Man or Beast

net als vroeger

Samuel zag de man op zich afkomen, maar hij kon niks doen. Zijn armen en benen waren immers afgehakt. De man hield een kom met vloeibaar vuur voor zich. Toen hij beter keek zag hij dat de kom eigenlijk een schedel was. Hij schreeuwde, maar de man zette de kom tegen zijn lippen aan. Hij werd gedwongen om het op te drinken.

Rob hield de schedel met wilgenthee tegen samuels lippen aan. Hij hoorde Samuel slikken en wist dat hij het opdronk. Amy vond het maar wanstaltig. 'Goed zo jongen, drink maar.' Zei Rob aanmoedigend. En Samuel dronk. Hij dronk de schedel leeg en zakte toen uitgeput weer onderuit. 'De koorts zal nu wel afnemen.' Zei Ronald geruststellend. Rob zuchtte. 'Ik hoop het maar.' Zei hij.
De uren daarna leek Samuel aanzienlijk rustiger. Een enkele keer mompelde hij nog wat over zijn playstation, en Ronald meende zelfs te horen dat hij 'Vladimir Putin' zei. Hij vroeg zich af waar die jongen in vredesnaam over droomde. Rob zat wat te soezen onder een boom. Ronald staarde naar Amy. Ze was mooi, en hij vond haar leuk. Dat wist hij zeker. Hij wist helaas niet zeker of dat wederzijds was. En of een relatie in deze wereld überhaupt wel zin had. Maar ze was oogverblindend mooi. En hij hield van haar gedrag. Even overwoog hij om haar hand vast te pakken, maar dat durfde hij uiteindelijk niet. 'Vreemd.' Dacht hij. De zombies vond hij intussen normaal, maar een meisjeshand vastpakken leek een stuk enger.
Hij werd uit zijn gedachtestroom gewekt door Samuel, die wakker was geworden en weer in de wereld der levenden was. Nouja, eigenlijk niet, aangezien er doden rondliepen tegenwoordig.
Rob vertelde Samuel kort wat er gebeurt was. Hij vertelde er niet bij wat Samuel hem verteld had. Samuel zelf wist er zelf niks meer van. 'Kun je staan?' Vroeg Ronald aan hem. Samuel probeerde overeind te komen, maar dat ging lastig. Amy gaf hem een dikke stok waarmee hij kon lopen. 'We zullen een stuk moeten lopen.' Vertelde ze Samuel. 'We hebben een stad gezien, een paar kilometer hiervandaan. We hebben besloten er heen te gaan.' Samuel leek nog wat zwakjes, maar had een vastberaden blik in zijn ogen. 'Een stad? Mooi! Laten we meteen gaan!' Hij zette een stap, ging bijna direct onderuit, herstelde zich en zette nog een stap. En nog een. 'Dit lukt wel.' Zei hij. Rob grijnsde en omhelsde samuels toen totaal onverwachts. 'Ik ben zo blij dat je er weer bent. Ik dacht dat ik je kwijt was.' Zei hij zacht. Samuel kreeg tranen in zijn ogen. 'Kom nou, Rob. Niet sentimenteel worden.' Rob omhelsde hem nog steviger. 'Rob...mompelde Samuel. Mijn been...Rob...ROB!' Rob liet hem los en lachte even. 'Ik word nog eens een softie.' Zei hij. Hij raapte alle spullen op die er nog lagen. Er was 1 rugzak, waarin het boek van leon zat en wat wilgenbast. Ronald had hem om zijn rug. Ook had Ronald zijn donderbus op zijn rug. Aan zijn riem had hij een mes. Het was hetzelfde mes waarmee Rebecca was vermoord. Of gered, het hing er vanaf hoe je het bekeek.
Rob had zijn kapmes ook aan zijn riem. Aan de andere kant hing zijn pistool. 'Laten we maar gaan dan.' Zei hij. En met een laatste blik op de graven van Peter en Rebecca vertrokken ze.

Doordat Samuel niet zo snel was, duurde het redelijk lang voordat ze bij de rand van de stad aankwamen. Ronald had geen flauw idee welke stad dit was. Maar toen hij beter keek, zag hij een bekend gebouw. Het was de Dom van Köln. Ze waren in Köln!
Ze liepen de stad in. Hier en daar stonden groepjes zombies, dus ze probeerden zo stil mogelijk door de steegjes te lopen. Uitendelijk liepen ze langs een opvallend huis, met dichtgetimmerde ramen. De deur stond op een kier. Ronald glipte als eerst naar binnen, samen met spike. Hij voelde zich net Will Smith in I am Legend. Die film had een goed en een slecht einde. Hij hoopte voor zijn eigen leven maar een goed einde. Het huis was stoffig, en er was niemand te bekennen. Overal lagen spullen, hier een daar een wapen. Dit huis was duidelijk een schuilplaats geweest. 'Veilig!' Fluisterde Ronald. Rob, Amy en Samuel kwamen ook binnen. Rob sloot de deur. Ze waren weer met zijn vieren in een schuilplek, net als vroeger.