Man or Beast

bloedspetters

Ronald liep langs zijn huis...de zon scheen, en hij rook de geur van de zee. Hij zag zijn moeder in de deuropening, ze glimlachte naar hem. Ronald wou naar haar toe lopen, maar ze was onbereikbaar. Ronald wou harder rennen, maar viel plots naar beneden....

Met een schok werd Ronald wakker. Hij had weer over zijn moeder gedroomd. Hij merkte dat hij tranen in zijn ogen had. Hij veegde ze weg en keek het busje rond of iemand had gezien dat hij had gehuild. Alleen Martin keek hem aan. "We missen allemaal betere tijden..." zei hij. Ronald knikte en keek naar het wapen wat Martin in zijn hand hield. Martin glimlachte. "Een donderbus hagelgeweer. Niet het modernste wapen, maar verdomd handig tegen die beesten!' Ronald knikte weer en keek uit het raam. Ze reden in het zuidoosten van Groningen. Plots minderde het busje vaart. Ronald keek naar Samuel die aan het rijden was. 'Er staan 3 mensen op de weg! En... eentje houd de andere 2 onder schot!' Het busje stopte en iedereen stapte uit. Op de weg stond een militair die 2 tieners onder schot hield. Het waren een jongen en een meisje, en ze keken allebei doodsbang. 'Wat moet dit hier voorstellen?!' Riep Amy uit, en ze liep naar de militair toe. 'Blijf waar je bent, burger!' Riep de militair terug en hij richte zijn wapen op Amy. Amy deed geschrokken haar armen omhoog. Achter haar verscheen Martin, Die zijn donderbus op de militair richtte. 'Waarom hou je die 2 tieners onder schot?!' Riep Martin. 'Orders zijn orders!' Zei de Militair. 'Dit gebied is nu een Z-zone. Ons team moet de ondoden neutraliseren, en mensen die hed virus kunnen dragen excuteren.' Samuel liep naar voren. 'Ik weet het.' Zei hij. Amy riep: 'Samuel! Kom terug!' Maar Samuel liep op de militair af. Die richte zijn wapen op Samuel, maar voordat hij kon schieten schoot Martin in zijn arm. De militair liet zijn wapen vallen en viel kreunend op de grond. De 2 tieners gilden en renden naar Ronald en het groepje toe. Samuel zette zijn knie in de buik van de Militair. 'Samuel, blijf rustig!' Riep Ronald. Samuel keek hem aan. 'Ik zal je wat vertellen,' zei hij, met een donkere blik in zijn ogen. 'Toen dit alles begon, zagen mijn ouders en mijn zus en ik de ontploffingen van Leeuwarden in de verte. We wouden wegvluchten. Mijn ouders legden de spullen in de auto, en ik rende naar boven om mijn spullen te pakken. Maar toen ik boven mijn spullen op een stapel legde, zag ik door het raam dat er trucks van het leger onze straat in reden. Er kwamen soldaten uit.' Samuel stopte even met vertellen en keek de militair met gloeiende haat aan. 'En weet je wat ze deden? Ze schoten iedereen dood. De buren, de kinderen van de buren, en ook mijn ouders...' fluisterde hij, met een kille stem. Hij keek Ronald weer aan. 'Ik kon vlichten, en ik zwoer toen dat ik wraak zou nemen.' Hij hief zijn mes op, en de militair sloot zijn ogen. Hij wist wat er komen ging. 'Het spijt me.' Was het laatste wat de militair zei. Amy keek de andere kant op, Martin keek geschrokken toe, Rob zei niks en de 2 tieners keken naar de grond. Met een krachtige beweging stak Samuel het mes in de keel van de Militair. Hij trok hem er weer uit, en hij stak hem zijn buik. Samuels gezicht zat onder de bloedspetters. Hij veegde het mes af aan zijn mouw en stak het in zijn riem. Hij stond op en keek de anderen aan. 'We kunnen hier in de buurt ons kamp wel opzetten,' zei hij, alsof er niks was gebeurt. 'Ik ga wel hout zoeken,' zei hij, en hij liep weg.