Man or Beast

losgeslagen

'TAKARI EN SAMUEL! KOM EENS NAAR BUITEN!' klonk het vanaf de straat buiten. Samuel keek op en liep naar het balkon van de hotelkamer. Hij kwam naar buiten en keek naar beneden. Hij voelde een enorme spanning, want het hotel stond zo scheef als de toren van Pisa. Toen hij op het balkon stond had hij meteen het gevoel dat hij voorover de straat op zou vallen, 4 verdiepingen naar beneden. Hij keek voorzichtig over de rand wie hem geroepen had. Beneden op de straat zag hij Ronald. Hij zat op zijn knieen en werd onder schot gehouden door een groepje jongens. Voor Ronald stond een jongen triomfantelijk te lachen. 'Caine?!' mompelde Samuel verbaasd.

Takari herkende de stem al voordat hij hem zag. Hij kwam ook het balkon op en keek geschrokken naar beneden. 'Takari! Ouwe reus! Ik heb je gemist jongen!' riep Caine lachend van beneden.
'Jij hoort dood te zijn, Caine!' riep Samuel terug.
'zie, toen onze communist Takari mij achterliet in een brandend huis, vergat hij helaas dat ik Caine was. je kunt me niet vermoorden!' hij lachte nog harder, als een psychopaat. 'en nu heb ik Ronald!' kraaide hij triomfantelijk. Op serieuzere toon ging hij verder, elk woord zorgvuldig gekozen. 'ik heb jullie natuurlijk niet alleen gevolgd omdat Takari me in een brandend huis achterliet en hij daarvoor moet boeten. Nee, ik ben hier ook voor jou, Samuel.' Samuel was even verbaasd. 'voor mij?' riep hij vragend. 'jazeker!' antwoordde Caine. 'toen ik halfdood uit het verbrandde huis kwam kreeg ik onaangenaam nieuws te horen. Zie, ik had een vriendin. Rozemarijn was haar naam. Zeer leuk meisje. Blonde krullen, groene ogen. Zegt dat je iets, Samuel?' Samuel schudde verbijsterd zijn hoofd. 'zou dat me iets moeten zeggen?' riep hij uitdagend terug.
'ik heb haar terug gevonden. Helaas niet helemaal zoals ik wou. Ze lag een beetje uit elkaar. Wat bleek? Ze was door een zekere Samuel van een flat gegooid, 12 verdiepingen naar beneden.'

Samuel zweeg even. 'oh ja.' Antwoordde hij.
'dus, Samuel en Takari, mijn 2 onaangename metgezellen. Ik heb een oplossend voorstel. Ik haat jullie allebei, dus zelf kan ik niet kiezen wie van jullie 2 het meest dood moet. Daarom mogen jullie kiezen. Ik geef jullie een half uur om te beslissen. In dat half uur mogen jullie beslissen wie er zich mag opofferen. Jullie mogen elkaar doodschieten. Zodra er een iemand dood is, gooit de ander hem naar beneden. In dat geval laat ik Ronald vrij en kunnen we allemaal in vrede verder leven. Als ik over een half uur nog geen lijk van Samuel of Takari voor mijn neus zie liggen, gooien we een flesje benzine over onze lieve Ronald heen en steken we er een gezellig vlammetje bij aan. Het halfuur begint nu. Veel plezier!' hij lachte nog even en ging in kleermakerszit op straat zitten. Samuel vloekte en liep de hotelkamer weer binnen. 'wat doen we nu? Vroeg Amy bezorgd. Ze had alles aangehoord. 'we moeten niet toegeven.' Zei Samuel. Amy knikte. 'maar Ronald dan?' Samuel vloekte even en keek toen naar Takari. Takari zag het en zijn hand ging onwillekeurig naar zijn boog. Samuel zag het en keek Takari even in de ogen. 'we gaan dat joch niet zijn zin geven.' Zei hij. Amy liep naar het balkon. 'Amy!' zei Caine enthousiast toen hij Amy zag verschijnen, en hij kwam overeind. 'lang niet gezien! Waarom kom jij niet bij onze groep? We zouden de Silvers samen prima kunnen leiden!'
'ik dacht het niet, klootzak!' schreeuwde Amy schril terug. 'Je bent iets vergeten! Weet je überhaupt iets over de plek waar we nu zijn?' Caine schudde zijn hoofd. 'moet dat dan?' riep hij terug.
'we staan hier in Tsjernobyl 2.0!' schreeuwde Amy, en er klonk iets van triomf in haar stem. 'hoe langer jij daar relaxed op die straat blijft zitten, hoe meer straling er binnendringt in dat lijf van je.' Caine lachte. 'en jij wilt dat we dat geloven?' Amy wenkte Jaro. Toen Jaro op het balkon verscheen, werd Caine even stil. Ook al stond hij 4 verdiepingen lager, hij kon gemakkelijk zien wat er met Jaro aan de hand was. 'kijk, gevolg van straling!' riep Jaro. 'ik was hier nog maar een paar uur toen dit gebeurde!' loog hij erbij. Amy vervolgde haar bluf. 'wij hebben gelukkig een heleboel pillen gevonden in een van de legerhelikopters! We hebben er allemaal een paar gehad, waarmee we het nog wel een dag of wat uithouden! In tegenstelling tot jou, Caine. Jij en je Silvers zijn een zielig aantal kwetsbare mensjes!!' Caine leek nu echt ongerust en de Silvers al helemaal. Jaro pakte iets uit zijn broekzak. 'ik weet niet of dit onze redding word of onze dood, maar het is de enige kans.' Het was een flare pistool. Amy keek ernaar en knikte. 'je gaat de andere Muta's erbij halen?' vroeg ze. 'ik heb geen keus.' Zei Jaro. Hij hief zijn pistool naar de lucht en schoot. Een rode vuurbal schoot de lucht in en bleef ver boven hun hoofden hangen. Heel langzaam dwarrelde hij weer naar beneden. 'WAT HEEFT DAT TE BETEKENEN!' schreeuwde Caine woedend van beneden. 'TAKARI EN SAMUEL, EEN VAN JULLIE 2 SCHIET DE ANDER NU DOOD, OF IK BREEK RONALDS NEK!' schreeuwde hij buiten zinnen. 'doe maar! Schreeuwde Samuel terug, tot verbazing van Amy en Ronald zelf. 'je hebt niks meer om mee te dreigen als Ronald dood is!' riep Samuel. 'ik hoef nergens meer mee te dreigen als ik Ronald vermoord!' schreeuwde Caine. 'dan heb ik mijn wraak al gehad! De keuze is aan jullie of je dat toelaat!' Samuel lachte minachtend. 'nee, dan is je wraak niet voltooid. Ronald heeft jou niet specifiek iets aangedaan, en dat weet je vanbinnen. Je zal pas tevreden zijn als Takari of ik dood ben. Het liefst allebei waarschijnlijk. Caine's verminkte gezicht vertrok van woede. 'GENOEG!' schreeuwde hij. Hij pakte een pistool en schoot op Samuel. De kogel sloeg achter Samuel in op het glas van de balkondeur. Samuel en de rest doken weg. 'WE GAAN NAAR BINNEN!' schreeuwde Caine. 'RONALD GAAT VOOROP, HIJ MAG DE KOGELS OPVANGEN!' ze stormden de ingang van het hotel binnen en duwden Ronald voor zich uit. Het was even stil. 'shit!!' zei Amy. 'we kunnen niks doen, ze zijn in de meerderheid en als we terugschieten gaat Ronald eraan.'
'ik heb een idee. We hangen hier een touw en glijden aan het touw naar beneden, de straat op. Als ze de hotelkamer binnenstormen duwen ze Ronald voor zich uit. Als Ronald snel reageert, ziet hij ons op straat staan en het touw hangen. Met een beetje geluk snapt hij het meteen en gaat meteen met het touw achter ons aan. Dan staan de Silvers nog alleen in de hotelkamer, en met een beetje geluk komen de andere Muta's ons helpen en kunnen we ze onder vuur nemen!' zei Jaro. Amy keek hem aan. 'dat is nogal riskant.' Zei ze. Samuel pakte zijn rugzak meteen. 'we hebben geen keus, he?' zei hij. De Silvers kwamen duidelijk hoorbaar dichterbij. 'pak Spike op, dan gaan we naar beneden.'

Ronald werd ruw vooruit geduwd. 'lopen, joch!' snauwde de Silver die hem duwde. Caine kwam voor hem uit lopen en keek naar de rij hotelkamers. 'daar, de deur staat open van die kamer.' een van de Silvers keek Caine aan. 'Het is waarschijnlijk een hinderlaag.' zei hij. Caine duwde Ronald vooruit. 'In dat geval is Ronald de eerste die eraan gaat.' zei hij nors. 'We wachten hier om de hoek van de deur. Ronald, jij mag naar binnen lopen.' grijnsde hij.de silvers verzamelden zich langs de deuropening. 'Ga je gang!' zei Caine, en hij sleurde Ronald de hotelkamer in. Ronald struikelde de hotelkamer in en verwachtte recht in de lopen van een paar geweren te kijken, maar hij had het mis. Er was niemand in de kamer. Verbaasd liep hij naar het Balkon. Hij zag beneden Amy en de rest staan. 'Ronald! Pak het touw!' schreeuwde ze. Ronald keek achter zich en zag Caine de kamer binnen lopen, met zijn geweer in de aanslag. Verbaasd keek Caine naar de lege kamer, en naar Ronald op het balkon.
'De groeten.' zei Ronald, en hij pakte het touw en slingerde over de rand van het balkon heen. Hij liet Caine verbaasd achter en gleed via het touw naar beneden. Caine en een paar andere Silvers verschenen op het balkon en keken naar beneden. Ze richtten hun wapens en schoten. 'Shit!' zei Ronald, en hij liet zich de laatste 5 meter vallen. Met een klap kwam hij op de straat terecht, en rolde omver. Naast hem sloegen de kogels in op het asfalt. 'Ronald! Gaat het?! Gilde Amy terwijl ze naar hem toe rende. Ronald probeerde overeind te komen. 'Mijn enkel.' kreunde hij. Amy ondersteunde hem. Intussen pakte Jaro een fles benzine uit zijn jack, met een lap erin. 'Molotov.' zei hij, en hij stak de lap aan. Hij gooide hem naar het balkon, maar hij richtte niet goed en de molotov spatte net onder het balkon uit elkaar in een vuurwolk. 'Beter richten, gedrocht!' schreeuwde Caine. 'Gedrocht?' vroeg een kalme stem achter Ronale en Amy. Ze keken om en zagen een jongen staan met gele ogen. Hij was ook kaal met een glimmende bleke huid. Uit de straten kwamen nog meer Muta's aanlopen. 'Die jongen op het balkon noemde ons gedrochten!' de Muta's brulden verontwaardigd. 'Maak ze af!!' riep de jongen met gele ogen. De Muta's stormden het gebouw binnen. Caine stond boven op het balkon te joelen. 'Kom maar, misbaksels! Freaks! Gemuteerde monsters! Kom maar, ik ben klaar voor jullie!' een van de Silvers raakte even Caine's schouder aan. 'Baas, misschien is het verstandiger als we vluchten.' zei hij. Caine keek hem woedend aan. Hij pakte de keel van de jongen vast en duwde hem met een krachtstoot over het balkon heen. De jongen gilde en klapte beneden op het wegdek dood neer. 'SILVERS VLUCHTEN NIET!' loeide Caine. 'SILVERS VECHTEN!' hij rende de hotelkamer weer in.
Beneden zagen Ronald en de rest niet wat er gebeurde, maar ze hoorden de schoten en het geschreeuw. 'Kom mee.' zei Amy, en terwijl ze Ronald ondersteunde liepen ze weg. Jaro volgde niet. Samuel keek om. 'Jaro..' begon hij, maar Jaro schudde zijn hoofd al. 'Ik blijf hier. Dit is mijn stad. Ik zou daarbuiten niet geaccepteerd worden.' Samuel moest met tegenzin toegeven dat hij gelijk had. 'Ik snap het. Dankjewel, Jaro. Het ga je goed.' Jaro knikte en draaide zich om. Hij rende de andere Muta's achterna het gebouw in. 'Oke, nu gaan we hier weg. We zijn bijna bij Warschau.' riep Samuel, terwijl hij begon te rennen. Spike blafte en rende naast hem. 'Wat is bijna?' vroeg Takari, terwijl hij er achteraan rende. 'Minder dan 100 kilometer. We kunnen er in een paar dagen zijn, als we de hele dag blijven lopen.' Takari haalde even zijn hand door het haar,.en tot zijn ontzetting bleef er ee hele pluk haar achter op zijn hand. Ronald zag het. 'Takari, kijk me eens aan.' zei hij, en hij keek Takari in de ogen. Zijn ogen veranderden. Ze werden...lichtblauw. 'Kut!' riep Ronald geschrokken. 'We moetem zo snel weg uit deze verdoemde stad!'

.