Man or Beast

niet alleen zombies

Ronald zag de poort achter zich langzaam weer dichtgaan, en voor hij helemaal gesloten was zag hij Martin en Joanne zwaaien. Samuel toeterde met het busje. 'Doe even normaal!' Siste Amy. 'Dat horen die zombies van een kilometer afstand!' Samuel grijnste alleen maar. Geërgerd draaide Amy zich weer om en ging uit het raam staren. Peter grinnikte even. Rebecca gaf hem een stomp. 'Ze heeft gelijk! Jullie mannen denken ook alleen maar aan lol maken!' Peter keek haar verontwaardigd aan. 'We denken heus wel aan andere dingen hoor!' Kaatste hij terug. 'Oh ja? Zoals wat dan? Vroeg Rebecca uitdagend.
'Gamen en eten.' Zei Ronald droog. En meteen schoten hij, Peter, Samuel en Rob in de lach. Maar amy en Rebecca keken alleen maar geïrriteerd. 'Ja, en daar blijft het zeker bij.' Snauwde Amy. 'Nee hoor!' Zei Samuel vrolijk. 'Er is nog meer!'
Even bleef het stil. Toen zei Rob: 'Bier en tieten.' En meteen schaterden alle jongens het weer uit. Ronald sloeg voorover van het lachen, en de tranen stroomden peter over de wangen. Zelfs spike leek het grappig de vinden, zijn staart kwispelde heen en weer.
Amy en Rebecca keken elkaar hoofdschuddend aan. 'We zitten in een serieuze Apocalyps! Gedraag je alsjeblieft volwassen!' Voordat iemand kon reageren zei Samuel: de weg word hier wat hobbeliger jongens.' Ronald keek op de kaart waar rondjes en kruisjes op waren aangegeven. In Duitsland aan de grens van polen staat een wetenschappelijk kamp, met laboratorium, had Joanne gezegd. En ze had het aangegeven op de kaart. Het werd langzaam weer stil in het busje. Amy keek naar de voorbijflitsende bomen en struiken, toen ze opeens iets raars zag. Het leek even of er een stapel botten was neergegooid naast de weg. Het volgende moment hoorde ze Samuel vloeken. Het busje slingerde van de weg en kwam ruig tot stilstand. 'Kut!'vloekte Samuel, en hij sprong uit het busje. Ronald ging erachteraan. Ze keken naar de wielen van het busje en zagen dat er een Spijkerman tussen zat. 'Wat is dit nou weer...' mompelde Samuel, En Ronald klopte op de deur van het busje. 'Kom er maar uit jongens!' De rest kwam er ook uit. 'Wat doen al die knoken hier?' Zei Rebecca, en ze wees op de botten langs de weg. 'En waarom die spijkermat?' Vroeg Samuel. Ronald keek om zich heen, en hij pakte zijn donderbus die hij van Martin had gekregen stevig beet. Iets klopte hier niet, er was iets mis.
'Laat dat wapen maar vallen.' Zei een stem achter hun. Ze keken om en zagen een volwassen ruig uitziende man met een jachtgeweer staan. Het was op hun gericht. Ronald richtte meteen op de man. 'Ik zei,' herhaalde de man, 'laat dat wapen maar vallen.' En hij klikte de veiligheidspal van zijn jachtsgeweer. 'Wij zijn met meer.' Antwoordde Ronald. De ruig uitziende man grinnikte en floot 3 schelle tonen. Uit de bomen langs de weg kwamen nog meer mannen. Sommige droegen een geweer,  anderen een mes of zelfs een knots met spijkers. En eentje zat te kluiven op een langwerpig stuk vlees. Ronald keek wat beter en zijn hart sloeg 5 slagen over toen hij zag wat het was. 'Het is een been! Stamelde hij. 'Die man kluift op een been!'
'Het zijn kannibalen... 'fluisterde Rob. En toen schoot de man Samuel in zijn been, en de hel barste los.