Hiç istemesem de günün başında yine gelmek zorunda olduğum yer okul oldu. Sol elim sargılıydı ya? Hâlâ girmek istemiyordum sınıfa. Kapının önünde öylece bekliyordum.
İnsanlar garip garip bakacak, arkandan -hatta şimdiki nesil daha ukala- bizzat gözümün önünde özellikle duyayım diye sesli sesli konuşup,fısıldıyormuş gibi yapacaklardı.
Takmamak bir yere kadardı. İnsanın elinde olmuyor ve mutlaka takılıyordu. Ben de insanım. Üzülüyorum. Sürekli dışıma taştan bir duvar örsem de, taş sonuçta. Kırılıyor.
Sınıftan öğretmenin sesi geliyor. Aslında 5-10 dakika olmuştur belki gireli. Ama yine de giremiyorum. Girmek istemiyorum işte.
"Yeon Soo?"
Duyduğum ses üzerine hemen arkama döndüm. Lee Know tek omzuna çantasını atmış havalı bir şekilde bana doğru geliyordu.
Çok kısa bir süre sonra tam karşıma geçti.
"İyi misin? Neden içeri girmiyorsun?"diye sordu.
Dudaklarımı büzdüm. Çocuk gibi göründüğümü biliyorum ama ne yapayım? O şekilde devam ederek cevap verdim.
"Girmek istemiyorum."
Lee Know bu kelimelerim üzerine tebessüm etti.
"Hmmm."dedi. "Demek girmek istemiyorsun. O hâlde... Senin için hazırladığım süprizi göstersem olur mu? Benimle gelir misin?"
"Ne süprizi? Nereye?"
"Sence sorularına cevap verirsem işin süprizi kalır mı?"
Başımı sağa sola salladım. Açıkçası gerçekten merak da etmeye başladım. Benim için... Süpriz diyordu. Sanırım kabul edeceğim.
"Tamam, gidelim o zaman."
"Çok sevineceğine eminim. Takip et beni."dedi ve önümden ilerlemeye başladı. Giderek artan merakımla beraber sessiz kalarak onu takip ettim. Bizim katta ilerliyorduk. Sınıfımızın sadece birkaç adım ötesine ilerleyerek bir odanın önüne geldik.
Lee Know cebinden anahtar çıkardı ve odanın kapı deliğine sokarak bir iki kez döndürdü. Kapı açıldı.
Önce o girdi.
"Hadi,gel bakalım."
Ben de fazla beklemeden hemen içeri girdim.
Ama bu...
Şu an gözlerimin gördüğü şey...
İnanamıyorum.
Bu... Bu bir piyano mu gerçekten? Benim... Benim nefes alma kaynaklarımdan biri olan?
Onu görür görmez yüzüm gülmeye başladı. Sanırım ilk defa... Min Seok babam ve Seon Hwa annemin yanı hâricinde gülüyorum. Bu mutluluk o kadar samimi bir mutluluk ki gerçekten engel olamıyorum.
Ağlamak istiyorum. Ama yine uzun zamandan beri ilk defa korkudan ya da endişeden değil de, mutluluktan.
"Sen... Güldün..."
Şaşkın şaşkın bakışlar atan birkaç adım ötemdeki Lee Know'a bakarak gülümsemeye devam ettim. İçimdeki sevince engel olamayarak ilerledim ve aramızdaki mesafeyi kapattım. Ardından sevinçle Lee Know'a sarıldım.
"Çok... Çok teşekkür ederim. Gerçekten ben ne diyeceğimi bilemiyorum. Beni o kadar mutlu ettin ki..."
Bir süre Lee Know hareketsiz kaldı. Hiç sesi soluğu da çıkmadı. Ama sonra onun da ellerini belimde hissettim.
"Bu kadar mutlu olacağını bilseydim kesinlikle daha önce yapardım Yeon Soo. Eee? Çalmayacak mısın?"diye sordu.
Sevinç içerisinde ondan ayrıldım ve yüzüne bakarak;
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray Kids // Hwang Hyunjin(✔)
FanfictionSırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan...
