Man or Beast

Rock

  Ronald werd wakker op een bed. Hij wou overeind komen, maar zijn handen zaten vastgebonden aan het bed. Hij keek opzij en zag dat hij in een kamer lag, met dichtgetimmerde ramen. In de hoek van de kamer zat het meisje wat hij gister neer had geslagen te lezen. Ze keek op, legde haar boek aan de kant en liep naar hem toe. Ronald wist bijna zeker dat ze wraak zou nemen voor gister, maar ze ging aan het voeteind zitten van zijn bed. Verbaasd keek Ronald haar aan. Ze zuchtte. "Het was dapper van je om voor je hond op te komen." Zei ze. "We willen allemaal onze dierbaren beschermen."  'Amy...' zei Ronald. 'niet weer...kreunde hij.' 'Amy, ben ik dood?' vroeg hij. 'Amy lachte. een argressieve lach. 'natuurlijk niet. dit is een droom.'

met een schok werd Ronald weer wakker. hij had gedroomd over de eerste keer dat hij Amy ontmoette.  Amy zat naast hem. ze schrok toen hij wakker werd. 'oh Ronald...' begon ze. hoewel Ronald had gedroomd, zat hij ook echt vastgebonden aan het bed. 'wat is....' zei Ronald, maag hij hoestte een stroom bloed uit. Amy veegde het weg met een doek. 'je wonden hebben we zo goed als het ging dichtgehecht en gebrand. gelukkig was je bewustloos...' Ronald kreunde even. alles deed pijn. 'waarom ben ik vastgebonden?' zei hij moeizaam. Amy kuste hem even op zijn wang. 'ze zijn bang dat je geinfecteerd bent.' zei ze. 'hoelang zijn we al uit het bos?' vroeg Ronald. elk woord deed pijn. 'een uur.' zei Amy. 'als je...geinfecteerd bent...dan zul je het komende uur koorts krijgen, en het uur daarna word je er een...' het viel Ronald op dat ze het woord 'zombie' vermeed. 'het komt wel goed.' zei Ronald. de deur van de kamer ging open en Rob kwam binnen. zijn ogen stonden diep ongelukkig. 'he makker.' zei hij zacht. 'goed je te zien.' Ronald probeerde te grijnzen, maar het was een beetje moeilijk met een opengereten gezicht. 'hard to kill, he.' zei hij. Rob glimlachte even. 'sorry voor..dit.' hij gebaarde naar de touwen, maar Ronald wuifde zijn excuses weg. 'het is oke, ik snap het.' zei hij. hij zuchtte even. 'ik ben moe.' zei hij. 'ga maar slapen, bro.' zei Rob. 'wat nou als ik niet wakker word...' zei Ronald zwakjes. maar de slaap kreeg hem al te pakken. hij raakte weer bewustloos. 'je word wel wakker, Ronald.' zei Amy, en ze kuste Ronald nog een keer. toen vertrok ze. 

Samuel keek achterom toen hij Rob hoorde aankomen. Rob kwam naast hem zitten. Samuel bleef geconcentreerd naar de weg kijken. 'hij is wakker.' zei Rob. 'hij begrijpt het.' Samuel was even stil. 'het komt vast wel goed. misschien kunnen wolven niet eens mensen infecteren.' Rob knikte. 'precies!' de deur achterin ging dicht. Amy kwam uit de kamer lopen, ze veegde haar tranen af aan haar mouw. ze ging zitten bij het tafeltje en keek uit het raam naar het voorbijflitsende landschap. de uren daarna waren de langzaamste van haar leven. niemand zei iets. Rob keek op de kaart zonder iets te lezen, en Samuel zat schijnbaar geconcentreerd te rijden, maar diep vanbinnen voelde hij zich net zo leeg als de rest. zelfs Takari, die altijd zo scherp was, keek nu wazig voor zich uit. een kop noedels stond voor hem op het tafeltje, maar hij had ze nog niet aangeraakt. iedereen wachtte in spanning af...

Ronald werd even wakker. hij had geen idee hoeveel tijd er voorbij was gegaan. had hij al koorts? vroeg hij zichzelf af. en terwijl hij er aan dacht, voelde hij zweetdruppels van zijn voorhoofd druppelen. 'oh...shit, nee....' zei Ronald zacht. werd hij nu zo'n beest?

Takari keek naar het klokje bij het keukenblok. het was nu 2 uur later. hij keek naar Amy, hij had ontzettend medelijden met haar. toen klonk het gebrul. het was laag, en het kwam uit de kamer van Ronald. Amy liet haar hoofd zakken en begon te snikken. Samuel stopte de camper. Rob kwam uit de stoel en liep naar de kamer. voor de deur bleef hij even staan. toen maakte hij hem open. het was stil en donker in de kamer. toen klonk er gegrinnik, gevolgd door een vreselijke hoestbui, en toen weer gegrinnik. 'oh, jij vreselijke klootzak!' zei Rob, en begon toen ook te lachen. 'niet klein te krijgen!' riep hij. Ronald lachte met hem mee. het maakte niet uit dat elke ademhaling pijn deed, hij leefde! Amy kwam de kamer binnengerend en stormde op Ronald af. ze was te verbijsterd, opgelucht, verontwaardigd, boos en blij om iets te kunnen zeggen. 'jij...jij...' stamelde ze. Spike blafte van plezier. Takari sneed de touwen los en hielp Ronald overeind. Ronald keek Amy recht in de ogen. hij grijnsde. 'als je niet zo kapotgereten was had ik je tot moes geslagen!' zei Amy even verontwaardigd, maar begon toen ook te lachen. Samen hielpen ze Ronald om de kamer uit te lopen en hem bij het tafeltje neer te zetten.Ronald was redelijk verbaasd toen hij zag dat het landschap stralend wit was. ze zaten al hoog in de bergen. Samuel keek hoofdschuddend en lachend toe. 'je hebt het hem weer geflikt.' zei hij. even voelde hij zich schuldig dat hij Spike en Ronald wou laten sterven in het bos. 'hou je vast, Ron.' zei hij, en hij sprong achter het stuur. 'we hebben nog heel wat kilometers te rijden.'

2 dagen later

Andy 'Rock' Zantoro  zat in zijn blokhut te lezen toen hij buiten het rumoer hoorde. hij trok zijn bontjas aan en zette zijn bontmuts op, en liep naar buiten, de sneeuw in. 'wat is dit allemaal?' vroeg hij aan Koab, de smid. 'er komen nieuwe mensen!' zei Koab, en hij wees naar de hoofdweg die langs het dorp lag. er kwam een camper aangereden. en niet zomaar eentje, hij was enorm. en hij was ook nog eens bepantserd met stalen platen en er zaten hoorns op de bumper. de camper stopte. de deur ging open en er kwam iemand naar buiten. Rock was stomverbaasd. het was een tiener, hooguit 16. maar er hij had een jachtgeweer vast en hij zag eruit alsof hij wist hoe hij er mee om moest gaan. hij werd gevolgd door een chinese jongen met een boog, een blonde jongen met een pistool, een meisje-ze had nota bene een uzi in haar hand, en een hond. ze draaide zich om bij de deur en hielp nog een andere jongen uit de camper, gewond, zo te zien. Rock liep naar voren. ze keken hem even wantrouwend aan, maar hij lachte geruststellend. 'jullie zijn het angstaanjagendste stel kinderen wat ik ooit heb gezien!' zei hij. hij wenkte hun om te laten zien dat het niet neerbuigend was bedoeld. 'hoe dan ook, welkom in Carcery Vale!'