"Sonra babanı görmen lazımdı. Sözde ben oraya bir nevi hasta ziyaretine gittim. Ama bizden mutlusu yoktu. Annem... Bildiğin numara yapıyordu Yeon Soo. Zaten 1-2 gün önce bizi özlediği, sırf bizi görebilmek için numara yaptığını itiraf etti. Ama Yeon Soo. Ne olursa olsun seni yalnız bırakmamalıydık. Güvenlikten duyduk haberi. Bizi araman gerekiyordu. O adam nasıl buna cüret edebilir?! Yeon Soo... Sen beni dinliyor musun?"
Dinliyorum ama dinleyemiyorum.
Hyunjin... Lee Know... Öz babam...
Her şey ama her şey neden bu kadar üst üste binmek zorundaydı ki?! Babam ne hâlde,ne yapıyor,nasıl yaşıyor bilmiyorum. Ben burada gülerken onun ne hâlde olduğunu bilmediğim için mutlu olduğum her an pişmanlık duyuyorum.
Hyunjin... Birbirimizi her gördüğümüzde utanarak birbirimizden kaçıyoruz. Daha doğrusu sanırım ondan da ben kaçıyorum. Karman çormanım.
Hyunjin... Birbirimizi her gördüğümüzde utanarak birbirimizden kaçıyoruz. Daha doğrusu sanırım ondan da ben kaçıyorum. Karman çormanım.
Lee Know kafamı allak bullak ediyor.
Suskunluğu beni daha çok korkutuyor. Benden kaçmaya ve susmaya itinayla devam ediyor. 2 gündür onu neredeyse hiç görmedim diyebilirim.
Unutacağım.
Başka yolu yok.
Minho... Bitti.
Bitmeli.
"Yeon Soo... Sen iyi değilsin. Ne oldu? Hadi anlat bana bir tanem."
Yatağımın üzerinde oturuyordum. Seon Hwa annem de yaptığı işi bırakıp önümde diz çöktü ve elleriyle ellerimi tuttu. Bunun üzerine dolmasına engel olamadığım gözlerimle ona baktım.
Bugün geldiler. Bir işe yaramayan o güvenlik görevlileri durumu Min Seok babama iletmişler. Onlar da duydukları gibi çıkmışlar yola.
Yurttaki odadan eşyalarımı toplayıp ayrılayacağım bugün. Şimdiki gibi evime, buradaki odama yeniden yerleşeceğim.
Aklımdakiler... O düşünce ve duygu karmaşası gözlerimi doldurunca Seon Hwa annem yanıma oturdu ve direkt beni kendisine çekti.
Başımı kendi göğsüne yaslatıp kollarıyla sardı bedenimi. Ardından bir eliyle saçımı okşamaya başlayarak;
"Ağla bir tanem."dedi.
Saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu.
"Ağla Yeon Soo. Ağla ve dök zehrini. Ağladıktan sonra da bana her şeyi anlatırsın. Hadi güzelim, hadi ağla."
Sanki bu kelimeleri bekliyormuşçasına ağlamaya başladım. Ben de Seon Hwa anneme kollarımı sararak gözlerimi kapattım ve sadece ağladım.
🍃
Bugün derdimi anlatabilmiş olabilmenin rahatlığını yaşayarak kalktım. Bir kişinin dahi bunu bilmesi, senin duygularını anlayabilmesi ve içindeki sıkıntıları dışarı atmanın verdiği rahatlık gerçekten biraz olsun huzur verici.
Şu an yurttaki eşyalarımı topluyorum. Daha doğrusu topladım ve bitirdim. Zaten yanıma pek bir şey almamıştım.
Küçük çantamın fermuarını çekerek kapatırken Hyunjin ile yattığımız yatağa takıldı gözüm. Sabah gözlerimi açar açmaz onun yüzünü görüşüm geldi aklıma.
Hafif de olsa tebessüm ettim.
Bu odada unutamayacağım tek güzel anım buydu sanırım. Sürekli hatırlayabilmek için bu yatağı yerinden kaldırıp götürebilmeyi deli gibi istiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray Kids // Hwang Hyunjin(✔)
FanfictionSırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan...
