bana masal anlatma| taennie

B.22

"Bu bavul da ne ?" dedi Jungkook. Sonunda yağmur dinmişti. Hatta o kadar uzun süre orada oturuyorduk ki üzerimiz kurumak üzereydi. Neredeyse hepimizin gözleri ağlamaktan şişmişti. Daha fazla durmak anlamsız olduğu için hepimiz ayaklanmıştık.

"Ben buradan yetimhaneye gidiyorum" dedim. Bavulu da sürükleyip mezarlıktan çıkıyorduk. Hepsi bir anda duraksadı.

"Ne ?" dediklerinde gülümsedim.

"Öyle işte. Babaannem dışında kimsem yok. Sadece 1 ay yetimhanede kalacağım. Sonra 18 yaşıma girdiğim için çıkmak zorundayım zaten ama bir ay, bir aydır."

"Nasıl hani annen ? Peki baban ? "dedi Jungkook merakla. Hoseok susması için ona vurdu.

"Hayır,sorun yok. Bu şey ailem anlaşamıyordu. Bu yüzden annem bizi bırakıp gitti. Bundan bir kaç yıl sonra da babam biriyle evlendi. Nerede bilmiyorum bile. Şimdi babaannemde yok" dedim. Zorla gülümsemeye çalıştım. Sadece artık babaannemin olmamasını dike getirmek çok zordu. Ailemin durum beni üzmüyordu. Gerçekten üzmüyordu. Küçükken kimseye anlatamazdım. Benim suçummuş gibi hissederdim. Yaşım ilerledikçe aslında benim hiç bir suçumun olmadığını fark ettim ve benden daha kötü durumda insanların da olduğunu. Etrafımda gördüğüm çoğu insanın anne babası boşanmıştı. Bunu düşünerek kendime eziyet etme saçmalığına girmiyordum.

"Bunu duyduğuma üzüldüm" dedi Jimin. Yavaşça kafa salladım.

"Hadi ama sizin sorununuz ne ? Surat asılacak bir şey yok. Ben iyiyim. Bir ay sonra bir ev bulup oraya yerleşeceğim. Hayata biraz daha erken atılmış oldum işte."

"Nasıl kira vereceksin ? Hem de okurken" dedi Suga. Yol boyu yürüyorduk.

"Zaten bir işim var. Beni düşünmenize gerek yok. Halledebilirim."

"Benim evimde kalabilirsin" dedi Taehyung. Hepimiz en başından beri sessiz olan Taehyung'a döndük. Bütün herkes onun fikrini onaylandı. Neden hep kendileri düşünüp, onaylayıp, olmasını istiyorlar ? Bu çocukların derdi ne ?

"Böyle bir şey olmayacak. Kendi ayaklarım üzerinde durabilirim." dedim. Namjoon'da aynı şeyi teklif etmişti ama dindar bir ailesi vardı ve eve en geç 9'da girmen lazımdı. Kurallar konusunda çok katıydılar ve şuan ki mevcut şartlarımda bu imkansızdı çünkü bir işim vardı. İyi para kazandığı bir iş ve hayatımdaki en önemli şey buydu çünkü lanet paran yoksa hiç bir bokun yoktu.

"Buna şüphe yok zaten ama bir ev geçindirip okumak ne kadar zor biliyor musun ? Faturalar,kira, yemek ve önümüzde kış var." Dedi Suga. Neden bu kadar realisti ? Şurada kendimi ikna etmeye çalışıyorum.

"Oppa önümüzde bunu düşünmek için bir ay var. Sana çalışıyorum dedim dimi ? Elimde babaannnemden kalan bir miktar para bile var. Belki kendime minik bir ev alabilirim. Çok..çok minik bir ev. Bu yüzden asla Taehyung'ın evinde oturamam."

"Ama Taehyung hyung eve bile gitmiyor. Ailesi ile yaşıyor." dedi Jungkook. Tae ise kafa salladı.

"Ya eve biri gelirse. Düşünsene işin içinden çıkamayız. Daha da kötüsü okuldakilerden biri durumu anlarsa..ah düşünmek bile istemiyorum. Zaten bu aralar yeni dedikodu Taehyung ile yattığım yönünde. Bu yüzden kalsın." diye çıkıştığımda bir sessizlik oldu.

"Bunun bir çaresine bakalım olur mu ?" dedi Hoseok.

》》》

Son koliyi de yerleştirmeyi bitirdikten sonra salonda Suga'nın yanına oturdum. Gerçekten yoruldum.

"Sen bana yardım etmek için gelmemiş miydin ?"

"Benim burada oturmam bile seni motive etmeli" dediğinde sırıttım. Kafamı ona yasladım ve önümüzdeki sehpada duran kolayı aldım.