Jest na świecie łąka,
Po której mój umysł się błąka.
Podziwia trawy i kwiaty.
Nie widzi, że są chwastami.
W jego oczach są różami,
Które podziwia miesiącami.
Dopiero później widzi jak więdną,
A ich piękne płatki schną.
Pokazują mu swoje prawdziwe oblicze,
I prowadzą na łąki pogranicze.
Przejrzał na oczy za późno,
Na łące stało się mroźno.
Wszystkie rośliny zamarzły,
W umyśle mym rozpacz wywarły.
CZYTASZ
Tragiczne Wiersze
PoetryPisane pod wpływem emocji i natchnienia. Pierwsze wiersze są nieco beznadziejne, jednak to od nich zaczynałam i mam do niech sentyment. Najnowsze są o wiele bardziej dopracowane i mniej chaotyczne. UWAGA! Niektóre wiersze nawiązują do okaleczenia...
