Chapter II: Roothallow Terminal

475 20 2
                                    

"Finally, you're awake."

Nakahawak ako sa aking ulo, at dahan-dahang umayos ng tayo. Bumungad sa akin ang nakangiting mukha ng isang babae.

The girl looks just a year older, exuded an aura of kindness and gentleness that was immediately apparent in her demeanor and appearance. Her face was a portrait of serene beauty, and her warm, hazel eyes radiated a sense of empathy that drew me in.

A delicate smile graced her lips, revealing a compassionate spirit that seemed ever ready to lend a helping hand or offer a comforting word. Her features were soft and graceful, framed by a cascade of chestnut hair that flowed down her back like a gentle waterfall.

As she spoke, her voice was as soothing as a lullaby, and her words carried a sense of wisdom beyond her years. In her presence, I felt a reassuring sense of guidance, and it was clear that she possessed the innate ability to make others feel at ease and understood. This older girl's kindness and gentle nature were like a beacon of comfort, and I couldn't help but be drawn to the warmth of her presence.

Kung sino siya, wala akong ideya. Lingid din sa aking kaalaman kung nasaan ako; iba ito sa bahay nina mo-. Natigilan ako ng maalala ang aking mga magulang.

"Why am I here?" naguguluhang tanong ko. Sa pagkakatanda ko, kasama ko sa kwarto ang aking mga magulang pati na rin sina Mr. Carnott at Francois, bago ako tuluyan mawalan ng malay. Hindi ko na maalala pa ang ilang mga nangyari pagkatapos kong makarinig ng pagsabog.

"Are you feeling alright?"

Sa halip na sagutin ang aking tanong ay iyon ang kaniyang sinabi. Inalis niya ang pagkaka-dekwatro ng kaniyang paa, ibinaba sa kaniyang gilid ang dyaryong kaniyang binabasa, at ipinatong sa ibabaw ng lamesa ang hawak niyang tasa. Marahan siyang tumayo at lumakad papalapit sa akin.

"Who are you?" muli kong tanong.

"Charlotte Sonomah, pleasure to meet you."

Muli sana akong magsasalita ng may kumatok sa pintuan. Lumapit si Charlotte roon para buksan ang pinto, I'm surprised to saw Francois. Taka kong tiningnan ang mga galos na nasa kaniyang katawan. May benda rin ang kaniyang ulo at hindi maayos ang kaniyang paglakad.

"What happened to you?"

Inalalayan siya ni Charlotte at iginiya papunta sa upuan. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong ideya sa nangyayari. Nakatitig lamang ako sa dalawa habang nag-uusap, o mas tamang sabihin, nagbubulungan sila. Lalo lamang akong nainis dahil halatang ako ang pinag-usapan nila pero ayaw nilang ipaalam ang mga detalyeng kanilang sinasabi.

"Lady Seraph.."

Tamad kong tinapunan ng tingin si Francois. I don't wish to be rude, pero dahil sa irita ay hindi ko maiwasan. Itinaas ko ang isa kong kilay at nag-intay ng kaniyang sasabihin.

"We need to leave this place as soon as possible."

"Why? Could you explain what's going on." sabi ko.

"No, I can't. Sumunod na lamang po kayo Lady Seraph, utos po ito ng magulang ninyo."

"Where are they, by the way?"

"Believe me, I have no idea too."

"I see, then atleast tell me where are we going."

Hurnorth: School of Witchcraft and WizardryTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon