Man or Beast

KLM

'Waarom ligt daar een neergestort vliegtuig?' vroeg Samuel hardop aan zichzelf. Ze liepen met zijn vijven naar het gecrasthe vliegtuig toe, met hun wapens in de aanslag. 'Misschien werd iemand een zombie in het vliegtuig.' zei Amy. 'Nee...' zei Ronald. 'Dat kan niet, want ze worden pas zombies nadat ze gestorven zijn. Ik denk dat dit vliegtuig is neergehaald.' Takari keek hem aan. 'Wie wil vliegtuig neerhalen?' vroeg hij. Ronald haalde zijn schouders op.'ik zou het niet weten.' zei hij. 'Ik weet alleen dat er heel wat doden vallen bij zo'n crash, dus er zullen heel wat zombies rondlopen.' Hij had geen gelijk. Bij het vliegtuig aangekomen waren er geen zombies. Nergens. Alleen bagage lag verspreid tussen het puin. De romp was opengescheurd en de stoelen waren zichtbaar, met de zuurstofmaskers erboven bungelend. 'Laten we verspreiden.' zei Ronald. 'Misschien zijn er overlevers.' maar hij wist zelf ook dat dat waarschijnlijk niet het geval was. Het leek net een scene uit Steven Spielbergs 'War Of The Worlds.' alleen ontbraken de lijken.
Takari knielde neer bij bandensporen. Iemand had de doden meegenomen, dacht hij in zichzelf. Hij zou niks levends hier vinden. In plaats daarvan begon hij bagagekoffers open te slaan, om te kijken of er iets nuttigs in zat. Samuel, Rob en Ronald kwamen tot hetzelfde besluit. Alleen Amy leek vastberaden om nog overlevers te vinden. 'Ik ga binnen even kijken.' zei Samuel, en hij kroop de romp van het vliegtuig in. Hij zag een lichaam van een dood meisje van 8 liggen, het eerste lijk wat ze tot nu toe gevonden hadden. Het hoofd ontbrak. Samuel moest lachen, hij vond het grappig. Toen schrok hij van zichzelf. Waarom lachte hij? Het was eigenlijk vreselijk. De woorden van het psychisch rapport spookten door zijn hoofd 'labiel, sadistisch, psychopatische trekjes.' maar dat kon het niet zijn, toch? 'Alles oké daarbinnen?' riep Rob van buiten. 'Ja, niks levends.' riep Samuel terug. Hij kroop verder naar de cockpit. Zelfs de piloten ontbraken. Intussen sloegen Ronald en Takari nog meer koffers open. Het voelde een beetje verkeerd om de spullen van andere mensen te pakken, maar ze hadden het nodig. 'We hebben in elk geval genoeg medicijnen voor de komende 10 jaar.' zei Ronald. Ze hadden inderdaad een bult verband, paracetamollen, zalf, en andere geneesmiddelen verzameld. Samuel kwam de romp weer uit.
'Ik zat te denken, misschien kunnen we onze camper bepantseren met staalplaten van dit ding.' Ronald keek hem aan. 'Wat bedoel je?' Samuel klopte even op een wit stuk staal. 'Ik bedoel, dat ik een stuk beter zou slapen als ik zeker zou zijn dat er geen zombies binnenwandelen terwijl ik op bed lig. En daarbij, het word nogal koud in de bergen. Extra platen zouden geen kwaad kunnen, dan blijft het binnen wat warmer.' Rob knikte. 'Goed plan. Maar hoe wil je die platen op onze camper bevestigen?' Samuel haalde zijn schouders op. 'Misschien kunnen we ze erop boren ofzo. En we hebben een hele hoop ducktape.' hij begon te lopen. 'Ik haal de camper op. Blijven jullie hier maar.'

Even later

Hobbelend kwam de camper aanrijden en kwam tot stilstand voor het vliegtuig. Samuel zat achter het stuur, en op de stoel ernaast zat Spike met zijn tong uit zijn bek. Samuel zette de motor uit en sprong uit de camper. Amy kwam aanlopen met een paar koeienhoorns in haar handen. 'Iemand had ze meegenomen als souvenir. We kunnen ze wel aan de bumper vastmaken zodat we er wat zombies mee kunnen prikken als we ze tegenkomen op de weg.'
'Geweldig!' zei Samuel. Nou, hoe bepantseren we de camper?'
Uiteindelijk lukte het ze om met spijkers, schroeven en ducktape de camper te bepantseren. Op de bumper staken koeienhoorns vooruit. 'Ik snap nog steeds wie er koeienhoorns mee wil als souvenirs, maar ze komen goed van pas.' zei Amy. Ronald knikte. Rob vouwde zijn kaart open. 'We gaan het gebergte in over deze zelfde weg. Als we geen vertraging oplopen komen we over 4 dagen in een dorpje. Misschien wonen er wel overlevers!' zei hij. 'We zullen dan in elk geval nieuwe brandstof moeten zoeken.' Spike begon te blaffen. Ronald keek onrustig om zich heen. Spike blafte nooit zonder reden, wist hij. 'Laten we gaan dan.' zei Takari, en Ronald was hem dankbaar. Snel stapten ze de camper in en Samuel trapte het gaspendaal in. 'Ik ben wel wat ongerust over de brandstof. Met al deze extra bepantsering kost het wel wat extra benzine om te rijden.'
'We hebben genoeg reserve.' stelde Ronald hem gerust. Samuel knikte. 'Als jij het zegt.'

Het was al tegen de middag toen ze de bergen in reden. De schaduw verduisterde de weg waar de camper reed. 'Ik krijg hier de kriebels van.' mompelde Rob. 'Wen dan maar, want het komende jaar zullen we nog wel wat bergen zien.' Rob keek hem ernstig aan. 'Denk je echt dat het nog een jaar zal duren voordat we Warschau bereiken?'
Ronald keek naar de grond. 'Ik zie wel wat gevaren.' hij begon zachter te praten. 'Stel dat Samuel sterft? Wie moet dan rijden? Of wat nou als we geen benzine in het volgende dorp vinden. Of dat we in een ravijn rijden. We kunnen doodvriezen en verhongeren. Misschien komen we wel onder een lawine. En wat doen we in Warschau? Misschien is dat labaratorium al lang verwoest.' hij zuchtte diep. Rob knikte begrijpend. 'Ik snap je zorgen volkomen, man. Maar ik weet zeker dat dit ons lukt. We zijn al zo ver gekomen. Dit is vast wel voorbestemd ofzo.' Ronald knikte. 'Misschien heb je gelijk. Misschien is dit het Lot ofzo.' Rob gaf Ronald een klopje op zijn rug. 'Je hebt in elk geval je liefde gevonden.' en dat was waar. Ronalds zorgen verdwenen even toen hij aan Amy dacht. Hij stond op en wou naar zijn bed lopen, waar Amy opzat, maar Samuel riep riep wat. 'Jongens, dit moeten jullie even zien.' hij minderde vaart. Ronald, Rob en Amy kwamen naar voren. Er stonden grote Artillerie naast de weg. De raketten ontbraken, ze waren al afgevuurt. Het logo van het leger stond erop. 'Ik denk dat we weten wie het vliegveld heeft neergehaald.' Amy schudde verbijsterd haar hoofd. 'Waarom? Het leger hoort ons te beschermen!' ook Ronald was verontwaardigt. 'Ik denk dat ze niet wouden dat het virus zich verspreed, dus schoten ze de vliegtuigen uit de lucht toen de ziekte uitbrak.' Samuels knokkels werden wit, hij kneep hard in het stuur. 'De regering zijn allemaal klootzakken.' zei Takari, en hij gooide er nog wat Chineze scheldwoorden achteraan. 'We hebben er in elk geval een paar vijanden bij.' zei Ronald. Samuel begon weer verder te rijden. Het was even stil, toen begon Spike te blaffen. Alweer. 'Wat is er nou, jongen'? Vroeg Ronald. Hij aaide spike. Spike gromde even en draaide zijn hoofd naar het raam. 'We komen er vast nog wel achter wat hij bedoelt.' zei Ronald.
En gelijk had hij...