Man or Beast

vrijheid

Amy hield zich stevig vast aan de arm van Takari. ze was net uitgegleden over de dakpannen en viel bijna, maar Takari kon haar net op tijd vastpakken. hij trok haar weer het dak op. 'dankje.' zei Amy. ze liepen verder over de daken, in een iets rustiger tempo dit keer. totdat Amy naar een grote camper wees. 'die lijkt aardig geschikt.' zei ze. ze klauterden naar beneden. gelukkig stond de deur van de camper gewoon open en zat de sleutel er nog gewoon in. de eigenaar was nergens te bekennen. misschien was dat wel goed ook. 'luxe ding hoor.' zei Amy. en ze had gelijk. de camper was groot en ruim van binnen. er stond een stapelbed in een inham, een slaapplek boven de bestuurdersstoelen, een tafeltje waar een bed van gemaakt kon worden, en helemaal achterin een 2persoonsbed, en er zat zelfs nog een deur naar die kamer. 'dit ding is net een huis.' mompelde Takari. 'wie bestuurd?' Amy vond de manier waarop Takari gebrekkig Nederlands praatte leuk. 'Samuel kan rijden.' zei ze. 'ik hoop dat hij dit ding ook veilig kan besturen.' Takari knikte. ze liepen de camper uit en keken in de opslagplaats aan de zijkant van de camper. er zaten een paar jerrycans benzine in. 'mooi.' zei Amy. 'laten we teruggaan en de rest halen.'

langzaam kwam Ronald weer bij zinnen. de shock verdween. hij kon weer helder nadenken. 'shit.' mompelde hij. hij vervloekte zichzelf omdat hij Amy had laten gaan, terwijl het veel te gevaarlijk was daarbuiten.' Rob zag waar hij aan dacht. 'maak je maar geen zorgen.' zei hij sussend. 'Takari is bij haar, en die jongen is een wonderkind.' Ronald moest toegeven dat Takari een geweldig talent hat voor vechten en boogschieten. hij zou zombies makkelijk aankunnen. 'makkelijker dan ik.' dacht Ronald pissig in zichzelf. hij schaamde zich dat hij zich zo laf had gedragen. wat moest Amy wel niet denken? hij bleef ijsberen totdat hij gestommel hoorde boven. het kwam van het balkon. Amy en Takari waren terug. ze kwamen de trap af lopen. 'we hebben een geschikte camper!' zei ze enthoushiast. 'een hotel op wielen.' voegde Takari daar aan toe. 'we hebben benzine. we kunnen zo gaan.' Rob pakte direct zijn spullen. 'hoe eerder hoe beter!' zei hij. 'rustig aan.' zei Ronald. 'we moeten alle bruikbare spullen meenemen.' de rest knikte instemmend. 'laten we inpakken dan maar.'

Ronald zat op zijn kamer. hij had zijn rugzak, bijl, en donderbus klaarstaan. verder had hij nog wat handige spullen zoals een EHBO doos en zaklampen gepakt. nu zat hij op zijn bed naar een foto van zijn klas te kijken. hij had hem gevonden in zijn broekzak. blijkbaar had hij de schoolfoto in zijn broekzak gestopt toen hij uitgedeeld werd. hij keek naar de bekende gezichten. zijn vrienden van vroeger. hij zuchtte. al het oude was weg. maar hij had nu nieuwe vrienden en een nieuw doel.

Takari controleerde zijn pijlen. hij had ze zelf gemaakt. zijn opa had het hem geleerd. toen Takari 8 jaar was, kreeg hij zijn eigen boog van opa. hij herinnerde zich hoe opa hem ooit meenam naar de chineze muur. 'Takari, onze voorouders wouden een muur om het hele land bouwen.' had hij gezegd.  Takari was toen nog klein en had gelachen. hij had nog nooit gehoord van de Chineze muur en het leek hem belachelijk om een muur te bouwen om een land. maar toen nam zijn opa hem mee. en de chineze muur doemde in de verte op. hij ging maar door, hij verdween achter de horizon. Takari was stomverbaasd. 'alles is mogelijk als je er in geloofd.' zei zijn opa toen. en nu was Takari hier. weg van zijn opa, en weg van China. maar als zijn voorouders een volledige muur om het land konden bouwen, kon hij ook wel een apocalyps overleven.

Amy keek naar de blauwe lucht buiten. zou Erwin nog ook nog die blauwe lucht zien? of zou hij al dood zijn. ze miste haar broer. en ze zat met gemengde gevoelens. ze wist niet of ze Ronald leuk vond. hij was natuurlijk een geweldige jongen. maar ze vond Takari ook wel leuk... de beslissing zou snel genoeg komen. zei ze tegen zichzelf.

Rob bladerde door het kruidenboek van Leon de Jong. er stond veel nuttige informatie in. hij dacht terug aan vroeger, maar wist dat dat geen zin had. vroeger was weg. hij was nu hier, met zijn vrienden, en alles was anders. dus ze moesten het beste er maar van maken. 

Samuel keek in iets wat hij van zijn oude huis had meegenomen. het was een psycisch rapport. hij was vroeger een paar keek naar de schoolpsycholoog gegaan. hij bladerde door de documenten. hij glimlachte even bij de aantekeningen van de psycholoog. 'Sadistische trekjes, woedeaanvallen, kan heel kwaad worden en doet dan wat hij vind dat hij moet doen. misschien invloed door situatie thuis. medicijnen aangeraden.' Samuel had al lang geen medicijnen meer gehad. maar dat maakte niks uit. hij had ze niet nodig. dat dacht hij tenminste. hij kon zich in elk geval niet echt een moment herinneren waar hij door het lint was gegaan. nouja, misschien op het dak, met de meiden die bij de Silvers hoorden. maar voor de rest ging het prima. Samuel vond het prima. in deze nieuwe wereld kon hij doen wat hij wou. hij had geen last meer van thuis. hij was vrij.

anderhalf uur later

de groep kwam aan bij de camper. ze liepen naar binnen. Rob claimde meteen het onderste bed van het stapelbed. Samuel lachte en gooide zijn spullen op het bed boven hem. Takari klom op de slaapplek boven de bestuurderscabine. het 2persoonsbed achterin bleef over. Amy en Ronald keken elkaar even aan. 'prima.' zei Amy, tot Ronalds opluchting. ze legden hun spullen neer en Samuel ging op de bestuurdersstoel zitten. Rob ging naast hem zitten. 'oke, als ik dit ding laat crashen wil ik alvast zeggen dat het me spijt.' zei hij. het was half als grapje. 'je kunt het wel.' zei Rob. Samuel draaide de sleutel om en de motor startte. 'op naar oost Europa!' riep hij.