Annem ve babam gideli bayağı uzun zaman oldu. Ben de bu süre içerisinde babamın benim için ayırdığı tek kişilik yurt odasına yerleşmiştim.
Bir yarım saat önce aradılar. Seoul'deki anne evine girdiklerinin haberini verdiler.
Sabah çıktılar ancak akşam oldu. Bugün de günlerden Cuma. Yarın okul da yok.
İçinde bulunduğum oda beni biraz daraltınca bahçeye çıkmaya karar verdim. Yurdun hemen önündeki banklardan birine oturur,temiz havayı içime çekerdim. Sessiz sakin zaman geçirir ve kafamı dinlendirirdim.
Bu yüzden hemen üzerime bir mont ve atkı aldıktan sonra odamdan çıktım. Yurttaki kızlar çok sessiz sakindi. Genelde hepsi ders çalışmakla meşgul. Şu an da yurdun koridorlarında kimsecikler görünmüyor. Herkes odasına çekilmiş.
Merdivenleri indim ve dış kapıyı da açarak bahçeye çıktım. Neyseki bahçede de kimsecikler yok.
Hemen bizim yurt binamızın önündeki banklardan birine oturdum.
Havanın sakin olması beni daha mutlu etti. Normalde keskin bir soğuk olurdu ama şu an tam benlik.
Kaç saat oturdum bilmiyorum. Ama aklımda her ne varsa her şeyi birer birer düşündüm.
Kafam gerçekten çok yoğun. O kadar çok şey yaşadım ve o kadar çok şey üste üste geldi ki artık ne yaptığımı bilemez hâle geldim.
En sonunda giderek mayıştım.
Ama o kadar tatlı ve o kadar güzel bir uyku tuttu ki ayağa kalkmak ve bu tatlı uykuyu dağıtmak istemedim. Montumun yumuşacık şapkasını kafama geçirip üzerine oturduğum banka uzandım. Galiba oracıkta da uyuyakaldım.
🍃
Gözlerimi açmadan evvel hissettiğim şey yüzüme vuran hafif rüzgar ve elimi tutan-
Bir dakika!
Elimi biri mi tutuyor?!
En son geceleyin banka kıvrılarak uyuduğumu hatırlıyorum. Peki bu kim?!
Hızla gözlerimi açtığımda karşımda melekler gibi uyuyan bir Hyunjin görmeyi beklemiyordum.
Benim tek kolum başımın altındaydı. Diğer kolum da bankın üzerinde ve hemen elimi sıkıca saran Hyunjin'in parmakları arasındaydı.
Hyunjin'in de bir kolu bankın üzerinde ve başı da kolunun üzerindeydi.
Bank küçüktü.
Gözlerimi açar açmaz direkt onun kapalı olan göz kapaklarıyla buluştu gözlerim.
Hatta öyle yakın duruyorduk ki nefesimi bile tutmaya başladım. Çünkü nefesimin onun yüzüne değdiğinden %99.9 emindim. Onunki de benim yüzümü okşuyor ve rüzgarın okşamasına eşlik ediyordu.
Bunu neden yaptığımı,neden nefesimi bile tutmak ihtiyacı duyduğumu bilmiyorum. Tıpkı neden hemen buradan kalkmak varken kalkmadığım gibi.
Burunlarımız ve alınlarımız birbirine çok hafif değiyor. Ayrıca şu an konuşsam... Dudaklarımın da... Ah!
Eğer şu an gözlerini açarsa gerçekten çok utanırım.
O yüzden fark ettirmeden bir an evvel buradan çıksam çok iyi olur. İlk önce şu elimi tutan ellerinin arasından çıkmak gerekiyor. Ama nasıl yapabilirim ki? Resmen parmaklarımız birbirine kenetlenmiş? Biz ne ara bu hâle geldik ve ben fark edemedim? Normalde uykusu derin olmayan biriyimdir.
Her neyse, yüzlerimiz arasındaki mesafeyi de biraz açabilmek adına gidebildiğim kadar geri gitmek istedim. Ama olmadı. Sırtım zaten yeterince değiyordu banka.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray Kids // Hwang Hyunjin(✔)
FanficSırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan...
