💙
"Hoş buldum. İsmim-"
Lafımı tamamlayamadan sınıftan şaşkınca;
"Lee Yeon Soo!" sesini işittim. Anında oraya döndüm ve gördüğüm kişiyle gözlerimin irileşmesine engel olamadım. Benim de ağzımdan şaşkınca;
"Yaralı ceylan." kelimeleri döküldü.
Ayrıca... Ayrıca gördüğüm tek kişi o değildi! Gözüm arka taraflara kaydığında gördüğüm kişilerle, beni kurtaran o çocuklarla şaşkınlığım ikiye katlandı. Hepsi tam kadro buradaydı ve onlar da en az benim kadar şaşkındı.
İşaret parmağımla onları işaret ettim.
"Siz!"dedim. Aynı şekilde onlar da hep bir ağızdan;
"Sen!" dediler.
Hepimizin arasında garip bakışmalar başladı.
Ahh!
Tesadüfün de bu kadarı?
Öğretmen bir iki adım daha atıp omzuma elini koydu. Şaşkın bakışlarım başımı bu çocuklardan çevirmemle onu buldu.
"Stray Kids ile tanışıyor musun?"
"Stray Kids?"
Bu çocuklara toplu olarak Stray Kids mi diyorlar? Serseri, başıboş çocuklar mı? İyi ama neden? Gerçekten serseri mi bunlar?
"Her neyse, boş bir yere oturur musun? Derse devam edelim."
Gözümle etrafımı taradım ancak şu beni kurtaran, gözünün altında ben olan çocuğun yanından başka boş yer falan yoktu.
Öğretmene saygıyla başımı eğdikten sonra ortada bulunan sıraların en arkasına, o boş yere doğru ilerledim.
Yeni öğrenci olduğumdan dolayı galiba, herkesin yani tüm öğrencilerin gözü benim üzerimdeydi.
Aslında daha çok sanki bana merakla bakıyor gibiydiler. Bir şeyi merak ediyor ve sonucunu görmek istiyormuş gibi.
En arkaya geldiğimde gözünün altında ben olan çocuk bir süre bana baktı. Sırıttı. Ardından başını sırıtarak başka yere çevirirken tam oturacağım sırada oturacağım yere çantasını bıraktı.
Konuşmasa da oturmamı istemediği belliydi.
Demek ki bu çocuklara boşuna stray kids demiyorlar. Ben de beni kurtarmak için seferber olduklarında onların bir halt olduğunu zannetmiştim. Hiç sevmem böyle serseri tipleri.
Ah,neyse.
Ben de o çocuğa gıcık bir şekilde sırıttıktan sonra sol elimle çantasını hızla yere fırlattım.
Çantasının yere düşerken çıkardığı tok sesle beraber bana döndüğünde yüzündeki sırıtış silinmişti. Ben de oldukça ciddi bakıyordum. Bir göz devirmeden daha sonra çantasını ayağımla biraz daha geri itekledim. Ardından yanındaki boş sıraya oturdum.
"Ne yapıyorsun?"diye sordu sinirden tek gözü seğirmeye başlamışken.
Ona bakmadan dümdüz tahtaya bakmaya devam ettim. Daha sonra cevabını verdim.
"Oturuyorum, kör müsün?"
Böyle kişileri ancak kendi dilleriyle konuşursan anlayabilirsiniz değil mi?
Ben de öyle yapıyordum. Gerçi ben hayatımda hep böyle yapardım. Kim bana nasıl yaklaşırsa ben de ona aynı şekilde yaklaşırdım.
"Oturmanı istemiyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray Kids // Hwang Hyunjin(✔)
FanfictionSırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan...
