Man or Beast

contouren

Rob zat een dode wezel te villen toen Samuel weer begon te ijlen. Hij liep naar hem toe. 'Rustig maar, ik ben bij je, vriend.' Zei Rob. Samuel opende zijn ogen een beetje. 'Ben jij dat, oom Finn?' Vroeg hij. Rob aarzelde even. Toen zei hij: 'ja, ik ben het, mijn jongen.' Samuel kreunde even. 'Ik ben bang dat ik iedereen ga verliezen, oom. Ik wil Amy niet kwijt. En Rob al helemaal niet. Vooral Rob niet...' Rob kreeg een brok in zijn keel. 'Het komt wel goed..' zei hij met dichtgeknepen keel. Samuel brabbelde verder. 'En zeg Ronald dat het me spijt...' zei hij. Dat verbaasde Rob. 'Spijt? Waarvan heb je spijt, jongen?' Samuel kreunde weer. 'Het spijt me....dat ik hem probeerde te vermoorden in zijn slaap...'

Ronald en Amy liepen door het bos. 'Nergens een wilg.' Zei Ronald geërgerd. 'Wat is dit voor takkenbos!' Hij lachte even om zijn eigen grap. Amy kon zijn humor niet waarderen. 'Mond houden een doorlopen,' zei ze. Ronald vond het eigenlijk leuk als ze zo deed. 'Natuurlijk, baas.' Zei hij. Maar na een paar stappen kon hij het weer niet laten. 'Wow kijk daar!' Zei hij, en hij wees naar de takken in de bomen.' Amy keek geschrokken omhoog. 'Wat is er?' Vroeg ze. 'Oh...' zei Ronald. 'Het zal wel een stokvis zijn geweest.' En weer lachte hij om zichzelf. Amy keek geërgerd de andere kant op. En ze bleef naar de andere kant kijken. 'Amy?' Vroeg Ronald. Hij keek naar de plek waar Amy heen staarde.
Door de bomen heen waren de contouren van flatgebouwen.

'Ik vond hem onbetrouwbaar... en de honger was te erg....' Rob staarde geschokt naar zijn ijlende vriend. 'Wou je....wou je mensenvlees eten?' Vroeg hij. 'Het spijt me, oom Finn.' Snikte Samuel. 'Ik werd zelf ook bijna opgegeten... het zal wel karma zijn geweest.' Rob knielde bij hem neer. 'Je ijlt. Ga maar slapen.' Zei hij. Maar diep vanbinnen wist hij dat Samuel de waarheid sprak.

Samuel was in slaap gevallen toen Amy en Ronald er weer aankwamen. Ronald had een stuk wilgenbast in zijn hand. Hij gooide het naar Rob, die het opving. 'Er is een stad in de buurt.' Zei Amy. Daar kunnen we heen. Ik ben dit bosleven helemaal zat.'
'Er zullen wel wat meer zombies zijn in de stad.' Zei Rob. 'En meer spullen. Misschien vinden we ook wel wapens.' Zei Ronald. Hij keek tevreden. Even dacht Rob erover om Ronald te vertellen wat Samuel had gezegt, maar hij dacht dat hij dat beter niet kon weten. 'Een probleem.' Zei Rob. 'Waar vinden we een kopje water waar we de wilgenbast in kunnen laten trekken?' Ronald antwoordde meteen. 'Verderop is een beekje. Daar is redelijk schoon water. En we vinden wel iets waar Samuel uit kan drinken.' Rob stond op. 'Ik zal een kijkje nemen.' Hij liep naar het pad toe en verdween in het bos.
Terwijl Ronald bij Samuel neerknielde, zat Amy in het boek van Leon te bladeren. 'Allemaal handige feiten. ' mompelde ze. Toen ze bij de laatste bladzijde kwam viel haar iets op. Er stond iets geschreven. 'Veel succes, vrienden.' Het was geschreven door Leon. Amy liet het Aan Ronald zien. 'Wat is het ook een held.' Zei Ronald. Amy dacht even na. Weet je, hij leek eigenlijk heel erg op die jongen die we ooit in Drachten hebben gezien. Toen we die rookbom gooiden. Misschien...''
Verder kwam ze niet. Rob was terug, en met een klap gooide hij een dood hert op de grond. Het hoofd ontbrak.
'Lekker.' Zei Ronald. 'Maar hoe geven we Ronald die wilgenthee nou?' Rob grijnsde en haalde de schedel van het dode hert tevoorschijn. Hij het het goer schoongemaakt. 'Samuel mag uit de schedel drinken,' zei hij.