"Hayat olmayan şeyleri iteceğim.
Ve öldüğüm zaman aslında yaşamamış olduğumu görmeyeceğim."
Gözleri ile resim sergisinde ki çizimlere baktı. Kendisini burada nasıl ve ne için bulduğunu bilmiyordu. Kapısından geçiyordu ve içeride tanıdık bir şeyler b...
ağaçlar, çiçekler sır saklar. İnsan değil ki ihanet etsin..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat sürprizlerle dolu olsa da bana göre her şey önceden yazılmıştır. İnsan beklemediği anda gerçekleşen olaylara sürpriz gözü ile bakar. Peki ya kaderde varsa?
Korku dolu gözlerim ile Ferit'e baktım. Ferit, Abidin'e kaçamak bir bakış attı.
"Neler oluyor Ferit?" dedim elini tutarak. Bana döndü.
"Eve gidin Seyran," dedi. Kaşlarımı çattım.
"Bende geleceğim saçmalama." dedim uyararak. Yüzümü avuçları içine alıp alnıma sıcak bir buse kondurdu.
"Sen eve git Seyran, sizinkiler merak etmesin. Halledeceğim ben tamam mı?" dedi Ferit ikna edici bir ses ile. Ablam geldi yanıma.
"Ferit haklı Seyran, hadi gel." dedi koluma dolanarak. Bakışlarım Ferit'in yüzünde gezindi. Sıcak parmakları yüzümden ayrılınca soğuk havayı hissettim. Ferit polisler ile giderken bakışlarım ile onu takip ettim. Abidin'de, Ferit'in arabasına bindi. Ben de ablamın desteği ile arabaya indim.
"Neler oluyor abla?" dedim ona sorarak. Ablam parktan çıktı.
"Bilmiyorum ablacım ama iyi şeyler olmadığı kesin." dedi. Stresten tırnaklarımı yemeğe başlamıştım. Aklım Feritte kalmıştı.
"Onu tek göndermemeliydim," dedim kendi kendime kızarak. Ablam sessiz kalmamıştı.
"Saçmalama Seyran, gitsen ne yardımın olacaktı Ferit'e?" dedi. Derin bir nefes aldım.
"Bilmiyorum abla, kasten adam yaralama ne demek ya!" dedim sinirle. "Ferit karıncayı incitmez," dedim. Buna her ne kadar kendim inanmak istesem de içten içe bir şeyler engel oluyordu.
"Yüzüğünü çıkarmayı unutma," diye uyardı beni ablam. Yüzük tamamiyle aklımdan çıkmıştı. Parmağıma son bir bakış attım. Hem çok şık hem de çok minimalist duruyordu. Elime yakışmıştı. Yüzüğü avucumun içine aldım.
Eve gelmiştik. Ablam arabadan inerken ben de telefonumu alıp indim. Abim bizi kapıda karşılamıştı.
"Hoşgeldin köylü Seyran, köylünün dostu; Korhanların düşmanı Seyran. Anlat bakalım açtınız mı davayı?" dedi neşeli neşeli bir şekilde kolunu omuzuma atarak. Ablama kaçamak bir bakış attım.
"Ferit zorluk çıkardı," dedi ablam. Abimin neşeli gülüşü solmuştu. Onunla göz temasından olduğunca kaçınmaya çalıştım.
"Ne demek zorluk çıkardı?" dedi abim sert bir şekilde. "İkna edemediniz mi Ferit'i?" dedi.
"Ne ikna etmesi Bulut? Kapıdan içeriye bile girmedi." dedi ablam sakince. Bu kadar kolay yalan söyleyebilmesi garibime gitse de ses etmedim. Abimin bakışları bana kaydı.
"Belli zaten şu salağın tipinden." dedi abim. Gözlerimi devirdim. Omuzumdaki kolunu uzaklaştırdım.
"Tadım yok benim," dedim bozuk suratım ile. Eve girdim. Abim arkamdan söylense de umrumda değildi. Deli gibi Ferit'i merak ediyordum. Nasıl bir olaya karışmıştı?
