Man or Beast

nog lang niet voorbij

'Hier is de bakker, en daar rechts hebben we een slager,' zei Joanne. 'Jammer genoeg hebben we weinig vlees.' Rob keek haar aan. 'Daar kan ik mee helpen. Ik ben redelijk ervaren in het jagen op dieren.' Joanne knikte dankbaar. 'Dat zou geweldig zijn.' Zei ze. Ze liepen verder. Het kamp was geweldig, maar Ronald kreeg een akelig gevoel. 'Joanne,' begon hij, 'hebben jullie hier ook een laboratorium? ' joanne schudde haar hoofd en Ronald voelde een steen in zijn maag zakken. Er was geen laboratorium, dus hij zou verder moeten zoeken. Hij moest Spike laten onderzoeken. Dat was zijn doel.
Even later kreeg de groep van Ronald een eigen huis. Ze zaten in een kamer die waarschijnlijk ooit de woonkamer was geweest. Ronald keek zijn groep rond en begon te praten. 'We hebben eindelijk een veilige plek gevonden. Maar mijn opdracht is nog niet klaar. Ik moet het bloed van spike laten onderzoeken. Dat is de enige hoop op een antigif voor het virus. Dus ik blijf hier niet.' Het was even stil, iedereen keek Ronald aan. 'Ik snap het helemaal als jullie willen blijven, ' zuchtte hij, 'maar ik zou....' voordat hij kon uitpraten stond Amy op en liep naar hem toe. 'Ik ga met je mee.' Zei ze vastberaden. Ronald voelde een gevoel van vreugde opwellen in zijn borst. Rob stond ook op. 'Ik ga dan ook maar mee. Jullie zouden het geen dag overleven zonder mij.' Amy en Ronald moesten lachen. Amy keek naar Samuel. Samuel dacht aan Joanne. 'Ik weet het niet...' zei hij. Rob keek hem aan. 'Je kunt wel blijven voor dat meisje, maar ik wens je dan veel succes als die kerel met zijn zwaardarm achter je aan komt.' Dat was voldoende aansporing voor Samuel. Hij stond ook op. Peter en Rebecca liepen ook naar Ronald toe. 'Jullie hebben ons gered, en we willen jullie ook helpen.' Zei Rebecca. De hele groep stond nu, behalve Martin.
Martin zuchtte. 'Het spijt me jongens.. maar ik blijf hier. Ik ben mijn vrouw verloren. Ik heb niks meer om voor te vechten. Het enige wat ik wil is mijn laatste jaren op een vredige plek blijven.' Dit kwam als een schok aan voor de groep. Met Martin had het altijd wat veilig in de groep gevoeld, omdat hij volwassen was. 'Martin, je bent onze enige volwassene...' zei Ronald. Martin schudde zijn hoofd. 'We zijn allemaal volwassen geworden in deze Apocalyps. Leeftijd zegt niks.' Hij stond op en liep naar Ronald. Hij gaf zijn donderbus aan Ronald. 'Hou dit bij je,' zei Martin, en zijn stem brak. Ronald keek van het wapen naar Martin. 'We snappen het, Martin. Ik zal nooit vergeten wat je voor ons hebt gedaan.' De tranen stroomden nu over Martins wangen en hij omhelsde Ronald stevig. 'Het gaat jullie lukken, ik weet het zeker.' zei hij met gebroken stem. Amy liep naar de deur. 'Ik zal het aan Joanne vertellen.' Samuel liep snel achter haar aan. Rob pakte zijn spullen. 'Pak alles maar weer in, jongens. Het is nog lang niet voorbij...'