GEÇMİŞİN RAYLARI

GR- 12

Taslakta bırakalım yok üst üste atabildiğim kadar atarım bölüm herhalde.
İyi okumalar..

Ömer Şahin...

Bu oydu.

Bana bakışlarından emin olmuştum...

" oğlum neden öyle bakıyorsun?". Diyen hanımefendi ye dönmüştü bakışlarım.

Ömer annesine dönüp tekrar bana baktığında başımı iki yana salladım izin ister gibi bakıyordu çünkü. Anlatmasını istemiyordum.

Gerek yoktu.

"bişey yok anne bu kız mı kardeşimiz yani"

"hayırdır hemen kabullenmiş gibisin?"
Demişti yeni fark ettiğim beyefendi.
Onunla beraber 2 beyefendi daha vardı yanında.

"sordum sadece barış."

"iyi"

Bunlar bahsettiği abi ve kardeşleri olmalıydı. Ama kız kardeşi? Ölen kardeşinden mi bahsetmişti aramakta oldukları kişiden mi? Anlamamıştım.

Kafamı karıştırmıştı bu konu.

Doktor gelip birkaç saate çıkacağını söylemişti. En basit tahlil sonuçları için bile 2 gün demiyormuydu bu doktorlar?

Sinirliydim. Eğer karıştırılmışsam o bebek için mutlu olacaktım ama bu hastaneyi başlarına yıkacaktım onların. Ölmüş bebeğe hiçbirşey olmazdı ama benim bütün hayatım zindan oldu. Bunları onlara ödetecektim nasıl yapacaktım bilmiyorum tabii derin nefesler alıp verdi ve sakinleştim sonuçta hiçbirşey belli değildi kendi kendimi gaza getiriyordum resmen.

Ama ne zaman önden plan yapıp. Kendimi hazırladığım birşey varsa hep iptal oluyordu ve asla düşündüğüm gibi birşey çıkmıyorudu.

Ayaklarım ağrımasıyla hala ayağımdkai topuklularla durduğumu fark etmiştim eğilip onları çıkardım ve bir kenara bıraktım ayaklarımı kendime çekip dizilerimin etrafına kollarımı dolarım ve başımı dizlerimin üstüne yasladım biraz olsun uyumak istiyordu. Sırtımdaki ağrılar buna ne kadar engel olsalarda çok yorgundum  karman çorman duygular yüzünden daha çok ağlamak istemiştim ömer beyin bakışlsrının hala üzerimde olduğunu biliyordum. Ona bakmamak için çok çaba sarfettiğim için uyumaya çalışıyordum...

Ama asla uyuyamamıştım.

Sonuçlar çıkana kadar içimdeki düşüncelerle ve o sesle tartışıp durmuştum.

İyi düşünmeye çalışıyordum.