Man or Beast

Confontratie

Rock ondersteunde Ronald terwijl ze een witgeschilderde blokhut in liepen. 'de dokterspost.' legde Rock uit. hij legde Ronald op een verstevigde witte tafel met dekens erop. 'ik zal mijn vrouw Sonya even halen,' zei hij. 'die heeft er meer verstand van.' voordat hij weg wou lopen, pakte Ronald even zijn schouder vast. 'ik kan u niet genoeg bedanken dat u ons als vrienden behandeld.' zei hij ernstig. Rock lachte even joviaal. 'dat hoort iedereen te doen in dit soort tijden, nietwaar?' 'ja, nou,' mompelde Ronald. 'niet iedereen denkt daar hetzelfde over, hebben we wel gemerkt op andere plekken.' Rock knikte even. hij stelde vast dat de jongen al heel wat vreselijke dingen had meegemaakt. hij liep de deur uit en kwam even later terug met een vrouw met een vriendelijk gezicht. ze schrok duidelijk van de verwondingen die Ronald had opgelopen. 'och, lieve jongen!' zei ze met haar hand voor haar mond geslagen. het deed Ronald denken aan zijn moeder. hij werd er bijna emotioneel van. de vrouw, Sonya, kwam dichterbij en haalde een EHBO kist tevoorschijn met het logo van het leger erop. ze wikkelde het verband van Ronalds romp en bekeek de hechtingen even goed. 'deze moeten vervangen worden.' zei ze. 'helaas hebben we geen morfine meer, alleen wat zwakkere verdovingen.' 'dat maakt niks uit.' antwoordde Ronald. hij had een hogere pijngrens gekregen sinds de wolven hem half hadden opgegeten. Rock liep naar de deur. 'ik ga kijken hoe het met je vrienden is.' zei hij, en ging weer naar buiten.

'hoe overleven jullie hier in de kou?' vroeg Amy, terwijl Koab ze naar hun eigen blokhutten bracht. er stonden een paar leegstaande, en die mochten ze gebruiken. 'er  is in de buurt een stromende rivier. daar kunnen we met watermolens elektriciteit opwekken. we hebben daar ook kassen gebouwd, waarin planten door de warmte van de lampen goed groeien. we verbouwen vooral kool, omdat dat zo snel groeit. verder jagen we zelf op vlees. dat is vaak wat lastiger, aangezien we geen goede jagers in ons dorp hebben.' Takari keek hem even bewonderend aan. 'jullie zijn bergvolk, of niet?' vroeg hij. Koab knikte. onze ouders en grootouders leefden hier ook al, en wij wonen hier ook al sinds onze geboorte. de bergen is ons thuis. dingen zijn alleen wat...moeilijker geworden, toen alles veranderde. we zijn er trouwens.' hij stopte voor 2 blokhutten. elke blokhut had 3 kamers, een woonkamer waar koeienhuiden als kleed op de vloer lagen en met open haarden. het had zo een vakantiehuisje kunnen zijn. Rob keek Koab nog even aan. 'hier zijn weinig zombies, tenminste, voor zover ik heb gezien. hebben jullie dan helemaal geen vijanden?' Koab zuchtte. 'helaas wel, maar daar zal Rock jullie alles over vertellen.' Rock kwam eraan gelopen en klopte Koab even op de schouder. hij fluisterde iets in zijn oor en Koab knikte. toen ging hij weg en Rock bleef achter. 'nou, ik ben wel benieuwd naar jullie verhalen, maar eerst willen jullie zeker wel wat over mij en wat dit dorp is weten.' zei hij. de rest knikte. 'wel, mijn naam is Andy Zantoro, maar mensen noemen me Rock.' Samuel bekeek hem even van top tot teen en het verbaasde hem niks dat mensen hem zo noemden. het was een beer van een vent. 'ik ben zo ongeveer de leider van dit dorp, of de burgemeester, of hoe je het ook allemaal wilt noemen. ik neem aan dat Koab jullie heeft verteld over de kassen?' Rob knikte en vroeg: 'hoe zit dat eigenlijk met Koab? waarom hebben jullie een Smid?' Rock ging op een stoel zitten en leunde een beetje achterover. 'Koab is enorm waardevol voor ons dorp.' zei hij. 'ten eerste maakt hij bogen, pijlen, speren en andere dingen voor de jacht. we hebben geen vuurwapens hier. ten tweede hebben we enige strijd met het plaatselijk leger.' Samuel voelde al woede opkomen toen hij dit hoorde. altijd dat vreselijke leger, dacht hij. hij dacht met voldoening terug aan de keer dat hij een militair doodstak, die Peter en Rebecca wou excuteren. 'het leger had niet alleen in het begin de opdracht om alle bewoners gevangen te nemen of te excuteren, ze kwamen er ook al gauw achter dat dit dorp op een perfecte locatie staat voor hun onderzoeksbasis. er komen hier haast geen zombies, er is genoeg plek en elektriciteit kan alleen hier opgewekt worden, want voor de rest is bijna de hele rivier bevroren. we weten zelf niet hoe groot het leger is, maar soms komen ze met een man of 10 hierheen om te observeren of om bewoners van een afstand dood te schieten. qua wapens zijn ze natuurlijk enorm in het voordeel, maar het zijn geen echte bergbewoners. ze weten de weg niet en kennen de gevaren niet.5 van de 10 sterft meestal al door onderkoeling, of ze glijden uit bij kliffen, of ze worden aangevallen door wilde dieren. de overgebleven vormen voor ons niet een heel groot probleem, want met onze kennis over dit gebied en onze speren en bogen kunnen we makkelijk hinderlagen opleggen.' hij liet het even bij de rest bezinken. Samuels waardering voor deze mensen was zojuist enorm gestegen. 'wij willen wel helpen met uw problemen, meneer.' zei hij. Rock lachte hartelijk. 'dat is geweldig van je, jongen. jammer genoeg zijn er even geen soldaten in de buurt om af te maken, maar als je wilt mag je morgen wel meedoen met de jacht. Samuel en Rob knikten. 'dat hebben we vaker gedaan.' zei Rob. 'mooi.' antwoordde Rock. 'dan is het nu jullie beurt om te vertellen.'