♡" ချစ်လွန်း၍ ကွာရှင်းခဲ့သည် "♡
အပိုင်း (၃၂)
ဖြူဖွေးဆွတ်နေသည့် အုတ်ဂူအသစ်စက်စက်လေးကို တုန်ရီနေသော လက်ချောင်းတို့ဖြင့် မချင့်မရဲအကြိမ်ကြိမ်ပွတ်သပ်၍ သတိလစ်မေ့မြောလုမတတ် ငိုကြွေးနေသူက သက်တံ့ရိပ်ရယ်ပါ...
ရက်စက်လွန်းတဲ့ ကံကြမ္မာကို အပြစ်တင်ရင်း သူမနှလုံးအိမ်တစ်ခုခုလုံးလည်း မွမွကြေနေရပါပြီ။
အစတည်းက ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသား ဒီလူသားကိုမှ သူမမက်မောစွာချစ်ခဲ့မိသည်။ နေ့နေ့ညည ပိုင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေစဉ်မှာပင် ကံကြမ္မာက ရက်စက်လွန်းအားကြီးခဲ့သည်။
ထားခဲ့ရက်သူကြီး မိုင်းက သူမနဲ့ကမ္ဘာခြားကို ထွက်သွားခဲ့လေပြီ။
" မိုင်းရယ်...အရိပ်ကိုပါ ဘာလို့တစ်ခါတည်း ခေါ်မသွားရတာလဲ...မိုင်းမရှိဘဲ အရိပ်ဘယ်လို ရှင်သန်ရမှာလဲ မိုင်းရဲ့...အဟင့် ဟင့်..."
မိုင်းရဲ့ အုတ်ဂူရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်းရင်း အရုပ်ကြိုးပြက်ငိုကြွေးနေသည့် စူပါမော်ဒယ်သက်တံ့ရိပ်ကို သတင်းမီဒီယာများက ကင်မရာမီးတဖျက်ဖျက်နှင့် ဓာတ်ပုံများ ရိုက်ကူးကြသည်။
အုတ်ဂူထက် လက်ဘက်နှင်းဆီဖြူတွေကြားမှာ ဓာတ်ပုံထဲက လူသားကတော့ အေးချမ်းစွာ ပြုံးနေခဲ့သည်။
သက်တံ့ရိပ် မိုင်းဓာတ်ပုံလေးကို ညှင်သာစွာ ထိကိုင်၍ ထပ်ခါထပ်ခါ ငိုရှိုက်မိသည်။
" မိုင်းရယ်...အရိပ် ဘယ်လိုဖြေရမှာလဲ...မိုင်းရဲ့ ဟင်?...ပြောပါဦး အရိပ်ဘယ်လို ဖြေရမှာလဲလို့..."
သူမမှာ ငိုရလွန်း၍ မျက်လုံးများပင် ပေါက်ထွက်တော့မည့်အလား နီရဲမို့အစ်နေသည်။
မိုင်းရဲ့အက်ဆီးဒန့်သတင်းကြားပြီးတဲ့အချိန်ကစပြီး သူမ မအိပ်နိုင်၊ မစားနိုင်ငိုကြွေးခဲ့သည်။
မိုင်းရဲ့ သတင်းဆိုးကြောင့် သူမအလုပ်တွေလည်း ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ဘဲ ပစ်ထားခဲ့တာဖြစ်သည်။
ကားတစ်စီးတည်း အတူရှိနေကြတာချင်းတူတာတောင် ဟိုမိန်းမ ထိကရုန်းကျတော့ ဘာထိခိုက်မှု ကြီးကြီးမားမားမှတောင်မရှိဘဲ မိုင်းကျမှ ဒီလိုအဖြစ်ဆိုးမျိုးနဲ့ကြုံတာ တွေးမိတိုင်း ရင်နာရသည်။
