GEÇMİŞİN RAYLARI

GR-28

Şaka mı yapıyorsun?!

Benim özelim. Özel bırakmadınız insanda ne hakla tuvallerime dokunursun! Onların ne kadar değerli olduklarından haberin  var mı?

" Hop bir dakika tuvalleri görmedim 2  kutuya falan baktım sadece."

"Tamam barış bey."

"Abi"

"Ne?"

"Büyüyügum ya hani saygı için. Abi demen lazım"

"Hak etmiyorsunuz"
Gözlerindeki kırgınlığı fark etsemde sesimi çıkarmadım

Cok mu uzatıyordum? Belki.

"Bakın tamam. Şans veriyorum size ama geçmişimi kurcalamayin bilmeniz gerekmiyor Dilara hanım ve demir beye belki anlatırım bilmeleri gerek olduğunu düşünüyorum ne olursa olsun ama sizin bilmenize gerek olduğunu düşünmüyorum. Fazla yakınlık sevmiyorum, yüksek sesten korkuyorum, karanlıktan nefret ederim. Bunlar bilmeniz gerekenler yeterli mi?"

" Çok teşekkür ederim kızım emin ol pişman olmazsın onlar senin abilerin, abilerin. seni seviyorlarda belli etmeye çekiniyorlar"

Hanım hanım onlar benim yavrularım!

Başımı aşağı yukarı sallayarak onayladım.

" Ve barış bey sizi son kez uyarıyorum eşyalarımdan uzak durun! Günlüklerime sakın elinizi dahi sürmeyin lütfen!"

" Söz veriyorum."

"Teşekkür ederim."

"Acıkmış sındır. Gel aşağıda birşeyler atıştıralım sonradaaa video oyunları oynarızzz"

Diyen semihe baktım.

Birşey söylemeden ayaklandım boynum ağrıyordu resmen sırtımdaki yaralar kabuk bağlamışti belimi gerdigimde acıyordu.
Yakında iyileşirler tamamen ama.

Canım birşey istemediği için sadece portakal suyu içmiştim.
çok severim.

"Hadi defnee gidip bilgisayar oyunu oynayalım."

"Ben bilmiyorum oynamayı"

Herkeisn bakışları beni bulmuştu.

"Hiç mi bilmiyorsun?"

"Hiç bilmiyorum. Oynamaya zamanım olmadı."

"O ne demek öyle küçükken de mi?"

"Çocukluğum dan kalma pek te iyi anılarımı hatırladığım söylenemez belkide yoktur bilmiyorum."

"Annem varken hep birşekilde mutluydum aslında"

" O nerde peki?" Dedi Merih.

Omuz silktim.

"İntihar etti."

Masada çatal bıçak sesleri bile kesilmişti.

"Üzülmedin mi?" Dedi barış.

"Başta evet Çok üzüldüm çok kızdım ona nefret ettim ondan oyun oynayacağını söyledi bana tavanda asılı bedenini bile oyun sandım ileri geri ittirdim. Saatler sonra farkında vardım durumun."

"Ne kadar da salağım değil mi? Daha erken müdahale etseydim belkide yaşıyordu. Ama iyiki yaşamıyor şuan. Mutluyum onun adına."

"O ne demek öyle kızım
Benim yokluğum da seni o büyüttü o annelik yaptı."

"Çok özür dileyerek kesiyorum cümlenizi. Ve çok acı çekti. Annem bir tek bana güçlü gözükür dü. Ama 1 kez olsun bencil olup beni düşünmeden canına kıymasına ve kendini kurtarmasını mutlu oldum."

" O ev bir cehennem ve açıkçası ölen çocuk içinde mutluyum."

" O çocukta o evde yaşamaya başladığında. Doğmamış olmayı tercih ederdi."
" Ha bu arada bende annemin peşinden gitmeyi denedim o kadar korkak değilimdir annem kadar cesur da değilmişim yani"

" Neyse çok konuştum dedigim gibi psikolog istemiyorum kimse bana deli muamelesi yapamaz."

" Çok konuştum yorgunum uyumaya gidecegim. Bu anlattıklarım yüzünden tavrımız değişir bana acırsanız falan hepten silerim sizi"
" İyi geceler"

Diyerek ayaklandım ben konuşurken herkes beni dinlemiştim çok göz göze gelememiştim.onalrla ne kadar cesur bir izlenip bırakarak konuşmak istesende arada sesim titremişti. Annem için ne kadar üzülsem de artık aglayamıyordum ama bunu onların bilmesine gerek yoktu yeterince boş yapmıştım.