Tarih dersini atlatalı tamı tamına 3 ders saati oldu. Şu an ben de herkes gibi öğle yemeği için okulun yemekhanesine ineceğim.
Yemekhaneye indim. Şu an fazla kalabalık olmayan yemek sırasına girerek elimdeki tepsiyle yemeklerimi aldım ve boş bir masaya geçerek oturdum.
Elime chopstiklerimi alırken gözüme hemen karşı masada oturan çocuk çarptı. Bu... Dün basketbol oynayan oyuncuları heyecanla izleyen çocuktu. Büyük bir iştahla yemeğini yiyor,karnını doyuruyordu.
Ben de elimdeki chopstiklerle yemeğime odaklandım ve bir lokma alarak ağzıma attım. Her ne kadar soğumuş olsa da yine de oldukça lezzetliydi. Bir lokma daha aldım. Onu da ağzıma atıp çiğnerken Hyunjin ve arkadaşlarının-Felix de dahil- karşı masada oturan çocuğun yanına ilerlediklerini gördüm.
Ellerindeki yemek tepsileriyle o çocuğun oturduğu masanın çevresindeki boş sandalyelere oturup tepsilerini masaya yerleştiler. Hemen önümde oldukları için onları rahatlıkla görüyor, seslerini rahatlıkla işitebiliyordum.
O çocuk onları görünce korkmuş gibi bir hâle büründü. Kaşlarımı çatarak izlemeye devam ettim.
Hyunjin, kolunu oturur oturmaz o çocuğun omzuna attı.
"Bizim mini mini tombulcuğumuz nasıllar bakalım görüşmeyeli? Oooo! Beyler görüşmeyeli bizim tombulcuğumuzun bebeği biraz daha büyümüş. Baksanıza." dedi çocuğun karnını işaret ederek.
Söylediği sözlerle resmen miğdem bulandı. Tüm iştahım anında gidiverdi.
Felix hariç Han ve Seungmin de Hyunjin'e katılıp gülüyorlardı. Gerçekten... Gerçekten bundan zevk mi alıyorlardı? Hadi kalbinin nasıl kırıldığını anlayamıyor,göremiyorlar. Peki ya gözleri...? Kalbinin ne denli incindiğinin göstergesi olan gözlerinin dolduğunu göremiyorlar mıydı?
"Bence bu kadar yemek senin için yeter tombulcuk. Bebeğe zarar gelir yoksa. Şu nefis tavukları biz yeriz."
Han çocuğun tabağındaki kızarmış tavuklardan birini kendi tepsinindeki tavuklarının yanına, diğerini de Seungmin'in tepsisine koydu.
Sabır dilercesine gözlerimi birkaç saniye yumarak yeniden açtım.
Çocuk sandalyesini geri ittirerek kalkmak istedi. Ama buna dahi izin vermediler. Hyunjin onu kalkmadan omzundan tutup, omzuna bastıra bastıra yeniden oturttu.
"Nereye gidiyorsun? Daha biz yemeğimizi bitirmedik. Sen gidersen yemeğimizi bitirdikten sonra bu tepsideki artıkları, çöplerimizi kim boşaltıp toplayacak? Biraz daha sabret. Biliyorum bizimle oyun oynamayı çok özledin. Seni kırmayacağız. Bugün bir güzel stres atmamız lazım. Değil mi beyler?"
Yine Felix hariç hepsi buna gülerek bir yandan da yemeklerini yemeye devam ettiler.
Beklemediğim bir şey oldu.
O çocuk sert bir şekilde ayağa kalkarak;
"Yapmayacağım!" diye bağırdı.
"Bu sefer bana zorbalık yapmanıza izin vermeyeceğim!"
Hyunjin'in gülen suratı anında düştü. Ciddi bir şekilde ayağa kalkarak o çocuğa bakmayı sürdürdü.
"Bak sen? Bizim mini mini tombulcuğumuz bu sefer yemekte yürek yemiş. Ne dedin tombulcuk? Pek duyamadım da. Biraz daha sesli söyleyebilir misin?"
"Yapmayacağım dedim! Sizin zorbalıklarınıza bu sefer izin verme-" demeye kalmadan Hyunjin hızla çocuğun masasındaki tepsisini aldı ve çocuğun başının üzerinde ters çevirerek içindeki soslu makarnanın başından aşağı dökülmesine sebep oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray Kids // Hwang Hyunjin(✔)
FanfictionSırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan...
