bir düşmanım vardı.

Aklım hızla çözüm üretmeye çalışıyordu. Pedro'nun dersleri, Chloe'nin taktikleri... Hepsini hatırladım. İpler sıkı görünse de bileklerim birçok kadına göre daha inceydi. Bu onun yaptığı büyük bir hataydı. Camadan düğümünü zorlayarak açmak imkânsızdı, ama elimde bir çözüm vardı. Tek çare baş parmağımı kırmaktı.

Acıya odaklandım. Sağ elimle sol baş parmağımı kavradım ve tüm gücümle bastırdım. Keskin bir kırılma sesi duyuldu. Acı o kadar yoğundu ki nefesim kesildi, gözlerim karardı. Fakat zamanla yarışıyordum. Siyah kanaryayı cebimden çıkarıp diğer ipleri kestim. Ayaklarımdaki ipi de bıçağın keskinliğiyle serbest bıraktım. Parmaklarım zonkluyordu, ama şimdi acıyı düşünme zamanı değildi. Tişörtümden bir parça kesip yaralı elime sardım. Şimdilik idare edecekti.

Kapıyı açmadan önce etrafa son bir kez göz attım. Koridor sessizdi. Dışarıya adımımı atar atmaz, o karşımdaydı. Yüzündeki öfke açıkça okunuyordu.

"Kuşları oldum olası hiç sevmemişimdir," dedi, üzerine doğru hışımla koşarak.

İlk hamlesini savuşturmayı başardım ve yüzüne sert bir yumruk attım. Ancak eğitimliydi; hemen toparlandı ve karnıma savurduğu sert tekme ile beni yere serdi. Dizlerimin üstüne çöktüğümde, her şey bitmiş gibi görünüyordu. Ama bıçağı uyluğuna saplayarak hamlesini durdurdum. Çığlık atarak yere yığıldı. Fırsatı kaçırmadan ellerini sımsıkı bağladım.

Gözlerinde çaresizlik vardı, ama bunu umursamadım. Bıçağı boğazına dayadım.

"Senden başka kim var? Söyle!" dedim, soğuk bir tonda.

"Yalnızım," diye inledi. Yüzünü süzdüm, yalancılığını anlamaya çalıştım. Ama ya doğruyu söylüyordu ya da iyi bir oyuncuydu.

"Pedro nerede?" diye sordum bu kez, acısı yüzünden okunurken.

"Koridorun sonunda, sağdaki odadalar."

Odadalar... Onlar kimdi?

Koridorun sonuna varıp sağdaki kapıyı açtığımda, gördüklerim beni şoke etti. Chloe, Pedro ve Esther karşımda duruyordu. Chloe yaralı değildi ve bana gurur dolu bir gülümsemeyle bakıyordu. Bu nasıl bir şeydi? Hepsi bir yalan mıydı? Esther soğukkanlı bir edayla bana yaklaştı.

"Hepimizi şaşırttın, kanarya," dedi küçümseyen bir ses tonuyla.

"Neler oluyor?" dedim, sesimdeki öfkeyi saklamaya çalışmadan. Chloe'ye döndüm. Onun gözlerinde bir açıklama arıyordum.

"İlk sınavın için hazır olduğuna karar verdik, Lucia," dedi Chloe, gözlerinde gururla. "Seni izlemek... harikaydı."

Bir oyun. Aylardır süren bu işkence... hepsi bir sınav mıydı? Tüm bu yaşadıklarım, acılarım, korkularım sadece bir kurgudan mı ibaretti?

"Siz delirdiniz mi?" diye haykırdım. O anda öfkem kontrol edilemezdi.

Esther soğuk bir ifadeyle konuştu: "Sakin ol Lucia. Bu senin için bir sınavdı. Gerçek bir gölge olmak istiyorsan, böyle bir sınavdan geçmelisin. Bu, dünyadaki en iyi casus örgütü ve biz sizi her şartta hayatta kalmaya hazırlıyoruz."

Söyledikleri içimde yankı bulmuyordu. Yaşadığım tüm bu psikolojik savaş, yalnızca bir eğitim miydi?

"Bu yaşadıklarım nasıl bir sınav olabilir?" diye bağırdım. "O adamı öldürebilirdim!"

Esther sakinliğini bozmadan cevap verdi: "Sizi izliyorduk Lucia. Ne yapacağını her an kontrol ettik. Bu sadece bir kurguydu. Ve sen başarıyla geçtin."

Chloe yanıma geldi. Masum bir ifadeyle elimi tuttu. "Lütfen bize kızma Lucia, görevimiz gereği sana hiçbir şey söyleyemedik."

Onların bana karşı oynadığı bu oyun, içimde bir yaraya dönüştü. Chloe, Pedro... ikisi de benim için önemliydi, ama artık aramızda bir uçurum vardı. Güven, en zor tamir edilen şeydi.

Pedro elini omzuma koyarak içten bir sesle konuştu: "Harika bir iş çıkardın Lucia. Zaferini küçümseme."

Ona hak versem de içimdeki fırtına dinmiyordu. Beni bu oyunun içine çekmişlerdi ve şimdi bir başarıymış gibi kutlamamı bekliyorlardı.

Chloe son bir kez sarıldı. "Seni hayal kırıklığına uğratmak istemedik. Her şeyi sonra konuşacağız. Şimdi dinlenmelisin. Canın yanıyor olmalı, elini hemen tedavi ettirelim."

Sessizce başımı salladım. Fiziksel yaralarım iyileşebilirdi, ama görünmeyen yaralar ne olacaktı? İçimdeki güvensizlik bir daha onarılabilir miydi? Bilmiyordum.

Hastaneye gittiğimizde doktorlar beni birkaç gün yatırmaya karar verdiler. Tüm o sürede Chloe, Pedro hatta Chris yanımdan ayrılmadı. Ama Lucas yoktu. Mesaj attım ve görmesine rağmen mesajımı yanıtlamadı. Ben de düşünmek istemedim. Canım zaten yanarken olmazdı.

Gece yarısı ilaçlarım geldi ve uykuya daldım. Rüyamda yine koşuyordum. Peşimde Esther vardı, ardından bir sırtlana dönüştü ve üzerime atıldı. O kâbusla uyandım, soluk soluğaydım.

Bu sınav beni daha güçlü mü yapmıştı, yoksa daha da kırılgan mı?

"Oyun bitmişti. Ama her şey yeni başlıyordu."