GEÇMİŞİN RAYLARI

GR- 2

Hızlı adımlarla işten çıkmış eve gidiyordum yine üzerimde bir gerginlik vardı.. Evimin önüne geldiğimden durdum biraz soluklandım. Derin bir nefes alıp kapıyı çaldım çok bekletilmekten açılan kapı ve üvey annemin yüzündeki sırıtışla daha çok gerildim.

Babam belki keyifsizdir diyerek hemen çantamdan çıkardığım paralarla salona doğru yürüdüm.

Babamın İfadesiz yüzüyle karşılaşmıştım. İrisleri benimkiler ile buluştuğunda içimi çoktan bir gerginlik doldurmuştu çok fazla durmadan gözlerimi ondan ayırdım.

Babamın "nerdeydin bu saate" kadar demesiyle başımı eğdim ve elimdeki paraya baktım. "Çalışıyordum" dedim.

Bakışlarımı kaldırıp göz ucuyla ona baktığımda ise Gözleri elimdeki paraya çarpmıştı. Bir kaç adım daha atıp yaklaştım ve parayı uzattığımda parayı elimden çekip aldı.

"Bir kaç saatte bu kadar para kazanabilmek için kaç kişinin altına girdin sürtük?" demesine gözlerimi yumdum. O hep böyleydi, ama bugün sesi biraz daha sert çıkmıştı bunu söylerken.

"Kimsenin alında yattığım yok kafede çalıştığımı kaç kere söylemem lazım?"

Demiştim ama umursamayacağını biliyordum.

"Umarım öyledir. Yakında evleniyorsun kocan olacak adam karşı anı utandırmasan iyi edersin."

Demesiyle içişleri onun irisleri yle buluştu çatık kaşlarım, onun sert bakışlarıyla daha fazla yarışamadı, sustum. Konuşamadım, çünkü korkuyordum.

İstemeden karşısında dik duramıyor sesimi yüksel yemiyor hakkımı savunamıyordum.
O böyleyse bende böyleydim.

"Yarın istemeye gelicekler. Çık git yukarı durma karşımda"

Demesiyle merdivenler ulaşıp koşarak yukaır çıktım odaya girip kapıyı kapattım. Sırtım kapıyla buluşurken yavaş yavaş aşağı doğru kaydım. Gözlerimden dökülen her bir damla çaresliğimi yansıtıyordu.. O kadar korkaktım ki şimdiye kadar bana yaptıklarına sessiz kaldım kimseden yardım isteyemedim. Aptallığımı düşündükçe daha çok ağlamaya başladım uzun süredir sesli ağlamıyordum. Bişeyler düsünmek zorundayım. Babamı ikna edemem onun gözünü sadece para doyurur, Benim o kadar param yok. Kaçsam nereye gidicem. Çalışırken  kazandığım paranın birazını her zaman alır bir kenara koyarım üvey annemin bulamayacağı yerlere koyarım buluyorsa hepsini değil birazımı bulmuş olsun diye böyle birşey düşünmüştüm. Ne kadar çıkar bilmiyordum... Ama bir yolunu bulup burdan gidicektim.

Sırtımı yasladığım kapı atılan yumruk veya tekmelerle sarsılırken korkuyla kapıya yüklendim.
Babamın yüksek sesle konuşmaları kapıyı açmakla ilgili cümleleri ve söylediği hakaretlere rağmen açmaya niyetli değildim. Ne yapacağını kestiremiyordum ve bu beni korkutuyordu.

Kapıya uygulaıdğım baskı git gide azalıyor daha fazla kapıyı tutamıyordum birden kapının tamamen açılması ve ben geriye savrulmam sırtımı odamdaki masanın kenarına vurmakla inlemiştim bu sırada O'nun gelip saçlarıma asılması, saçlarıdman tutup kalıdırıp duvara yapıştırması bir olmuştu. Birşeyler söylüyor du ama anlamıyordum odaklanamıyordum ağrılarım o kadar şiddetliydi ki kulaklarım geçici olarak duymayı reddediyor gibiydi. Attığı tokatlar, tekmeler, yumrukler her seferinde daha fazla bağırmama, daha fazla ağlamama sebep oluyordu. "YETER DUR ARTIK NOLUR! "

"KES SESİNİ SÜRTÜK KALMAYI DÜŞÜNÜYORSUN DEĞİL Mİ? KALMAYACAKSIN! BENİ DAMADIMA REZİL ETMEYECEKSİN! DUYDUN MU BENİ? ÖLDÜRÜRÜM SENİ KOCAN YERİNE BENİM ALTIMDA İNLERSİN! "

elindeki kemeriyle vurduğu darbeler artmıştı. Benim sesim artık çıkmıyor vücudumda hareket edecek derman kalmamıştı. Yorgun gözlerim kendiliğinden kapanırken bunun sadece bir kâbus olmasını uyuyorum...

Kurgunun devamı alacağı tepki ve eleştirilere bağlı olabilir üzüm süredir. Hiçbirşey yazmıyor olmak sinir hastası yaptı beni bu şekilde sakinleşebiliyorum sanırım... :) 💕