GR- 35

415 16 0
                                    

Heralde ilk defa bir kitabın sonunu mutlu sonla bitiricem oda anlık olarak değişir kızı tavanda asılı bulabilirsiniz yani.

8 ay geçmişti. Yaralarım iyileşmiş bazılarının izi kalmış olsada mutlu hissediyordum. Gerçekten bir ailem Vardı artık. Mutluydum. Beni seven insanlarlaydım beni gerçekten seviyorlardı... Özgürle bu süreçte daha yakın olmuştuk. Çok iyi bir arkadaştı.

Ahh kimi kandırıyorum. ÇOK YAKIŞIKLI GELİYOR VE GÜLÜNCE ONU ISIRASIM geliyor.

Evet. Biliyorum. Deliriyorum.
Sorun değil böyle hissetmeyi seviyorum.
Onu değil, onu sevmeyi seviyorum.

"Annecim hadi gel yemek yiyelim."

"Geliyorum anne. Şey anne özgür de geliyor mu?"

Annem imalı bakışlarıyla "yemek yemeye geliyor canım senin için değil"

Demiş hevesimi kursağımda bırakmıştı.

Hain ana.

Üzerime siyah askılı cropumu ve siyah eşofmanımı geçirdim saçlarımın kötü görünen yerlerini düzelttim ve aşağı indim. Gözüm abilerimin üzerinde gezinde sonra Bücür takıldı beni görür görmez her zamanki gibi koşarak gelip kollarının belime doladı.

"Seni seviyorum ablacım."

"Bende seni seviyorum ufaklık."

"Sendne onkadar küçük değilik ufaklık demeyi keser misin?"

"Kesmiyorum ufaklık."

"Gıcık"

"Ufak"

"Senden uzunum"

"Senden büyüğüm."

"Tamma herkes yerlerine geçsin yeter bu kadar."

" baba oğlun başlattı ben değil."

"Hayır baba kızın başlattı"

"Yeter dedim herkes masaya çabuk!"

"Ne kızıyorsun baba ya. Ben ne yaptım!"

" asıl ben ne yaptım?"
Diyen Bücür kaslarım çatık bakmaya başladım.

Herşey burnunu sokuyordu.
Bir sus artık bu ne inat be!?

Şimdi fark ettim de yazım yanlışları ile dolu bir bölüm olmuş görmezden gelin lütfen hatalarım için özür dilerim...

GEÇMİŞİN RAYLARI Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin